منصور بن عمار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '=پانویس=↵{{پانویس|1}}↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
جز (جایگزینی متن - ' می گ' به ' می‌گ') |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی''' از علمای [[اهل سنت]] و از عرفای برجسته | '''ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی''' از علمای [[اهل سنت]] و از عرفای برجسته قرن سوم هجری بود. | ||
از مردم مرو و از روستایی به نام «دندانگان» بود<ref>طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص113-117، دار الكتب العلمية، ط2003</ref>. ذهبی در وصف خود گفته است: واعظی بلیغ و صالحی ربانی بود | از مردم مرو و از روستایی به نام «دندانگان» بود<ref>طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص113-117، دار الكتب العلمية، ط2003</ref>. ذهبی در وصف خود گفته است: واعظی بلیغ و صالحی ربانی بود کم‌نظیر در موعظه و تذکار او اهل زهد، خداپرستی و خوف بود و اندرزش بر جانها اثر می‌گذاشت. | ||
[[جنید بغدادی]] درباره او گفته: او از وعاظ بزرگ بود<ref>الرسالة القشيرية، تأليف: الجنيد، ص48</ref>. در [[عراق]]، [[شام]] و [[مصر]] وعظ | [[جنید بغدادی]] درباره او گفته: او از وعاظ بزرگ بود<ref>الرسالة القشيرية، تأليف: الجنيد، ص48</ref>. در [[عراق]]، [[شام]] و [[مصر]] وعظ می‌کرد و آوازه اش در آنجا پیچیده بود و مردم بر گرد او جمع شدند. وی در سال 225 هجری قمری در [[بغداد]] درگذشت. | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
پسرانش سلیم، داود، زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث و دیگران از او روایت | پسرانش سلیم، داود، زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث و دیگران از او روایت کرده‌اند. | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
لذت از نافرمانی بدتر از خود نافرمانی است. | لذت از نافرمانی بدتر از خود نافرمانی است. | ||
دل بندگان همه روحانی است. اگر شک و کینه به او وارد شود، روح انسانی از آن دوری | دل بندگان همه روحانی است. اگر شک و کینه به او وارد شود، روح انسانی از آن دوری می‌کند<ref>حلية الأولياء، تأليف: أبو نعيم، ج9، ص345</ref>. | ||
هرکس از مصائب دنیا ناراضیتی ابراز کند، مصیبت او در دینش ظاهر | هرکس از مصائب دنیا ناراضیتی ابراز کند، مصیبت او در دینش ظاهر می‌گردد<ref>طبقات الأولياء، تأليف: ابن الملقن، ص220</ref>. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۱۸
| نام | ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | صالح ربانی |
| وفات | 225هجری قمری |
| استادان | لیث بن سعد، ابن لهیعه، معروف الخیاط، حقال بن زیاد، منکدر بن محمد، بشیر بن طلحه |
| شاگردان | زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث |
| دین و مذهب | اسلام، تسنن |
ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی از علمای اهل سنت و از عرفای برجسته قرن سوم هجری بود. از مردم مرو و از روستایی به نام «دندانگان» بود[۱]. ذهبی در وصف خود گفته است: واعظی بلیغ و صالحی ربانی بود کم‌نظیر در موعظه و تذکار او اهل زهد، خداپرستی و خوف بود و اندرزش بر جانها اثر می‌گذاشت. جنید بغدادی درباره او گفته: او از وعاظ بزرگ بود[۲]. در عراق، شام و مصر وعظ می‌کرد و آوازه اش در آنجا پیچیده بود و مردم بر گرد او جمع شدند. وی در سال 225 هجری قمری در بغداد درگذشت.
اساتید
از لیث بن سعد، ابن لهیعه، معروف الخیاط، حقال بن زیاد، منکدر بن محمد، بشیر بن طلحه و گروهی روایت کرده است.
شاگردان
پسرانش سلیم، داود، زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث و دیگران از او روایت کرده‌اند.
گفتار
لذت از نافرمانی بدتر از خود نافرمانی است.
دل بندگان همه روحانی است. اگر شک و کینه به او وارد شود، روح انسانی از آن دوری می‌کند[۳].
هرکس از مصائب دنیا ناراضیتی ابراز کند، مصیبت او در دینش ظاهر می‌گردد[۴].