۲٬۸۸۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' های ' به 'های '
جز (تمیزکاری) |
Wikivahdat (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' های ' به 'های ') |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
فرقه‌های صوفیه سودان به‌ویژه برخی از آنان مانند ختمیه و انصار، محبت زیادی به اهل بیت (ع) دارند و جایگاه امیرالمؤمنین امام علی(ع) در میان آنان بسیار رفیع است حتی برخی از این فرقه‌ها نسبت به امام مهدی (ع) نیز اظهار وفاداری می‌کنند. | فرقه‌های صوفیه سودان به‌ویژه برخی از آنان مانند ختمیه و انصار، محبت زیادی به اهل بیت (ع) دارند و جایگاه امیرالمؤمنین امام علی(ع) در میان آنان بسیار رفیع است حتی برخی از این فرقه‌ها نسبت به امام مهدی (ع) نیز اظهار وفاداری می‌کنند. | ||
قیام مهدی سودانی بر ضد استعمارگران در قرن نوزدهم نشان از عمق عقیده به مهدویت در این ناحیه است که متأثر از عقاید شیعی - فاطمی در قرن‌های چهارم تا ششم دارد. | قیام مهدی سودانی بر ضد استعمارگران در قرن نوزدهم نشان از عمق عقیده به مهدویت در این ناحیه است که متأثر از عقاید شیعی - فاطمی در قرن‌های چهارم تا ششم دارد. | ||
صوفیه بخصوص در شمال | صوفیه بخصوص در شمال آفریقا، مبلّغ عقیده مهدویت بودند این عقیده که از طریق فاطمیان مصر به صوفیه رسیده بود، منجر به ظهور بسیاری از مدعیان مهدویت در سودان و سومالی و سنگال و نیجریه و کامرون شد. <ref>آلفرد بل، الفرق الاسلامیّة فی الشمال الافریقی من الفتح العربی حتی الیوم، ج۱، ص۳۹۱ـ۳۹۲، ترجمه عن الفرنسیة عبدالرحمان بدوی، بیروت ۱۹۸۷ و ژوزف کوک، مسلمانان آفریقا، ج۱، ص۳۸۲ـ۳۸۳، ترجمه اسداللّه علوی، مشهد ۱۳۷۳ ش</ref> | ||
== | == طریقت‌های تصوف در سودان == | ||
=== شاذلیه === | === شاذلیه === | ||
ابوالحسن شاذِلی (متوفی ۶۵۶/ ۱۲۵۸)، مرید عبدالسلام مَشیش، این طریقه را ــ که از جمله طریقه‌های اصلاح‌طلب است ــ در تونس بنیان نهاد.<ref>حسین مونس، تاریخ المغرب و حضارته، ج ۲، جزء ۳، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.</ref> | ابوالحسن شاذِلی (متوفی ۶۵۶/ ۱۲۵۸)، مرید عبدالسلام مَشیش، این طریقه را ــ که از جمله طریقه‌های اصلاح‌طلب است ــ در تونس بنیان نهاد.<ref>حسین مونس، تاریخ المغرب و حضارته، ج ۲، جزء ۳، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.</ref> | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
محمد عثمان فرزند و جانشین خود، محمد سرّالختم (متوفی ۱۲۸۰)، را مسئول طریقه در یمن کرد و دو فرزند دیگرش، جعفر در حجاز و حسن در سودان، مسئول تبلیغ طریقه شدند. بعد از مرگ محمد عثمان هر کدام از پسران او به استقلال، در منطقه خود زعامت طریقه را بر عهده گرفتند. <ref>جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۳۴، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref> | محمد عثمان فرزند و جانشین خود، محمد سرّالختم (متوفی ۱۲۸۰)، را مسئول طریقه در یمن کرد و دو فرزند دیگرش، جعفر در حجاز و حسن در سودان، مسئول تبلیغ طریقه شدند. بعد از مرگ محمد عثمان هر کدام از پسران او به استقلال، در منطقه خود زعامت طریقه را بر عهده گرفتند. <ref>جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۳۴، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref> | ||
