جشن استقلال الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'آزادیبخش' به 'آزادیبخش') |
||
| (۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
! نام!! جشن استقلال الجزایر|روز ملی الجزایر | !نام!! جشن استقلال الجزایر |روز ملی الجزایر | ||
|- | |- | ||
|برپایی | |برپایی | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
جشن استقلال کشور [[الجزایر]] در تاریخ ۵ ژوئیه ۱۹۶۲م در حقیقت جشن سالگرد استقلال [[الجزایر]] از استعمار [[فرانسه]] است و روز ملی این کشور نامیده می‌شود که پس از ۱۳۲ سال به لطف انفجار انقلاب | جشن استقلال کشور [[الجزایر]] در تاریخ ۵ ژوئیه ۱۹۶۲م در حقیقت جشن سالگرد استقلال [[الجزایر]] از استعمار [[فرانسه]] است و روز ملی این کشور نامیده می‌شود که پس از ۱۳۲ سال به لطف انفجار انقلاب آزادیبخش بزرگ به عنوان بزرگترین انقلاب قرن بیستم به وقوع پیوست.<ref>[https://www.globalsecurity.org/military/world/war/algeria.htm Algerian National Liberation (1954-1962)]</ref> الجزایری‌ها به کشور خود «بلد میلیون شهید» یعنی سرزمین یک میلیون شهید می‌گویند و علت آن هم این است که مردم این کشور برای بیرون راندن اشغالگران فرانسوی که به مدت 132 سال در این کشور حضور داشتند، بیش از یک میلیون قربانی دادند. | ||
<br> | |||
نکته جالب در خصوص استقلال [[الجزایر]] این است که این کشور در همان تاریخی که [[فرانسه]] آن را اشغال کرد یعنی پنجم جولای، در همان تاریخ نیز به استقلال دست یافت اما فاصله این دو تاریخ 132 سال تلخ و سخت بود. | نکته جالب در خصوص استقلال [[الجزایر]] این است که این کشور در همان تاریخی که [[فرانسه]] آن را اشغال کرد یعنی پنجم جولای، در همان تاریخ نیز به استقلال دست یافت اما فاصله این دو تاریخ 132 سال تلخ و سخت بود. نیروهای فرانسوی 14 تیر 1209 هجری شمسی برابر با پنجم جولای 1830میلادی با حدود 40هزار نیروی نظامی وارد [[الجزایر]] شدند و به مدت 9 سال وارد جنگ‌های سختی در نقاط مختلف این کشور شدند و در نهایت کنترل آن را به دست گرفتند. | ||
نیروهای فرانسوی 14 تیر 1209 هجری شمسی برابر با پنجم جولای 1830میلادی با حدود 40هزار نیروی نظامی وارد [[الجزایر]] شدند و به مدت 9 سال وارد | |||
=علل انقلاب= | =علل انقلاب= | ||
دلیل اصلی انقلاب | دلیل اصلی انقلاب آزادیبخش بزرگ، خستگی مردم [[الجزایر]] از ظلم و ستم، بی‌عدالتی، شکنجه، قتل، بردگی و دروغ [[فرانسه]] بود و اینکه مردم خواستار آزادی بودند. این تنها [[فرانسه]] نبود که [[الجزایر]] را اشغال کرده بود، بلکه اکثر کشورهای اروپایی در آن به‌طور مساوی شرکت داشتند. در ۱ ماه می سال ۱۹۴۵ مردم [[الجزایر]] خواستار آزادی مصالی الحاج و استقلال [[الجزایر]] شدند. آنها آزار و شکنجه را محکوم کردند و پرچم ملی را که به همین مناسبت در مغازه یک بازرگان به نام بشیر آمروون دوخته شده بود، برافراشتند. تظاهرات مسالمت‌آمیز بود ولی فرانسوی‌ها ادعا کردند که «یک طرح انقلابی» را در بجایا کشف کرده‌اند، به ویژه هنگامی که دو پلیس در [[الجزیره]] کشته شدند.<ref>[https://www.middleeastmonitor.com/20170705-remembering-algerias-independence-day/ Remembering Algeria's Independence Day]</ref> | ||
