confirmed
۲٬۲۰۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
طریقه ختمیه از مصر و عثمانی کمکهای مالی دریافت میکرد و در درگیریها از حمایت آنها برخوردار بود و برای گسترش خود از نفوذ آنها سود میجست. | طریقه ختمیه از مصر و عثمانی کمکهای مالی دریافت میکرد و در درگیریها از حمایت آنها برخوردار بود و برای گسترش خود از نفوذ آنها سود میجست. | ||
هنگام قیام مهدی سودانی در سودان، ختمیه در زمره مخالفان او بودند و حرکت وی را فتنهای بر ضد اسلام میدانستند. | هنگام قیام مهدی سودانی در سودان، ختمیه در زمره مخالفان او بودند و حرکت وی را فتنهای بر ضد اسلام میدانستند. | ||
گرچه قوای مهدی مقاومت نظامی ختمیه را در هم شکستند، پس از سرکوبی قیام مهدی و پس از آنکه سربازان مصری و انگلیسی در ۱۳۱۶/ ۱۸۹۸ سودان را اشغال کردند، این طریقه دو باره قوّت گرفت. <ref>دایرة المعارف جهان اسلام آکسفورد، ج۴، ص۱۳۱. جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۴۸ و 296، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref>محمد عثمان ادعا داشت که تعالیم طریقههایی مانند قادریه و نقشبندیه و شاذلیه را با هم جمع کرده و طریقه او خاتم طرق است. وی تلاش میکرد تا این طریقهها را یکی کند، اما در نهایت این طریقه نیز طریقهای در کنار آن طریقهها شد. <ref>جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۷۷ـ ۷۸، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref>از اینرو به «ختمیه» نیز شهرت یافته است. | گرچه قوای مهدی مقاومت نظامی ختمیه را در هم شکستند، پس از سرکوبی قیام مهدی و پس از آنکه سربازان مصری و انگلیسی در ۱۳۱۶/ ۱۸۹۸ سودان را اشغال کردند، این طریقه دو باره قوّت گرفت. <ref>دایرة المعارف جهان اسلام آکسفورد، ج۴، ص۱۳۱. جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۴۸ و 296، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref>محمد عثمان ادعا داشت که تعالیم طریقههایی مانند قادریه و نقشبندیه و شاذلیه را با هم جمع کرده و طریقه او خاتم طرق است. وی تلاش میکرد تا این طریقهها را یکی کند، اما در نهایت این طریقه نیز طریقهای در کنار آن طریقهها شد. <ref>جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۷۷ـ ۷۸، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref>از اینرو به «ختمیه» نیز شهرت یافته است. رهبری این طایفه که وظایف فقیه، فقیر (سالک)، و معلم را در خود جمع کرده است، با اصطلاح «فِکی» خوانده میشود. | ||
رهبری این طایفه که وظایف فقیه، فقیر (سالک)، و معلم را در خود جمع کرده است، با اصطلاح «فِکی» خوانده میشود. | |||
رهبری طریقۀ میرغنیه در خانوادۀ میرغنی که مخالف المهدی بود و پس از استقلال سودان به حزبی سیاسی تبدیل شد، باقیمانده است. | رهبری طریقۀ میرغنیه در خانوادۀ میرغنی که مخالف المهدی بود و پس از استقلال سودان به حزبی سیاسی تبدیل شد، باقیمانده است. | ||
مراکز طریقۀ مرغنیه خلوات نام دارند و این طریقه، به جز انشعاب اسماعیل بن عبدالله همچنان یکپارچه باقیمانده است. <ref>کرار، علی صالح، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.</ref> | مراکز طریقۀ مرغنیه خلوات نام دارند و این طریقه، به جز انشعاب اسماعیل بن عبدالله همچنان یکپارچه باقیمانده است. <ref>کرار، علی صالح، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.</ref> | ||
