دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

=معنای دعا در لغت=  

 

=جایگاه دعا در قرآن و روایات=

 

=آداب دعا در قرآن=

 

١. دعا باید همراه ایمان و عمل صالح باشد: «یستجیب الذّین آمنوا و عملوا الصالحات». <ref> شوری، آیه ٢۶</ref>

 

٢. از روی اخلاص باشد: «فادعوا اللّه مخلصین له الدین». <ref>مؤمن، آیه ١۴

</ref>

 

٣. همراه با تضرع و مخفیانه باشد: «ادعوا ربّکم تضرعاً و خُفیة». <ref>اعراف، آیه ۵۵</ref>

 

۴. توأم با بیم و امید باشد: «و ادعوه خوفاً و طمعاً». <ref>اعراف، آیه ۵۶</ref>

 

۵. در ساعاتی خاص باشد: «یدعون ربّهم بالغداة و العشی». <ref>انعام، آیه ۵٢</ref>

 

 

١. یکی از آداب دعا این است که دعا با ثنای خدا و [[صلوات]] آغاز شود. از [[امام علی(ع)]]<ref>ر. ک:مقاله امام علی (ع)</ref> روایت شده که اگر دوست داری حاجتت برآورده شود، این‌گونه دعا را آغاز کن: «لا اله إلّا الله الحلیم الکریم، لا اله إلّا الله العلی العظیم، سبحان ألله رَبِّ السماواتِ السبعِ و ما فیهنّ و ربِّ العرشِ العظیمِ، والحمد لله رب العالمین، اللهم إنّی أسألک بأنّک ملِکٌ مقتدرٌ و انت علی کل شئءٍ قدیرٌ، ما تشاءُ مِن کلِ شئءٍ یکُونُ»؛ و آن‌گاه حاجت خود را بخواه. <ref>احمد بن محمد برقی، محاسن، ج ١، صص ٣۵-٣۵</ref>

٢. یکی از اموری که موجب [[استجابت]] دعا می‌شود، عبارت است از چشم امید پوشیدن از تمامی مردم و صرفاً امیدوار بودن به خداست. بر طبق روایتی از [[امام صادق(ع)]]<ref>ر. ک:مقاله امام صادق (ع)</ref>، «فإذا علم الله ذلک من قلبه، لم یسأل الله شیئاً إلّا أعطاه» (کافی، ج ٢، ص ١۴٨). و در روایت دیگر نیز بر «توجه قلبی» تأکید کرده‌اند: «همانا خدا دعایی را که در آن، روی دل به سوی خدا نیست و توأم با سهو و غفلت است، استجابت نمی‌کند؛ پس هنگامی که دعا می‌کنی، فأقبل بقلبک، ثم استیقن بالإجابة». <ref>کافی، ج ٢، ص ۴٧٣</ref>

 

٣. افزون بر این، از حضرت صادق (ع) روایت شده که قبل از دعا، سوره حمد، سوره توحید، آیة‌الکرسی و سوره قدر را بخوان که مشتمل بر [[اسم اعظم]] خدا هستند و بعد رو به [[قبله]] دعا کن. <ref>المصباح الکفعمی، فصل ٣١، ص ٣٠٨</ref>

=کیفیت دعا، و پرهیز از دعاهای بی مورد=

 

1- همسر شایسته  

 

2- فرزند صالح  

 

3- این که به مقامی برسد که پیشوا و الگو و راهنمای مردم شوند، یعنی به کیفیت دعا توجه دارند، امور مهم را از خدا می‌خواهند و برای تحقق آن، سعی می‌نمایند.

 

1- کسی که در خانه خود نشسته و می‌گوید: خدایا مرا روزی ده، به او گفته می‌شود آیا به تو دستور تلاش و کوشش ندادم؟

 

2- کسی که همسری (ناشایسته که دائما او را ناراحت می‌کند) دارد، و دعا می‌کند که از دست همسرش خلاص شود، به او گفته می‌شود مگر حق [[طلاق]] را به تو ندادم.

 

3- کسی که اموالی داشته، و بدون گواه به دیگری وام داده (ولی وام گیرنده منکر آن است وام دهنده دعا می‌کند که خداوند دل وام گیرنده را نرم کند، و او را به ادای وام وادار نماید) به او گفته می‌شود مگر به تو دستور ندادم به هنگام وام دادن، شاهد و گواه بگیرید.» <ref> اصول کافی، ج 2، ص 511</ref>

 

ما وقتی که دعاهای [[پیامبران]]، [[امامان]] و [[اولیاء خدا]] را مورد بررسی قرار می‌دهیم، می‌بینیم خواسته‌های آنها هنگام دعا، بیشتر در محور امور بلند‌‌پایه معنوی، اجتماعی و سیاسی بود،