<ref>[http://aglobalworld.com/holidays-around-the-world/independence-day-algeria/ Independence Day Celebrated in Algeria]</ref> | <ref>[http://aglobalworld.com/holidays-around-the-world/independence-day-algeria/ Independence Day Celebrated in Algeria]</ref> | ||
هنگامی که جشن رسمی در ماه مه ۷ اعلام شد، مأموران سازماندهی جشنواره‌ها جشن را آغاز کردند و الجزایری‌ها پس از دریافت مجوز دولت [[فرانسه]] برای شرکت در جشن پیروزی متحدان، مقدمات | هنگامی که جشن رسمی در ماه مه ۷ اعلام شد، مأموران سازماندهی جشنواره‌ها جشن را آغاز کردند و الجزایری‌ها پس از دریافت مجوز دولت [[فرانسه]] برای شرکت در جشن پیروزی متحدان، مقدمات راه‌اندازی جشنواره خود را ترتیب دادند و خواستار آزادی و استقلال شدند. | ||
==دستگیری و شکنجه== | == دستگیری و شکنجه == | ||
واکنش سرکوبگرانه به تظاهرات | واکنش سرکوبگرانه به تظاهرات صلح‌آمیز که از سوی الجزایری‌ها برگزار شد، اعمال قتل‌عام‌های ۸ می ۱۹۴۵ به شیوه سرکوب و کشتار جمعی، استفاده از نیروهای زمینی، هوایی و نیروی دریایی و نابودی روستاها، شهرها و شهرها بود. این قتل‌عام‌ها باعث کشته شدن بیش از ۴۵٬۰۰۰ الجزایری گردید که اولین آنها بوزید شال ۲۲ ساله بود؛ همچنین باعث ویرانی روستاها و اموال مردم شد. آمارهای خارجی حاکی از برآوردی بین ۵۰٬۰۰۰ تا ۷۰٬۰۰۰ کشته غیرنظامی است. این کشتار وحشتناک از سوی فرانسویان به‌عمل آمد. | ||
به این ترتیب مردم [[الجزایر]] فهمیدند که هیچ راهی برای آزادی و صلح وجود ندارد. [[فرانسه]] به اندازه کافی دروغ می‌گوید و میلیون‌ها نفر را کشته‌است و از همه شیوه‌های شکنجه و استفاده از سلاح‌های ممنوعۀ بین‌المللی، از جمله بمب‌های اتمی، موش‌های آزمایشی در صحرا استفاده کرده‌است. پس از هفت سال جنگ و پس از ۱۳۲ سال جهاد و مبارزه با این استعمار وحشتناک، که در آن بیش از ۱۰ میلیون کشته و میلیون‌ها نفر بی خانمان شدند، انقلاب ۱ نوامبر سازماندهی شد و استقلال از [[فرانسه]] به دست آمد.<ref>[https://www.officeholidays.com/holidays/algeria/algerian-independence-day Independence Day in Algeria in 2021]</ref> | به این ترتیب مردم [[الجزایر]] فهمیدند که هیچ راهی برای آزادی و صلح وجود ندارد. [[فرانسه]] به اندازه کافی دروغ می‌گوید و میلیون‌ها نفر را کشته‌است و از همه شیوه‌های شکنجه و استفاده از سلاح‌های ممنوعۀ بین‌المللی، از جمله بمب‌های اتمی، موش‌های آزمایشی در صحرا استفاده کرده‌است. پس از هفت سال جنگ و پس از ۱۳۲ سال جهاد و مبارزه با این استعمار وحشتناک، که در آن بیش از ۱۰ میلیون کشته و میلیون‌ها نفر بی خانمان شدند، انقلاب ۱ نوامبر سازماندهی شد و استقلال از [[فرانسه]] به دست آمد.<ref>[https://www.officeholidays.com/holidays/algeria/algerian-independence-day Independence Day in Algeria in 2021]</ref> | ||
