اسحاق بن محمد بن خالویه: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شخصیت | عنوان = اسحاق بن محمد بن خالویه | تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg | نام = اسحاق بن محمد بن خالویه | نامهای دیگر = | سال تولد = | تاریخ تولد = | محل تولد = | سال درگذشت = | تاریخ درگذشت = 340 ق | محل درگذشت = | استادان = یزید بن س...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۷ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۲
اسحاق بن محمد بن خالویه | |
---|---|
نام کامل | اسحاق بن محمد بن خالویه |
اطلاعات شخصی | |
روز درگذشت | 340 ق |
دین | اسلام، شیعه |
استادان | یزید بن سلیمان بصری |
شاگردان | حسین بن علی بن حسن رازی |
فعالیتها | محدث شیعی |
اسحاق بن محمد بن خالویه، محدثی شیعی است. سال تولد و وفات مشخص نیست. از نام جد او «خالویه» پیداست که وی اصالتاً ایرانی و احتمالاً اهل همدان بوده است، ولی هیچ مدرکی در باره زادگاه او و اینکه کجا پرورش یافته در دست نیست.
معرفی اجمالی
اسحاق بن محمد بن خالویه، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است. همچنین در هیچ یک از مآخذ به سال تولد و وفات او اشاره نشده است. از معاصران او محمد بن همام اسکافی است که با هم شاگردان مشترکی تربیت نمودهاند. بنابراین وفات او تقریباً در نیمه نخست سده چهارم هجری باید اتفاق افتاده باشد. از نام جد او «خالویه» پیداست که وی اصالتاً ایرانی و احتمالاً اهل همدان بوده است، ولی هیچ مدرکی در باره زادگاه او و اینکه کجا پرورش یافته در دست نیست. تنها از معاصر بودن او با ابن همام اسکافی و شاگردان مشترکی که این دو داشتهاند، میتوان حدس زد که وی مدت نسبتاً درازی در بغداد بوده است.
از آثار او نیز چیزی نیافتیم اما روایتی از او باقی مانده که در آن به فضیلت اهلبیت(علیه السلام) به ویژه امام حسن و امام حسین، اشاره شده و در انتهای حدیث، نهمین فرزند امام حسین(علیه السلام)، مهدی آخرالزمان معرفی شده است. از اساتید او تنها یزید بن سلیمان بصری را میشناسیم که وی حدیث یادشده را از این استاد نقل کرده است. از شاگردان او حسین بن علی بن حسن رازی است که خود از اساتید خزاز قمی، صاحب کفایه الاثر بوده است.
اساتید
تنها از یزید بن سلیمان بصری بعنوان استادی وی نامبرده شده است.
شاگردان
حسین بن علی بن حسن رازی از شاگردان مشهور وی میباشد.
منابع
- کفایه الاثر فی النص علی الائمه الاثنی عشر، ص98؛
- بحارالانوار، ج36ص319 حدیث170؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص61.