منصور بن عمار
| نام | ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی |
|---|---|
| القاب و سایر نامها | صالح ربانی |
| وفات | 225هجری قمری |
| استادان | لیث بن سعد، ابن لهیعه، معروف الخیاط، حقال بن زیاد، منکدر بن محمد، بشیر بن طلحه |
| شاگردان | زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث |
| دین و مذهب | اسلام، تسنن |
ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی از علمای اهل سنت و از عرفای برجسته قرن سوم هجری بود.
زندگی
از مردم مرو و از روستایی به نام «دندانگان» بود[۱]. در عراق، شام و مصر وعظ میکرد و آوازه اش در آنجا پیچیده بود و مردم بر گرد او جمع شدند. وی در سال 225 هجری قمری در بغداد درگذشت.
سخن بزرگان
ذهبی در وصف او گفته است: واعظی بلیغ و صالحی ربانی بود کمنظیر در موعظه و تذکار او اهل زهد، خداپرستی و خوف بود و اندرزش بر جانها اثر میگذاشت. جنید بغدادی درباره او گفته: او از وعاظ بزرگ بود[۲].
اساتید
از لیث بن سعد، ابن لهیعه، معروف الخیاط، حقال بن زیاد، منکدر بن محمد، بشیر بن طلحه و گروهی روایت کرده است.
شاگردان
پسرانش سلیم، داود، زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث و دیگران از او روایت کردهاند.
گفتار
لذت از نافرمانی بدتر از خود نافرمانی است.
دل بندگان همه روحانی است. اگر شک و کینه به او وارد شود، روح انسانی از آن دوری میکند[۳].
هرکس از مصائب دنیا ناراضیتی ابراز کند، مصیبت او در دینش ظاهر میگردد[۴].