==استقرار یک میلیون شهرک نشین اروپایی در الجزایر== | == استقرار یک میلیون شهرک نشین اروپایی در الجزایر == | ||
فرانسوی‌ها زمین‌های حاصلخیز را در [[الجزایر]] از آنها می‌گرفتند و به شهرک نشینان اروپایی می‌دادند. شمار این شهرک نشینان زمان استقلال [[الجزایر]] که اکنون به آنها «الاقدام السوداء»(چکمه سیاهان)می‌گویند، به حدود یک میلیون نفر رسیده بود. | |||
مقام‌های الجزایری می‌گویند نوع عملکرد [[فرانسه]] در این کشور بسیار خاص و فراتر از به استعمار درآوردن آن بود. فرانسوی‌ها علاوه بر اشغال خاک [[الجزایر]]، در بعد عقیدتی نیز وارد عمل شده و سعی در تغییر اعتقادات و باورهای مردم داشتند و در این چارچوب بسیاری از مساجد را به کلیسا یا مقر نیروهای نظامی خود تبدیل کردند. | |||
==تلاش | == تلاش فرانسوی‌ها برای از بین بردن هویت اسلامی الجزایری‌ها == | ||
الجزایری‌ها | الجزایری‌ها می‌گویند: [[فرانسه]] طی این مدت علاوه بر غارت ثروت‌های این کشور ،سعی در از بین بردن هویت قومی، دینی و ملی مردم نیز داشت. آنها کاربری بسیاری از مساجد را تغییر می‌دادند و به مقر نیروهای نظامی خود یا کلیسا تبدیل می‌کردند. یکی از نمونه‌های بارز آن مسجد معروف «کتشاوه» در شهر [[الجزیره]] است که تاریخ آن به دوران عثمانی‌ها باز می‌گردد و آنها این مسجد را به کلیسا تبدیل کردند اما اکنون بازسازی شده و بار دیگر مردم در آن نماز به جای می‌آورند. | ||
فرانسوی‌ها تا حد امکان سعی در کمرنگ کردن صبغه عربی و اسلامی جامعه [[الجزایر]] را داشتند و تلاش می‌کردند زبان عربی و فرهنگ عربی و اسلامی را در این کشور از بین ببرند .آثاراین مسئله با وجود گذشت بیش از 56 سال از پیروزی انقلاب [[الجزایر]] همچنان مشهود است و مردم در کوچه خیابان‌ها همچنان اعداد را به زبان فرانسوی بیان می‌کنند و حتی با رسم الخط لاتین می‌نویسند. «بوحمدین» پیر مرد 75 ساله در خصوص آن دوران می‌گوید، آن زمان اجازه آموزش زبان عربی داده نمی‌شد و آموزش آن به نوعی جرم محسوب می‌شد. جدا از این، در سال‌های نزدیک به استقلال، شمار بیسوادان در [[الجزایر]] بسیار افزایش یافته بود و شاید شمار باسواد‌های الجزایری به دلیل سیاست‌های خاص اشغالگران بسیار کم شده بود. | |||
بر اساس آمارهای موجود، در زمان استقلال [[الجزایر]] در سال 1962میلادی، 85درصد مردم این کشور بیسواد بودند و این در حالی است که گفته | بر اساس آمارهای موجود، در زمان استقلال [[الجزایر]] در سال 1962میلادی، 85درصد مردم این کشور بیسواد بودند و این در حالی است که گفته می‌شود متوسط بیسوادی در [[الجزایر]] در زمان ورود فرانسوی‌ها به این کشور در سال 1831میلادی، 14درصد بود. | ||
== | == الجزایری‌ها هیچ گاه برای خارج کردن اشغالگران ناامید نشدند == | ||
مقاومت الجزایری‌ها ضد اشغالگران از همان ابتدای ورود نیروهای فرانسوی آغاز شد اما به دلیل پراکنده بودن | مقاومت الجزایری‌ها ضد اشغالگران از همان ابتدای ورود نیروهای فرانسوی آغاز شد اما به دلیل پراکنده بودن قیام‌ها و شدت عمل به خرج دادن نیروهای فرانسوی و کشتار گسترده مردم، نتیجه بخش نبود. این قیام‌ها در تمام 132 سال اشغال [[الجزایر]] ادامه داشت. یکی از نام‌هایی که الجزایری‌ها پیوسته از آن به نیکی یاد می‌کنند«امیر عبدالقادر» است که مبارزه جانانه ای با فرانسوی‌ها کرد اما پس از سال‌ها با شکست مواجه شد .هم اکنون نیز در مرکز شهر الجزیره، میدانی به نام او نامگذاری شده و تمثالی از او نیز در این میدان نصب شده است. | ||
=جشن پیروزی= | =جشن پیروزی= | ||
انقلاب اول نوامبر 1954 نقطه عطفی در تاریخ معاصر [[الجزایر]] | انقلاب اول نوامبر 1954 نقطه عطفی در تاریخ معاصر [[الجزایر]] | ||
قیام‌های پراکنده الجزایری‌ها همچنان ادامه داشت تا اینکه در دهه پنجاه قرن گذشته، شماری از جوانان الجزایری جمع شده و تصمیم به سازماندهی یک قیام فراگیر کردند و اینگونه نیمه شب اول نوامبر 1954 برابر با دهم آبان 1333 شمسی انقلاب جدیدی آغاز شد. در این تاریخ گروه‌های کوچکی از انقلابی‌ها همزمان با هم، با سلاح‌های قدیمی و تفنگ‌های شکاری و تجهیزات بسیار ابتدایی ،به عملیات نظامی ضد مقرهای ارتش [[فرانسه]] در نقاط مختلف این کشور دست زدند. بیانیه‌ای انقلابی میان مردم توزیع و هدف از انقلاب، تحقق استقلال و برپایی دولت مستقل دمکراتیک در چارچوب اصول اسلامی عنوان شد. در این بیانیه از همه مردم و طبقات اجتماعی خواسته شده بود برای آزادی کشور به مبارزان بپیوندند. | |||
«[[جمیله بوپاشا]]» مجاهد انقلابی که بارها از سوی | «[[جمیله بوپاشا]]» مجاهد انقلابی که بارها از سوی فرانسوی‌ها شکنجه شد، در مورد آن روزها گفت، آن زمان مردها با روش‌های مختلف سعی در آسیب زدن به اشغالگران داشتند اما خائنانی وجود داشتند که به فرانسوی‌ها کمک می‌کردند در نتیجه کار برای مجاهدان مرد دشوار شده بود. پس از آن شمار زیادی از زنان وارد این مبارزات شدند و دوشادوش مردان در این قیام سهم داشتند، سلاح جابجا می‌کردند، محل تجمع فرانسوی‌ها را با بمب هدف قرار می‌دادند و از مبارزان زخمی پرستاری می‌کردند. | ||
از سال 1954 که درگیری میان نیروهای [[جبهه | از سال 1954 که درگیری میان نیروهای [[جبهه آزادیبخش ملی الجزایر]] با نیروهای فرانسوی آغاز شد، درگیری‌ها همچنان ادامه داشت و [[فرانسه]] پس از سال‌ها، بالاخره ناچار به مذاکره با انقلابی‌ها شد .در ماه مارس 1962جلساتی برای توقف جنگ برگزار شد و در 19 مارس این سال جنگ متوقف شد و اول ماه جولای برای همه پرسی جهت تعیین سرنوشت انتخاب شد. مردم [[الجزایر]] با شرکت در این همه پرسی خواستار استقلال کشور خود شدند و اینگونه مردم به هدف و آرزوی دیرینه خود رسیدند. | ||