محمد عثمان فرزند و جانشین خود، محمد سرّالختم (متوفی ۱۲۸۰)، را مسئول طریقه در یمن کرد و دو فرزند دیگرش، جعفر در حجاز و حسن در سودان، مسئول تبلیغ طریقه شدند. بعد از مرگ محمد عثمان هر کدام از پسران او به استقلال ، در منطقه خود زعامت طریقه را بر عهده گرفتند. <ref>جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۳۴، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref> | |||
محمد عثمان فرزند و جانشین خود، محمد سرّالختم (متوفی ۱۲۸۰)، را مسئول طریقه در یمن کرد و دو فرزند دیگرش، جعفر در حجاز و حسن در سودان، مسئول تبلیغ طریقه شدند. | |||
بعد از مرگ محمد عثمان هر کدام از پسران او به استقلال ، در منطقه خود زعامت طریقه را بر عهده گرفتند. <ref>جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۳۴، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.</ref> | |||
بدین ترتیب ختمیه به شاخههای مختلفی تقسیم شد. | بدین ترتیب ختمیه به شاخههای مختلفی تقسیم شد. | ||
مهمترین مرکز ختمیه در سودان است و بیش از همه طریقهها در آنجا پیروانی دارد، چنانکه برخی طرفداران شاذلیه در سودان به ختمیه پیوستند. <ref>سلیمان سلیم علم الدین، التصوف الاسلامی: تاریخ ـ عقائد ـ طریق ـ اعلام، ج۱، ص۵۴۰ ـ۵۴۱، بیروت ۱۹۹۹.ژوزف کوک، مسلمانان افریقا، ج۱، ص۴۷۳، ترجمه اسداللّه علوی، مشهد ۱۳۷۳ ش.</ref> | |||
=== سَمّانیه === | === سَمّانیه === | ||
این طریقه یکی از شاخههای خلوتیه و بنیانگذار آن محمد بن عبدالکریم سمّانی (۱۱۳۰ـ۱۱۸۹/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۷۵) است. این طریقه را احمد بن طبیب بن بَشیر (متوفی ۱۲۳۹/ ۱۸۲۴) در اتیوپی و سودان رواج داد. | این طریقه یکی از شاخههای خلوتیه و بنیانگذار آن محمد بن عبدالکریم سمّانی (۱۱۳۰ـ۱۱۸۹/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۷۵) است. این طریقه را احمد بن طبیب بن بَشیر (متوفی ۱۲۳۹/ ۱۸۲۴) در اتیوپی و سودان رواج داد. | ||
خط ۴۲: | خط ۳۷: | ||
«احمدیه»، یکی از زیرشاخههای رشیدیه، طایفۀ دیگری است که خود را منسوب به احمد بن ادریس میداند و توسط فردی مصری به نام محمد بن احمد دَندَرَوی (د ۱۳۲۸ق/۱۹۱۰م) ایجاد گردید. این طریقه در سودان و در طول سواحل شرقی افریقا، از شمال سومالی تا تانزانیا منتشر است. | «احمدیه»، یکی از زیرشاخههای رشیدیه، طایفۀ دیگری است که خود را منسوب به احمد بن ادریس میداند و توسط فردی مصری به نام محمد بن احمد دَندَرَوی (د ۱۳۲۸ق/۱۹۱۰م) ایجاد گردید. این طریقه در سودان و در طول سواحل شرقی افریقا، از شمال سومالی تا تانزانیا منتشر است. | ||
=== مجذوبیه === | === مجذوبیه === | ||
محمد مجذوب صُغیَّر (د ۱۲۴۸ق/۱۸۳۲م)، نوۀ حَمَد بن محمد (د ۱۱۹۰ق/۱۷۷۶م)، که از شاگردان احمد بن ادریس بود، طریقـۀ «مجذوبیه» را ــ کـه از انشعـابات شـاذلیـه اسـت ــ در سودان به وجود آورد. <ref>کرار، علی صالح، ج۱، ص۵۳-۵۴، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م | محمد مجذوب صُغیَّر (د ۱۲۴۸ق/۱۸۳۲م)، نوۀ حَمَد بن محمد (د ۱۱۹۰ق/۱۷۷۶م)، که از شاگردان احمد بن ادریس بود، طریقـۀ «مجذوبیه» را ــ کـه از انشعـابات شـاذلیـه اسـت ــ در سودان به وجود آورد. <ref>کرار، علی صالح، ج۱، ص۵۳-۵۴، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م</ref> | ||
