۸۷٬۹۳۴
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' می گر' به ' می‌گر'
جز (جایگزینی متن - ' العظمی' به 'العظمی') |
جز (جایگزینی متن - ' می گر' به ' می‌گر') |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
کرباسی در جای دیگر به ساده‌زیستی و قناعت سید محمد بیدآبادی اشاره کرده و گفته است: | کرباسی در جای دیگر به ساده‌زیستی و قناعت سید محمد بیدآبادی اشاره کرده و گفته است: | ||
«شش ماه متوالی خوراک ایشان و خانواده‌اش هویج بود و از شدت فروتنی و برای پیروی از سنّت نبوی، بر الاغ برهنه ای سوار | «شش ماه متوالی خوراک ایشان و خانواده‌اش هویج بود و از شدت فروتنی و برای پیروی از سنّت نبوی، بر الاغ برهنه ای سوار می‌گردید.» | ||
ناگفته نماند که حاج شیخ محمدحسن، سید محمد بیدآبادی را قیّم فرزند و وصیّ خویش قرار داد و بیدآبادی ضمن توجه به جنبه های پرورشی و تربیتی آن نوجوان، در آغاز بلوغ، وی را به زیارت [[بیت الله الحرام]] فرستاد. | ناگفته نماند که حاج شیخ محمدحسن، سید محمد بیدآبادی را قیّم فرزند و وصیّ خویش قرار داد و بیدآبادی ضمن توجه به جنبه های پرورشی و تربیتی آن نوجوان، در آغاز بلوغ، وی را به زیارت [[بیت الله الحرام]] فرستاد. | ||
| خط ۹۱: | خط ۹۱: | ||
# [[ملاّ مهدی قمشه ای]]: این فقیه نامور رساله‌ای در [[نماز جمعه]] تألیف کرده و سی دلیل بر وجوب عینی آن آورده تا به چهل و پنج هزار سطر رسیده است. همچنین حواشی چندی که به خطّ خویش بر آن نوشته که غلامرضا اصفهانی آنها را تدوین کرده است: نامبرده از شاگردان مشهور حاجی کرباسی و سید شفتی می‌باشد که در سال ۱۲۸۱ هـ .ق. رحلت نموده است<ref>الذریعه، ج ۱۵، ص ۸۲ و ۸۱ مکارم الآثار، ج ۷، ص۲۴۰۶٫</ref>. | # [[ملاّ مهدی قمشه ای]]: این فقیه نامور رساله‌ای در [[نماز جمعه]] تألیف کرده و سی دلیل بر وجوب عینی آن آورده تا به چهل و پنج هزار سطر رسیده است. همچنین حواشی چندی که به خطّ خویش بر آن نوشته که غلامرضا اصفهانی آنها را تدوین کرده است: نامبرده از شاگردان مشهور حاجی کرباسی و سید شفتی می‌باشد که در سال ۱۲۸۱ هـ .ق. رحلت نموده است<ref>الذریعه، ج ۱۵، ص ۸۲ و ۸۱ مکارم الآثار، ج ۷، ص۲۴۰۶٫</ref>. | ||
# | # | ||
# میر [[سید محمد شهشهانی]]: از فقیهان قرن سیزدهم هجری که در فقه و اصول مقام شامخی دارد و دانشورانی چون میرزای شیرازی و [[سید محمدباقر خوانساری]] (صاحب روضات) از شاگردان او هستند. وی در مسجد ذوالفقار اصفهان به امامت می‌پرداخت و پیوسته به تدریس و تألیف مشغول بود و هیچ گاه از پژوهش در امور علمی غفلت نمیورزید. آثاری چون انوار الریاض (در فقه)، جنة المأوی (مباحث فقه استدلالی) و غایة القصوی (در اصول) دارد. اشعاری شیوا و سوزناک به زبان عربی در رثای حضرت امام حسین(علیه‌السلام) و شهیدان کربلا سروده است. ارتحالش را در سال ۱۲۸۷ هـ .ق. و مدفنش را تخت فولاد اصفهان (تکیه معروف خودش: شهشهانی) نوشته‌اند. صاحب روضات درباره‌اش گفته است: «در این زمان ریاست امور تدریس و فتوا به وی ختم | # میر [[سید محمد شهشهانی]]: از فقیهان قرن سیزدهم هجری که در فقه و اصول مقام شامخی دارد و دانشورانی چون میرزای شیرازی و [[سید محمدباقر خوانساری]] (صاحب روضات) از شاگردان او هستند. وی در مسجد ذوالفقار اصفهان به امامت می‌پرداخت و پیوسته به تدریس و تألیف مشغول بود و هیچ گاه از پژوهش در امور علمی غفلت نمیورزید. آثاری چون انوار الریاض (در فقه)، جنة المأوی (مباحث فقه استدلالی) و غایة القصوی (در اصول) دارد. اشعاری شیوا و سوزناک به زبان عربی در رثای حضرت امام حسین(علیه‌السلام) و شهیدان کربلا سروده است. ارتحالش را در سال ۱۲۸۷ هـ .ق. و مدفنش را تخت فولاد اصفهان (تکیه معروف خودش: شهشهانی) نوشته‌اند. صاحب روضات درباره‌اش گفته است: «در این زمان ریاست امور تدریس و فتوا به وی ختم می‌گردید<ref> روضات الجنات، ص ۱۲۷ الکنی و الالقاب، ج ۲، ص ۳۴۶٫.</ref>.» | ||
# | # | ||
# ملا حمزه قائنی فرزند اسدالله، فرزند عبدالله، فرزند محمدشریف علوی. وی در اصفهان به خدمت آیة الله کرباسی و سید شفتی رسید و پس از استفاده از محضر این دو فقیه بلند آوازه به دستور آیة الله کرباسی در اصفهان اقامت گزید و به وعظ و ارشاد مردم پرداخت. در مراجعتی از قائن (زادگاهش) به اصفهان، در راه (شهرستان شاهرود) بیمار شد و وفات یافت<ref> بهارستان، مرحوم آیتی، ص ۳۲ الکرام البرره، ص۴۴۳ تذکرة القبور، سیّد مصلحالدین مهدوی، ص ۳۰۸٫.</ref>. | # ملا حمزه قائنی فرزند اسدالله، فرزند عبدالله، فرزند محمدشریف علوی. وی در اصفهان به خدمت آیة الله کرباسی و سید شفتی رسید و پس از استفاده از محضر این دو فقیه بلند آوازه به دستور آیة الله کرباسی در اصفهان اقامت گزید و به وعظ و ارشاد مردم پرداخت. در مراجعتی از قائن (زادگاهش) به اصفهان، در راه (شهرستان شاهرود) بیمار شد و وفات یافت<ref> بهارستان، مرحوم آیتی، ص ۳۲ الکرام البرره، ص۴۴۳ تذکرة القبور، سیّد مصلحالدین مهدوی، ص ۳۰۸٫.</ref>. | ||