نیروهای فرانسوی پنجم ماه جولای 1962 پس از 132 سال دقیقا در همان روزی که وارد [[الجزایر]] شده بودند، از آن | نیروهای فرانسوی پنجم ماه جولای 1962 پس از 132 سال دقیقا در همان روزی که وارد [[الجزایر]] شده بودند، از آن عقب‌نشینی کردند و در این روز [[احمد بن بلا|احمد بن بلا]] پس از آزاد شدن از زندان‌های [[فرانسه]]، به عنوان نخستین رئیس‌جمهوری کشور مستقل [[الجزایر]] برگزیده شد. | ||
«لوئیزه احریز» از زنان انقلابی [[الجزایر]]، رمز پیروزی | «لوئیزه احریز» از زنان انقلابی [[الجزایر]]، رمز پیروزی الجزایری‌ها را استقامت در راه رسیدن به اهدافشان و تلاش‌های شبانه‌روزی و همچنین اعتقاد راسخ به اینکه حق بر باطل پیروز می‌شود، دانست. | ||
هم اکنون بسیاری از | هم اکنون بسیاری از خیابان‌ها در پایتخت و دیگر شهرها به نام مبارزان و شهدای این انقلاب نامگذاری شده است و وزارتخانه‌ای به نام وزارت مجاهدین وجود دارد که وظیفه حفظ میراث آن دوران و حمایت از مبارزان را بر عهده دارد و روز پنج جولای به عنوان روز استقلال این کشور تعطیل رسمی است. | ||
[[الجزایر]] جشن‌های ملی سالانه را در سطح کشور [[الجزایر]] به منظور بزرگداشت سالگرد استقلال برگزار می‌کند، بنحوی‌که جشن‌های مردمی همراه با پروتکل‌های | [[الجزایر]] جشن‌های ملی سالانه را در سطح کشور [[الجزایر]] به منظور بزرگداشت سالگرد استقلال برگزار می‌کند، بنحوی‌که جشن‌های مردمی همراه با پروتکل‌های رسمی‌مانند برافراشتن پرچم [[الجزایر]] در ساعت صفر در سراسر این جمهوری، پخش برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی به زبان‌های عربی و فرانسوی به این مناسبت انجام می‌گیرد. همچنین فیلم‌هایی در مورد انقلاب آزادیبخش بزرگ و مقاومت مردمی و نیز بزرگداشت شخصیت‌های ملی، و قدردانی از دانش‌آموزان برجسته در آسیا و همین‌طور مراسم عفو زندانیان و غیره.. از این جمله می‌باشد.<ref>[https://fa.alalamtv.net/news/3656111/%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D9%82%D9%84%D8%A7%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1-%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%BE%D8%B3-%D8%A7%D8%B2-132-%D8%B3%D8%A7%D9%84-%D9%85%D8%AD%D9%82%D9%82-%D8%B4%D8%AF استقلال الجزایر رویایی که پس از 132 سال محقق شد]</ref> | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده: الجزایر]] | [[رده:الجزایر]] | ||
[[رده: | [[رده:جشن‌ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۵۵
| نام | روز ملی الجزایر |
|---|---|
| برپایی | ملت الجزایر |
| زمان | ۵ ژوئیه ۱۹۶۲م |
| تناوب | سالانه |
جشن استقلال کشور الجزایر در تاریخ ۵ ژوئیه ۱۹۶۲م در حقیقت جشن سالگرد استقلال الجزایر از استعمار فرانسه است و روز ملی این کشور نامیده می‌شود که پس از ۱۳۲ سال به لطف انفجار انقلاب آزادیبخش بزرگ به عنوان بزرگترین انقلاب قرن بیستم به وقوع پیوست.[۱] الجزایری‌ها به کشور خود «بلد میلیون شهید» یعنی سرزمین یک میلیون شهید می‌گویند و علت آن هم این است که مردم این کشور برای بیرون راندن اشغالگران فرانسوی که به مدت 132 سال در این کشور حضور داشتند، بیش از یک میلیون قربانی دادند.