بدین ترتیب ختمیه به شاخه‌های مختلفی تقسیم شد. | بدین ترتیب ختمیه به شاخه‌های مختلفی تقسیم شد. | ||
مهم‌ترین مرکز ختمیه در سودان است و بیش از همه طریقه‌ها در آن‌جا پیروانی دارد، چنان‌که برخی طرفداران شاذلیه در سودان به ختمیه پیوستند. <ref>سلیمان سلیم علم الدین، التصوف الاسلامی: تاریخ ـ عقائد ـ طریق ـ اعلام، ج۱، ص۵۴۰ ـ۵۴۱، بیروت ۱۹۹۹.ژوزف کوک، مسلمانان | مهم‌ترین مرکز ختمیه در سودان است و بیش از همه طریقه‌ها در آن‌جا پیروانی دارد، چنان‌که برخی طرفداران شاذلیه در سودان به ختمیه پیوستند. <ref>سلیمان سلیم علم الدین، التصوف الاسلامی: تاریخ ـ عقائد ـ طریق ـ اعلام، ج۱، ص۵۴۰ ـ۵۴۱، بیروت ۱۹۹۹.ژوزف کوک، مسلمانان آفریقا، ج۱، ص۴۷۳، ترجمه اسداللّه علوی، مشهد ۱۳۷۳ ش.</ref> | ||
=== سَمّانیه === | === سَمّانیه === | ||
این طریقه یکی از شاخه‌های خلوتیه و بنیان‌گذار آن محمد بن عبدالکریم سمّانی (۱۱۳۰ـ۱۱۸۹/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۷۵) است. این طریقه را احمد بن طبیب بن بَشیر (متوفی ۱۲۳۹/ ۱۸۲۴) در اتیوپی و سودان رواج داد. | این طریقه یکی از شاخه‌های خلوتیه و بنیان‌گذار آن محمد بن عبدالکریم سمّانی (۱۱۳۰ـ۱۱۸۹/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۷۵) است. این طریقه را احمد بن طبیب بن بَشیر (متوفی ۱۲۳۹/ ۱۸۲۴) در اتیوپی و سودان رواج داد. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
ابراهیم رشید (۱۲۹۱ق/۱۸۷۴م)، شاگرد دیگر ابن ادریس که از قبیلۀ شائقیه بود، شاخۀ «رشیدیه» را در سودان بنیان نهاد. | ابراهیم رشید (۱۲۹۱ق/۱۸۷۴م)، شاگرد دیگر ابن ادریس که از قبیلۀ شائقیه بود، شاخۀ «رشیدیه» را در سودان بنیان نهاد. | ||
=== احمدیه === | === احمدیه === | ||
«احمدیه»، یکی از زیرشاخه‌های رشیدیه، طایفۀ دیگری است که خود را منسوب به احمد بن ادریس می‌داند و توسط فردی مصری به نام محمد بن احمد دَندَرَوی (د ۱۳۲۸ق/۱۹۱۰م) ایجاد گردید. این طریقه در سودان و در طول سواحل شرقی | «احمدیه»، یکی از زیرشاخه‌های رشیدیه، طایفۀ دیگری است که خود را منسوب به احمد بن ادریس می‌داند و توسط فردی مصری به نام محمد بن احمد دَندَرَوی (د ۱۳۲۸ق/۱۹۱۰م) ایجاد گردید. این طریقه در سودان و در طول سواحل شرقی آفریقا، از شمال سومالی تا تانزانیا منتشر است. | ||
=== مجذوبیه === | === مجذوبیه === | ||
محمد مجذوب صُغیَّر (د ۱۲۴۸ق/۱۸۳۲م)، نوۀ حَمَد بن محمد (د ۱۱۹۰ق/۱۷۷۶م)، که از شاگردان احمد بن ادریس بود، طریقـۀ «مجذوبیه» را ــ کـه از انشعـابات شـاذلیـه اسـت ــ در سودان به وجود آورد. <ref>کرار، علی صالح، ج۱، ص۵۳-۵۴، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م</ref> | محمد مجذوب صُغیَّر (د ۱۲۴۸ق/۱۸۳۲م)، نوۀ حَمَد بن محمد (د ۱۱۹۰ق/۱۷۷۶م)، که از شاگردان احمد بن ادریس بود، طریقـۀ «مجذوبیه» را ــ کـه از انشعـابات شـاذلیـه اسـت ــ در سودان به وجود آورد. <ref>کرار، علی صالح، ج۱، ص۵۳-۵۴، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م</ref> | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
