confirmed، مدیران
۳۶٬۸۳۲
ویرایش
←اعتبار کتاب بحارالانوار
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
[[آقا بزرگ تهرانی]] میگوید: | [[آقا بزرگ تهرانی]] میگوید: | ||
بحارالانوار کتاب جامعی است که دربرگیرنده اخبار اهلبیت (علیه السلام) است. تحقیقات دقیقی که بهتر از آن یافت نمیشود و باید گفت مانند این کتاب نه قبلاً نوشته شده است و نه در آینده نوشته خواهد شد<ref> تهرانی، الذریعه، ج۳، ص۱۶</ref>. | بحارالانوار کتاب جامعی است که دربرگیرنده اخبار [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهلبیت (علیه السلام)]] است. تحقیقات دقیقی که بهتر از آن یافت نمیشود و باید گفت مانند این کتاب نه قبلاً نوشته شده است و نه در آینده نوشته خواهد شد<ref> تهرانی، الذریعه، ج۳، ص۱۶</ref>. | ||
امام خمینی(ره) مینویسد: | [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی(ره)]] مینویسد: | ||
بحارالانوار اثر عالم و محدث بزرگ محمدباقر مجلسی است که تقریباً در برگیرنده ۴۰۰ کتاب و رساله است؛ بحارالانوار خود یک کتابخانه است و مصنف آن هنگامی که دید بسیاری از کتب حدیثی به واسطه کوچکی حجم و گذشت زمان در معرض نابودی و تلف شدن هستند، در صددتألیف آن بر آمد<ref>خمینی، کشف الاسرار، ص۳۱۹</ref>. | بحارالانوار اثر عالم و محدث بزرگ محمدباقر مجلسی است که تقریباً در برگیرنده ۴۰۰ کتاب و رساله است؛ بحارالانوار خود یک کتابخانه است و مصنف آن هنگامی که دید بسیاری از کتب حدیثی به واسطه کوچکی حجم و گذشت زمان در معرض نابودی و تلف شدن هستند، در صددتألیف آن بر آمد<ref>خمینی، کشف الاسرار، ص۳۱۹</ref>. | ||
نکتۀ قابل توجه در تألیف بحار آن است که استفاده محدود مؤلف از کتب اربعه باعث شده اهمیت کتاب او از لحاظ فقهی کم شده و به رغم اینکه در دیگر زمینهها سیطره کامل و بسیار واضحی در حوزۀ فرهنگ تشیع پس از خود پیدا کرده، در مباحث فقهی، از مراجع متداول محسوب نشود. | نکتۀ قابل توجه در تألیف بحار آن است که استفاده محدود مؤلف از [[کتب اربعه]] باعث شده اهمیت کتاب او از لحاظ فقهی کم شده و به رغم اینکه در دیگر زمینهها سیطره کامل و بسیار واضحی در حوزۀ فرهنگ [[مذهب شیعه|تشیع]] پس از خود پیدا کرده، در مباحث فقهی، از مراجع متداول محسوب نشود. | ||
همچنین نوع تحلیلها و توضیحاتی که علامه دربارۀ احادیث میدهد، در فضای [[اخباریگری]] متعادل صورت گرفته و حتی آنجا که با مسائل عقلی برخورد میکند، با رویکردی کلامی و ظاهرگرایانه آن را نقد میکند، نه با رویکردی عقلی فلسفی، به همین خاطر برخی از متفکران شیعه معتقدند شرحها و نکات علامه مجلسی از دقت کافی برخوردار نیستند<ref>علامه طباطبائی و مجلسی و حدیث عقل و نقل، سید محمد خامنهای</ref>. از این رو، بخشی از تفسیرها و تعبیرهایی که علامه مجلسی ذیل روایات اهلبیت، درباره عناوینی چون روح، نفس، عقل و... میآورد، مورد نقد این محققین قرار گرفته است. | همچنین نوع تحلیلها و توضیحاتی که علامه دربارۀ احادیث میدهد، در فضای [[اخباریگری]] متعادل صورت گرفته و حتی آنجا که با مسائل عقلی برخورد میکند، با رویکردی کلامی و ظاهرگرایانه آن را نقد میکند، نه با رویکردی عقلی فلسفی، به همین خاطر برخی از متفکران [[مذهب شیعه|شیعه]] معتقدند شرحها و نکات علامه مجلسی از دقت کافی برخوردار نیستند<ref>علامه طباطبائی و مجلسی و حدیث عقل و نقل، سید محمد خامنهای</ref>. از این رو، بخشی از تفسیرها و تعبیرهایی که علامه مجلسی ذیل روایات اهلبیت، درباره عناوینی چون روح، نفس، عقل و... میآورد، مورد نقد این محققین قرار گرفته است. | ||
از جمله [[علامه طباطبایی]] در تعلیقه خود بر بخشهایی از بحارالانوار مینویسد: | از جمله [[علامه طباطبایی]] در تعلیقه خود بر بخشهایی از بحارالانوار مینویسد: | ||
... وشیوه احتیاط برای کسی که در مباحث عمیق عقلی وارد نیست، آن است که به ظاهر قرآن و احادیث مستفیضه تمسک کند و فهم حقایق آنها را به خداوند واگذارد، و از ورود به بحثهای عمیق عقلی اثباتا و نفیا پرهیز کند<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۱، ص۱۰۴، پانویس</ref>. | ... وشیوه احتیاط برای کسی که در مباحث عمیق عقلی وارد نیست، آن است که به ظاهر قرآن و احادیث مستفیضه تمسک کند و فهم حقایق آنها را به خداوند واگذارد، و از ورود به بحثهای عمیق عقلی اثباتا و نفیا پرهیز کند<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۱، ص۱۰۴، پانویس</ref>. | ||
[[سید محسن امین]] نیز در اعیان الشیعه مینویسد: | [[سید محسن امین]] نیز در [[اعیان الشیعه]] مینویسد: | ||
بسیاری از بیانات، توضیحات و تفسیرهایی که علامه مجلسی برای احادیث و غیر آن نقل کرده است، شتابزده نوشته شده و این امر موجب کاهش فایده و وقوع اشتباه در این مطالب شده است<ref>امین، اعیان الشیعه، ج۹، ص۱۸۳</ref>. | بسیاری از بیانات، توضیحات و تفسیرهایی که علامه مجلسی برای احادیث و غیر آن نقل کرده است، شتابزده نوشته شده و این امر موجب کاهش فایده و وقوع اشتباه در این مطالب شده است<ref>امین، اعیان الشیعه، ج۹، ص۱۸۳</ref>. | ||