نکته جالب در خصوص استقلال الجزایر این است که این کشور در همان تاریخی که فرانسه آن را اشغال کرد یعنی پنجم جولای، در همان تاریخ نیز به استقلال دست یافت اما فاصله این دو تاریخ 132 سال تلخ و سخت بود. نیروهای فرانسوی 14 تیر 1209 هجری شمسی برابر با پنجم جولای 1830میلادی با حدود 40هزار نیروی نظامی وارد الجزایر شدند و به مدت 9 سال وارد جنگ‌های سختی در نقاط مختلف این کشور شدند و در نهایت کنترل آن را به دست گرفتند.
علل انقلاب
دلیل اصلی انقلاب آزادیبخش بزرگ، خستگی مردم الجزایر از ظلم و ستم، بی‌عدالتی، شکنجه، قتل، بردگی و دروغ فرانسه بود و اینکه مردم خواستار آزادی بودند. این تنها فرانسه نبود که الجزایر را اشغال کرده بود، بلکه اکثر کشورهای اروپایی در آن به‌طور مساوی شرکت داشتند. در ۱ ماه می سال ۱۹۴۵ مردم الجزایر خواستار آزادی مصالی الحاج و استقلال الجزایر شدند. آنها آزار و شکنجه را محکوم کردند و پرچم ملی را که به همین مناسبت در مغازه یک بازرگان به نام بشیر آمروون دوخته شده بود، برافراشتند. تظاهرات مسالمت‌آمیز بود ولی فرانسوی‌ها ادعا کردند که «یک طرح انقلابی» را در بجایا کشف کرده‌اند، به ویژه هنگامی که دو پلیس در الجزیره کشته شدند.[۲] [۳]
هنگامی که جشن رسمی در ماه مه ۷ اعلام شد، مأموران سازماندهی جشنواره‌ها جشن را آغاز کردند و الجزایری‌ها پس از دریافت مجوز دولت فرانسه برای شرکت در جشن پیروزی متحدان، مقدمات راه‌اندازی جشنواره خود را ترتیب دادند و خواستار آزادی و استقلال شدند.
دستگیری و شکنجه
واکنش سرکوبگرانه به تظاهرات صلح‌آمیز که از سوی الجزایری‌ها برگزار شد، اعمال قتل‌عام‌های ۸ می ۱۹۴۵ به شیوه سرکوب و کشتار جمعی، استفاده از نیروهای زمینی، هوایی و نیروی دریایی و نابودی روستاها، شهرها و شهرها بود. این قتل‌عام‌ها باعث کشته شدن بیش از ۴۵٬۰۰۰ الجزایری گردید که اولین آنها بوزید شال ۲۲ ساله بود؛ همچنین باعث ویرانی روستاها و اموال مردم شد. آمارهای خارجی حاکی از برآوردی بین ۵۰٬۰۰۰ تا ۷۰٬۰۰۰ کشته غیرنظامی است. این کشتار وحشتناک از سوی فرانسویان به‌عمل آمد.
به این ترتیب مردم الجزایر فهمیدند که هیچ راهی برای آزادی و صلح وجود ندارد. فرانسه به اندازه کافی دروغ می‌گوید و میلیون‌ها نفر را کشته‌است و از همه شیوه‌های شکنجه و استفاده از سلاح‌های ممنوعۀ بین‌المللی، از جمله بمب‌های اتمی، موش‌های آزمایشی در صحرا استفاده کرده‌است. پس از هفت سال جنگ و پس از ۱۳۲ سال جهاد و مبارزه با این استعمار وحشتناک، که در آن بیش از ۱۰ میلیون کشته و میلیون‌ها نفر بی خانمان شدند، انقلاب ۱ نوامبر سازماندهی شد و استقلال از فرانسه به دست آمد.[۴]
استقرار یک میلیون شهرک نشین اروپایی در الجزایر
فرانسوی‌ها زمین‌های حاصلخیز را در الجزایر از آنها می‌گرفتند و به شهرک نشینان اروپایی می‌دادند. شمار این شهرک نشینان زمان استقلال الجزایر که اکنون به آنها «الاقدام السوداء»(چکمه سیاهان)می‌گویند، به حدود یک میلیون نفر رسیده بود.