تیجانیه طریقه‌ای بسته و وحدت‌گراست، اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته‌بندی‌های نژادی‌اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: | تیجانیه طریقه‌ای بسته و وحدت‌گراست، اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته‌بندی‌های نژادی‌اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: | ||
۱. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (۱۲۸۱ق/۱۸۶۴م)، و مربوط به خاندان‌های توکولور و سونینکه در سنگال، مالی، گینه، چاد و کامرون است. | ۱. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (۱۲۸۱ق/۱۸۶۴م)، و مربوط به خاندان‌های توکولور و سونینکه در سنگال، مالی، گینه، چاد و کامرون است. | ||
۲. تیواوانیه، که مربوط به مریدان وُلوفِ حاج مالک‌سی (د ۱۳۰۲ش/۱۹۲۳م)، در سنگال و بخش‌های مختلف غرب | ۲. تیواوانیه، که مربوط به مریدان وُلوفِ حاج مالک‌سی (د ۱۳۰۲ش/۱۹۲۳م)، در سنگال و بخش‌های مختلف غرب آفریقاست. | ||
۳. نیاسیه، یا تربیه، که آن را ابراهیم نیاس (۱۳۵۴ش/۱۹۷۵م) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت پیامبر (ص) در زندگی فردی تأکید می‌کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می‌شمرد. | ۳. نیاسیه، یا تربیه، که آن را ابراهیم نیاس (۱۳۵۴ش/۱۹۷۵م) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت پیامبر (ص) در زندگی فردی تأکید می‌کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می‌شمرد. | ||
این طریقه در سودان پیروان بسیار دارد. | این طریقه در سودان پیروان بسیار دارد. | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
=== منابع === | === منابع === | ||
کرار، علی صالح، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.<br> | کرار، علی صالح، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.<br> | ||
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تصوف در | دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تصوف در آفریقا»، شماره۳۵۸۹. <br> | ||
آلفرد بل، الفرق الاسلامیّة فی الشمال الافریقی من الفتح العربی حتی الیوم، ج۱، ترجمه عن الفرنسیة عبدالرحمان بدوی، بیروت ۱۹۸۷.<br> | آلفرد بل، الفرق الاسلامیّة فی الشمال الافریقی من الفتح العربی حتی الیوم، ج۱، ترجمه عن الفرنسیة عبدالرحمان بدوی، بیروت ۱۹۸۷.<br> | ||
دانشنامه اسلام، چاپ دوم، ذیل «طریقت».<br> | دانشنامه اسلام، چاپ دوم، ذیل «طریقت».<br> | ||
ژوزف کوک، مسلمانان | ژوزف کوک، مسلمانان آفریقا، ج۱، ص۳۱۰ـ۳۲۰، ترجمه اسداللّه علوی، مشهد ۱۳۷۳ ش.<br> | ||
محمدابراهیم ابوسلیم، الحرکة الفکریّة فی المهدیّة، ج۱، بیروت ۱۹۸۱. <br> | محمدابراهیم ابوسلیم، الحرکة الفکریّة فی المهدیّة، ج۱، بیروت ۱۹۸۱. <br> | ||
حسین مونس، تاریخ المغرب و حضارته، ج۲، جزء ۳، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲. <br> | حسین مونس، تاریخ المغرب و حضارته، ج۲، جزء ۳، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲. <br> | ||