مسقطیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (تمیزکاری)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''مسقطیه'''‏ لقب دیگر «[[نزاریه]]» از [[اسماعیلیه]] است و به «سقیطه» نیز نامیده می‌شوند.
'''مسقطیه'''‏ لقب دیگر «[[نزاریه]]» از [[اسماعیلیه]] است که به «سقیطه» نیز نامیده می‌شوند.


== وجه تسمیه ==
== وجه تسمیه ==
این فرقه از این جهت مسقطیه نامیده شدند چون معتقد بودند که [[امام]] مکلّف به بیان فروع نیست و می‌تواند برخی یا همه تکالیف را از مردم ساقط کند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 411
این فرقه از این جهت مسقطیه نامیده شدند چون معتقد بودند که [[امام]] مکلّف به بیان فروع نیست و می‌تواند برخی یا همه تکالیف را از عهده مردم بردارد.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 411
</ref> <ref>دهلوی عبد العزیز، تحفه اثنى‏عشريه، چاپ سنگى، نولکشور، سال 1896 میلادی، ص 16</ref>
</ref> <ref>دهلوی عبد العزیز، تحفه اثنى‏عشريه، چاپ سنگى، نولکشور، سال 1896 میلادی، ص 16</ref>
توضیح این که فرقه نزاریه یا مسقطیه پیروان‌ المصطفی‌ لدین‌ الله‌، مشهور به‌ نزار بودند. از داعیان‌ بزرگ‌ این‌ فرقه‌ که‌ خود مدعی‌ امامت‌ شد، [[حسن‌ صباح]] بود. او در قلعه الموت قیامش را آغاز و خود را امام منتظر معرفی کرد و سپس‌ حق‌ الله‌ یا احکامی‌ از شریعت‌ را که‌ ناظر به‌ روابط میان‌ خالق‌ و مخلوق‌ بودند، از پیروان‌ خود ساقط نمود. از این‌ رو نام‌ این‌ فرقه‌ را مسقطیه نیز گفته‌اند. <ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۳۴</ref>
توضیح این که فرقه نزاریه یا مسقطیه پیروان‌ المصطفی‌ لدین‌ الله‌، مشهور به‌ نزار بودند. از داعیان‌ بزرگ‌ این‌ فرقه‌ که‌ خود مدعی‌ امامت‌ شد، [[حسن‌‌صباح]] بود. او در قلعه الموت قیامش را آغاز و خود را امام منتظر معرفی کرد و سپس‌ حق‌‌الله‌ یا احکامی‌ از شریعت‌ را که‌ ناظر به‌ روابط میان‌ خالق‌ و مخلوق‌ بودند، از پیروان‌ خود ساقط نمود. از این‌‌رو نام‌ این‌ فرقه‌ را مسقطیه نیز گفته‌اند. <ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۳۴</ref>


== عقاید ==
== عقاید ==
اینان‌ معتقد به‌ مراتب‌ هفتگانه مستجیب‌، مأذون‌، داعی‌، حجت‌، امام‌، اساس‌ و ناطق‌ در میان‌ مؤمنین‌ بودند، و ناطق‌ را دارای‌ بالاترین‌ مرتبه‌ در میان‌ خلق‌ و واضع جدید و ناسخ‌ شریعت‌ قدیم‌ می‌دانستند. بنابراین، ‌ در هر زمان‌ حلال و حرام شریعت تابع‌ دستور و نظر ناطق‌ بود. مسقطیه‌ برای‌ احکام‌ شرعی‌ و تکالیف‌ عبادی‌ چون‌ [[نماز]]، [[روزه‌]]، [[زکات‌]] و [[حج‌]]، تأویلات‌ خاصی‌ داشتند و می‌گفتند که‌ مقصود از واجبات‌ شرعی‌ قومی‌ است‌ که‌ دوستی‌ آنان‌ واجب‌ است‌، و محرمات‌ عبارت است از قومی‌ که‌ باید آنان‌ را دشمن‌ داشت‌ و از ایشان‌ تبری‌ نمود. <ref>لم‌الهدی‌ سید مرتضی‌، تبصرة العوام‌، به‌ کوشش‌ عباس‌ اقبال‌، تهران‌، سال ۱۳۱۲ هجری شمسی، ج۱، ص۱۸۱-۱۸۲</ref> <ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۷</ref> <ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۸
اینان‌ به‌ مراتب‌ هفتگانه مستجیب‌، مأذون‌، داعی‌، حجت‌، امام‌، اساس‌ و ناطق‌ در میان‌ مؤمنین‌ معتقد بودند و ناطق‌ را دارای‌ بالاترین‌ مرتبه‌ در میان‌ خلق‌ و واضع جدید و ناسخ‌ شریعت‌ قدیم‌ می‌دانستند. بنابراین، ‌در هر زمان‌ حلال و حرام شریعت تابع‌ دستور و نظر ناطق‌ بود. مسقطیه‌ برای‌ احکام‌ شرعی‌ و تکالیف‌ عبادی‌ چون‌ [[نماز]]، [[روزه‌]]، [[زکات‌]] و [[حج‌]]، تأویلات‌ خاصی‌ داشتند و می‌گفتند که‌ مقصود از واجبات‌ شرعی‌، قومی‌ است‌ که‌ دوستی‌ آنان‌ واجب‌ است‌ و محرمات‌ عبارت است از قومی‌ که‌ باید آنان‌ را دشمن‌ پنداشت و از ایشان‌ تبری‌ نمود.<ref>لم‌الهدی‌ سید مرتضی‌، تبصرة العوام‌، به‌ کوشش‌ عباس‌ اقبال‌، تهران‌، سال ۱۳۱۲ هجری شمسی، ج۱، ص۱۸۱-۱۸۲</ref> <ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۷</ref> <ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۸
</ref>
</ref>