مقام‌های الجزایری می‌گویند نوع عملکرد فرانسه در این کشور بسیار خاص و فراتر از به استعمار درآوردن آن بود. فرانسوی‌ها علاوه بر اشغال خاک الجزایر، در بعد عقیدتی نیز وارد عمل شده و سعی در تغییر اعتقادات و باورهای مردم داشتند و در این چارچوب بسیاری از مساجد را به کلیسا یا مقر نیروهای نظامی خود تبدیل کردند.
تلاش فرانسوی‌ها برای از بین بردن هویت اسلامی الجزایری‌ها
الجزایری‌ها می‌گویند: فرانسه طی این مدت علاوه بر غارت ثروت‌های این کشور ،سعی در از بین بردن هویت قومی، دینی و ملی مردم نیز داشت. آنها کاربری بسیاری از مساجد را تغییر می‌دادند و به مقر نیروهای نظامی خود یا کلیسا تبدیل می‌کردند. یکی از نمونه‌های بارز آن مسجد معروف «کتشاوه» در شهر الجزیره است که تاریخ آن به دوران عثمانی‌ها باز می‌گردد و آنها این مسجد را به کلیسا تبدیل کردند اما اکنون بازسازی شده و بار دیگر مردم در آن نماز به جای می‌آورند.
فرانسوی‌ها تا حد امکان سعی در کمرنگ کردن صبغه عربی و اسلامی جامعه الجزایر را داشتند و تلاش می‌کردند زبان عربی و فرهنگ عربی و اسلامی را در این کشور از بین ببرند .آثاراین مسئله با وجود گذشت بیش از 56 سال از پیروزی انقلاب الجزایر همچنان مشهود است و مردم در کوچه خیابان‌ها همچنان اعداد را به زبان فرانسوی بیان می‌کنند و حتی با رسم الخط لاتین می‌نویسند. «بوحمدین» پیر مرد 75 ساله در خصوص آن دوران می‌گوید، آن زمان اجازه آموزش زبان عربی داده نمی‌شد و آموزش آن به نوعی جرم محسوب می‌شد. جدا از این، در سال‌های نزدیک به استقلال، شمار بیسوادان در الجزایر بسیار افزایش یافته بود و شاید شمار باسواد‌های الجزایری به دلیل سیاست‌های خاص اشغالگران بسیار کم شده بود.
بر اساس آمارهای موجود، در زمان استقلال الجزایر در سال 1962میلادی، 85درصد مردم این کشور بیسواد بودند و این در حالی است که گفته می‌شود متوسط بیسوادی در الجزایر در زمان ورود فرانسوی‌ها به این کشور در سال 1831میلادی، 14درصد بود.
الجزایری‌ها هیچ گاه برای خارج کردن اشغالگران ناامید نشدند
مقاومت الجزایری‌ها ضد اشغالگران از همان ابتدای ورود نیروهای فرانسوی آغاز شد اما به دلیل پراکنده بودن قیام‌ها و شدت عمل به خرج دادن نیروهای فرانسوی و کشتار گسترده مردم، نتیجه بخش نبود. این قیام‌ها در تمام 132 سال اشغال الجزایر ادامه داشت. یکی از نام‌هایی که الجزایری‌ها پیوسته از آن به نیکی یاد می‌کنند«امیر عبدالقادر» است که مبارزه جانانه ای با فرانسوی‌ها کرد اما پس از سال‌ها با شکست مواجه شد .هم اکنون نیز در مرکز شهر الجزیره، میدانی به نام او نامگذاری شده و تمثالی از او نیز در این میدان نصب شده است.
