هذیلیه

هذیلیه‏ از فرق «معتزله» و پیروان ابوالهذیل محمد بن هذیل بن عبیداللّه بن مکحول معروف به علّاف (135- 235) بودند.

موسس

ابوالهذیل علاف موسس فرقه هذیلیه بود. وی را از آن جهت علّاف می‏‌گفتند که خانه‏ اش در بصره و در کوی علّافان قرار داشت.

بنا بر برخی از نقل‌ها وی نخستین متفکر و متکلم مسلمان بود که از طریق مطالعه ترجمه‌های عربی آثار فلاسفه یونان از اصول و قواعد فلسفه آگاهی یافته و در مسائل فلسفی عصرش تفکر و تامل کرده و با تألیف کتاب و رساله، به لقب «فیلسوف معتزله» مشهور شده‌است.

تاریخچه

در احوال وی نوشته‌اند که اعتزال را از یاران واصل بن عطا فراگرفت و از طبقه ششم «معتزله» به شمار می‏ رفت. ابوالهذیل از فلسفه یونان اطّلاع داشت و از آن اقتباس می‌‏کرد. در شرح مواقف نام وی ابوالهذیل بن حمدان العلّاف آمده است. ابوالهذیل در متکب عثمان بن خالد بن ولید که از شاگردان واصل بن عطا بود، درس خواند. هر چند برخی گفته‌اند که وی مکتب اعتزال را از حسن بن ابی الحسن بصری گرفته است. او کتابی به نام «میلاس» نوشته است. میلاس نام مردی مجوسی بود که در مناظره‏ ای که بین او و ثنویه رخ داد، به دست ابوالهذیل مسلمان شد.. جبائی در رد ابوالهذیل در کتابش او را تکفیر کرده است. همچنین جعفر بن حرب در رد ابوالهذیل کتابی با عنوان «توبیخ ابوالهذیل» نگاشته است.

اعتقادات

ابوالهذیل دارای اعتقادات خاصی بوده است که طبق اظهار نظر برخی او عقاید خود را در ابتدای امر از فلاسفه گرفته است. و بعد با پر و بال دادن و نیز توجیه و تبیین آن، آنها را به شکل جدیدی که بیشتر مربوط به عقایدی است که یا مخالف اجماع و یا مخالف اعتقادات اشاعره بوده است. وی درباره مقدورات خداوند می‏‌گفت: خداوند پس از فنای مقدوراتش، دیگر به چیزی توانایی نخواهد داشت و اهل بهشت و دوزخ سست و خاموش می‌مانند. در آن صورت، خداوند به زنده کردن مردگان و میراندن زندگان قادر نخواهد بود. به تعبیر دیگر یعنی این که نعمت‌های بهشت و عذاب‌های جهنم تمام شدنی است که بعد از تمام شدن آنها، اهل بهشت و اهل جهنم بی حس و بی حرکت باقی می‌مانند و توانایی هیچ کاری را ندارند و در این حال خدا هم قادر نیست تا مردگان را زنده و یا چیز جدیدی را خلق و احداث کند. ابوالهذیل معتقد بود که اهل آخرت به آن چه برای شان مقدر شده است، مجبورند. یعنی اهل بهشت مجبورند که از نعمت‌های بهشت مصرف کنند و اهل آتش هم مجبورند عذاب‌های جهنم را بچشند. همچنین می‌گفت که بر روی زمین گمراه و زندیقی یافت نمی‌شود، مگر با کفری که دارد در بسیاری از چیزها فرمانبردار خداست. معتقد بود که علم و قدرت خدا عین اوست. او کلام خدا را بر دو قسم می‌دانست.1. کلامی که محتاج به محل است.2. کلامی که محتاج به محل نیست، او بر این گمان بود که کلمه تکوین یعنی کن (باش) که خداوند فرموده، سخنی حادث است و در محلی نیست. می‌گفت معجزاتی را که پیامبران نشان می‌‏دادند قابل اثبات نیست مگر این که حد‌اقل بیست نفر آن را گواهی کنند و یک یا چند تن از آنان اهل بهشت باشند. ابوالهذیل بین افعال قلوب و جوارح فرق می‌گذاشت و می‌گفت وجود افعال قلوب با قدرت وی بر آن، پیش از مردنش روا نیست و وجود افعال جوارح پس از مرگ و پس از عدم قدرت او جایز است. وی بر این گمان بود که مرده و ناتوان می‌‏توانند به نیرویی که پیش از مرگ و ناتوانی داشته ‏اند، فاعل افعال جوارح‏ شوند. او معرفت‌ها را بر دو دسته می‌دانست. 1. معرفتی که باید آن را بدانیم که مربوط به شناختن خداوند و پیامبری است که فرستاده است. 2. معرفتی است که دانستن آن اختیاری است. ابوالهذیل حرکت جسم کثیر الاضلاع را با حرکتی که در برخی از اجزایش وارد می‌‏شود، جایز می‌دانست و می‌گفت: جزء لا یتجزی هرگاه منفرد و تنها باشد، رنگ نمی ‏پذیرد و اگر رنگین نباشد، نمی‌توان آن را دید.

آثار

ابوالهذیل دارای آثار بسیاری بوده است. محمد ملطی شافعی می‌گوید که او 1200 کتاب نوشت که همگی جز کتاب الحجة که مربوط به اصول است، اما بقیه آثار ردّیه‌هایی است که وی بر آراء مخالفانش نوشته است.