نسخهٔ ‏۱۸ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۴

مسقطیه‏ لقب دیگر «نزاریه» از اسماعیلیه است که به «سقیطه» نیز نامیده می‌شوند.

وجه تسمیه

این فرقه از این جهت مسقطیه نامیده شدند چون معتقد بودند که امام مکلّف به بیان فروع نیست و می‌تواند برخی یا همه تکالیف را از عهده مردم بردارد.[۱] [۲] توضیح این که فرقه نزاریه یا مسقطیه پیروان‌ المصطفی‌ لدین‌ الله‌، مشهور به‌ نزار بودند. از داعیان‌ بزرگ‌ این‌ فرقه‌ که‌ خود مدعی‌ امامت‌ شد، حسن‌‌صباح بود. او در قلعه الموت قیامش را آغاز و خود را امام منتظر معرفی کرد و سپس‌ حق‌‌الله‌ یا احکامی‌ از شریعت‌ را که‌ ناظر به‌ روابط میان‌ خالق‌ و مخلوق‌ بودند، از پیروان‌ خود ساقط نمود. از این‌‌رو نام‌ این‌ فرقه‌ را مسقطیه نیز گفته‌اند. [۳]

عقاید

اینان‌ به‌ مراتب‌ هفتگانه مستجیب‌، مأذون‌، داعی‌، حجت‌، امام‌، اساس‌ و ناطق‌ در میان‌ مؤمنین‌ معتقد بودند و ناطق‌ را دارای‌ بالاترین‌ مرتبه‌ در میان‌ خلق‌ و واضع جدید و ناسخ‌ شریعت‌ قدیم‌ می‌دانستند. بنابراین، ‌در هر زمان‌ حلال و حرام شریعت تابع‌ دستور و نظر ناطق‌ بود. مسقطیه‌ برای‌ احکام‌ شرعی‌ و تکالیف‌ عبادی‌ چون‌ نماز، روزه‌، زکات‌ و حج‌، تأویلات‌ خاصی‌ داشتند و می‌گفتند که‌ مقصود از واجبات‌ شرعی‌، قومی‌ است‌ که‌ دوستی‌ آنان‌ واجب‌ است‌ و محرمات‌ عبارت است از قومی‌ که‌ باید آنان‌ را دشمن‌ پنداشت و از ایشان‌ تبری‌ نمود.[۴] [۵] [۶]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 411
  2. دهلوی عبد العزیز، تحفه اثنى‏عشريه، چاپ سنگى، نولکشور، سال 1896 میلادی، ص 16
  3. مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۳۴
  4. لم‌الهدی‌ سید مرتضی‌، تبصرة العوام‌، به‌ کوشش‌ عباس‌ اقبال‌، تهران‌، سال ۱۳۱۲ هجری شمسی، ج۱، ص۱۸۱-۱۸۲
  5. مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۷
  6. مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۸