=== تیجانیه === | === تیجانیه === | ||
تیجانیه طریقهای بسته و وحدتگراست، اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دستهبندیهای نژادیاند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: | تیجانیه طریقهای بسته و وحدتگراست، اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دستهبندیهای نژادیاند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: | ||
۱. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (۱۲۸۱ق/۱۸۶۴م)، و مربوط به خاندانهای توکولور و سونینکه در سنگال، مالی، گینه، چاد و کامرون است. | ۱. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (۱۲۸۱ق/۱۸۶۴م)، و مربوط به خاندانهای توکولور و سونینکه در سنگال، مالی، گینه، چاد و کامرون است. | ||
خط ۵۵: | خط ۵۰: | ||
=== منابع === | === منابع === | ||
کرار، علی صالح، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.<br> | کرار، علی صالح، الطریقة الادریسیة فی السودان، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.<br> | ||
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تصوف در افریقا»، شماره۳۵۸۹. <br> | دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تصوف در افریقا»، شماره۳۵۸۹. <br> | ||
آلفرد بل، الفرق الاسلامیّة فی الشمال الافریقی من الفتح العربی حتی الیوم، ج۱، ترجمه عن الفرنسیة عبدالرحمان بدوی، بیروت ۱۹۸۷.<br> | آلفرد بل، الفرق الاسلامیّة فی الشمال الافریقی من الفتح العربی حتی الیوم، ج۱، ترجمه عن الفرنسیة عبدالرحمان بدوی، بیروت ۱۹۸۷.<br> | ||
دانشنامه اسلام، چاپ دوم، ذیل «طریقت».<br> | دانشنامه اسلام، چاپ دوم، ذیل «طریقت».<br> | ||
ژوزف کوک، مسلمانان افریقا، ج۱، ص۳۱۰ـ۳۲۰، ترجمه اسداللّه علوی، مشهد ۱۳۷۳ ش.<br> | ژوزف کوک، مسلمانان افریقا، ج۱، ص۳۱۰ـ۳۲۰، ترجمه اسداللّه علوی، مشهد ۱۳۷۳ ش.<br> | ||
محمدابراهیم ابوسلیم، الحرکة الفکریّة فی المهدیّة، ج۱، بیروت ۱۹۸۱. <br> | محمدابراهیم ابوسلیم، الحرکة الفکریّة فی المهدیّة، ج۱، بیروت ۱۹۸۱. <br> | ||
حسین مونس، تاریخ المغرب و حضارته، ج۲، جزء ۳، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲. <br> | حسین مونس، تاریخ المغرب و حضارته، ج۲، جزء ۳، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲. <br> | ||
دایرة المعارف جهان اسلام آکسفورد، ج۴. | دایرة المعارف جهان اسلام آکسفورد، ج۴. | ||
سلیمان سلیم علم الدین، التصوف الاسلامی: تاریخ ـ عقائد ـ طریق ـ اعلام، ج۱، بیروت ۱۹۹۹.<br> | سلیمان سلیم علم الدین، التصوف الاسلامی: تاریخ ـ عقائد ـ طریق ـ اعلام، ج۱، بیروت ۱۹۹۹.<br> | ||
جان اوبرت ولت، تاریخ الطریقة الختمیة فی السودان، ج۱، ص۱۴۸، ترجمه محمدسعید قدال، قاهره ۲۰۰۲.<br> | |||
محمداحمد درنیقه، الطریقة الشّاذلّیة و اعلامها، ج۱، بیروت ۱۴۱۰/ ۱۹۹۰. <br> | |||
=== پی نوشت: === | === پی نوشت: === |