احمد بن محمد بن یحیی فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شخصیت | عنوان = احمد بن محمد بن یحیی فارسی | تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg | نام = احمد بن محمد بن یحیی فارسی | نام‌های دیگر = فارسی | سال تولد = | تاریخ تولد = | محل تولد = | سال درگذشت = 330 ق | تاریخ درگذشت = | محل درگذشت = | استادان...» ایجاد کرد)
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۱۹ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۱۹

احمد بن محمد بن یحیی فارسی
احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
نام کاملاحمد بن محمد بن یحیی فارسی
نام‌های دیگرفارسی
اطلاعات شخصی
سال درگذشت330 ق، ۳۲۱ ش‌، ۹۴۲ م
دیناسلام، شیعه
فعالیت‌هامحدث

احمد بن محمد بن یحیی فارسی، (000 – حدود 330ق) ابوعلی، محدث شیعی است. از لقب «فارسی» اش بر می‌‏آید که وی اصالتاً ایرانی است اما ظاهراً در بغداد به سر می‌‏برد و در آن‌جا علوم حدیث را فرا گرفت و شاگردانی نیز تربیت نمود. او دارای اثر تألیفی نبوده است.

معرفی اجمالی

احمد بن محمد بن یحیی فارسی، (000 – حدود 330ق) ابوعلی. محدث شیعی. به گفته طوسی در رجال خود شیخ تلعکبری (م385ق) پیش از آنکه به قزوین مهاجرت کند، در 328 هجری از او حدیث شنیده که البته اجازه نقل احادیث او را نداشته است. این گزارش نشان می‌‏دهد که وی تا تاریخ یاد شده حیات داشته و وفات او بعد از 328 هجری اتفاق افتاده است. اطلاعات ما در باره زندگی و تحصیلات او بسیار اندک است زیرا شرح‏حال او در منابع معتبر ذکر نشده است. از لقب «فارسی» بر می‌‏آید که وی اصالتاً ایرانی است اما ظاهراً در بغداد به سر می‌‏برد و در آن‌جا علوم حدیث را فرا گرفت و شاگردانی نیز تربیت نمود.

شیخ طوسی کسی را با عنوان «ابوالحسن محمد بن یحیی فارسی» در رجال خود نام برده و در وصف او گفته: «از افراد بی‏‌شماری نقل روایت کرده و برای طلب حدیث، دور دنیا را گشته است». ظاهراً فرد مذکور پدر اوست. در این‌ ‏صورت ممکن است وی بخشی از تحصیلات خود را نزد پدرش فراگرفته باشد. اکنون در منابع حدیثی هیچ روایتی از او به چشم نمی‌‏خورد، از این‏‌ رو استادان و شاگردان او ناشناخته‏‌اند. در باره تشیع او تنها می‏‌توان گفت که چون شیخ طوسی از یک‏سو نام او را در رجال خود ذکر کرده و از سوی دیگر تصریح به تسنن وی ننموده است، لذا می‏‌بایست وی شیعی امامی بوده باشد. وی دارای اثر تألیفی نبوده است.

منابع

  1. رجال طوسی، ص411 شماره 5958؛ وص439 شماره 6276؛
  2. رجال ابن داود، ص45 شماره 137؛
  3. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص57؛
  4. معجم رجال الحدیث، ج3ص123 شماره 933؛ و ج22ص275 شماره 14610.