جشن پیروزی
انقلاب اول نوامبر 1954 نقطه عطفی در تاریخ معاصر الجزایر قیام‌های پراکنده الجزایری‌ها همچنان ادامه داشت تا اینکه در دهه پنجاه قرن گذشته، شماری از جوانان الجزایری جمع شده و تصمیم به سازماندهی یک قیام فراگیر کردند و اینگونه نیمه شب اول نوامبر 1954 برابر با دهم آبان 1333 شمسی انقلاب جدیدی آغاز شد. در این تاریخ گروه‌های کوچکی از انقلابی‌ها همزمان با هم، با سلاح‌های قدیمی و تفنگ‌های شکاری و تجهیزات بسیار ابتدایی ،به عملیات نظامی ضد مقرهای ارتش فرانسه در نقاط مختلف این کشور دست زدند. بیانیه‌ای انقلابی میان مردم توزیع و هدف از انقلاب، تحقق استقلال و برپایی دولت مستقل دمکراتیک در چارچوب اصول اسلامی عنوان شد. در این بیانیه از همه مردم و طبقات اجتماعی خواسته شده بود برای آزادی کشور به مبارزان بپیوندند.
«جمیله بوپاشا» مجاهد انقلابی که بارها از سوی فرانسوی‌ها شکنجه شد، در مورد آن روزها گفت، آن زمان مردها با روش‌های مختلف سعی در آسیب زدن به اشغالگران داشتند اما خائنانی وجود داشتند که به فرانسوی‌ها کمک می‌کردند در نتیجه کار برای مجاهدان مرد دشوار شده بود. پس از آن شمار زیادی از زنان وارد این مبارزات شدند و دوشادوش مردان در این قیام سهم داشتند، سلاح جابجا می‌کردند، محل تجمع فرانسوی‌ها را با بمب هدف قرار می‌دادند و از مبارزان زخمی پرستاری می‌کردند.
از سال 1954 که درگیری میان نیروهای جبهه آزادیبخش ملی الجزایر با نیروهای فرانسوی آغاز شد، درگیری‌ها همچنان ادامه داشت و فرانسه پس از سال‌ها، بالاخره ناچار به مذاکره با انقلابی‌ها شد .در ماه مارس 1962جلساتی برای توقف جنگ برگزار شد و در 19 مارس این سال جنگ متوقف شد و اول ماه جولای برای همه پرسی جهت تعیین سرنوشت انتخاب شد. مردم الجزایر با شرکت در این همه پرسی خواستار استقلال کشور خود شدند و اینگونه مردم به هدف و آرزوی دیرینه خود رسیدند.
نیروهای فرانسوی پنجم ماه جولای 1962 پس از 132 سال دقیقا در همان روزی که وارد الجزایر شده بودند، از آن عقب‌نشینی کردند و در این روز احمد بن بلا پس از آزاد شدن از زندان‌های فرانسه، به عنوان نخستین رئیس‌جمهوری کشور مستقل الجزایر برگزیده شد.
«لوئیزه احریز» از زنان انقلابی الجزایر، رمز پیروزی الجزایری‌ها را استقامت در راه رسیدن به اهدافشان و تلاش‌های شبانه‌روزی و همچنین اعتقاد راسخ به اینکه حق بر باطل پیروز می‌شود، دانست.
هم اکنون بسیاری از خیابان‌ها در پایتخت و دیگر شهرها به نام مبارزان و شهدای این انقلاب نامگذاری شده است و وزارتخانه‌ای به نام وزارت مجاهدین وجود دارد که وظیفه حفظ میراث آن دوران و حمایت از مبارزان را بر عهده دارد و روز پنج جولای به عنوان روز استقلال این کشور تعطیل رسمی است.
الجزایر جشن‌های ملی سالانه را در سطح کشور الجزایر به منظور بزرگداشت سالگرد استقلال برگزار می‌کند، بنحوی‌که جشن‌های مردمی همراه با پروتکل‌های رسمی‌مانند برافراشتن پرچم الجزایر در ساعت صفر در سراسر این جمهوری، پخش برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی به زبان‌های عربی و فرانسوی به این مناسبت انجام می‌گیرد. همچنین فیلم‌هایی در مورد انقلاب آزادیبخش بزرگ و مقاومت مردمی و نیز بزرگداشت شخصیت‌های ملی، و قدردانی از دانش‌آموزان برجسته در آسیا و همین‌طور مراسم عفو زندانیان و غیره.. از این جمله می‌باشد.[۵]