عطائیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عطائیه'''‏ از مذاهب بائده (فراموش شده) [[فقه|فقهى]] [[اهل سنت|اهل‌سنت و جماعت]] و منسوب شخصی به نام به ''عطاء‌بن‌ابى‌ریاح'' (رباح) است.

در زمان وى [[مذاهب فقهى]] (به‌عنوان مذهب و فرقه) هنوز برقرار نشده بود و در [[مدینه]] هفت نفر به‌عنوان فقهاى سبعه مرجعیت داشتند که مردم به آنان رجوع می‌کردند. علاوه در [[مکه]] که عطاء می‌زیسته است، جمعى از جمله خود وی مرجعیت داشته‏‌اند که پس از درگذشت هر کدام از ایشان، دوران مرجعیت‌شان نیز خاتمه  می‌یافت<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 335</ref>،<ref>مقدسی شمس الدین ابو عبیدالله محمد بن احمد، احسن التقاسیم فى معرفة الاقالیم، لیدن سال 1876- 1906 میلادی، ص 37</ref>.

''عطاء‌بن‌ابی‌ریاح'' (رباح) با حدود دویست نفر از [[صحابه]] [[پیامبر (ص)|پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)]] حشر و نشر داشته است. او از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، [[ابوبکر]]، [[عمر]]، [[عثمان]] و فضل‌بن‌عبّاس، به صورت مرسل و از اُمّ‌سَلَمه، اُمّ‌هانی، ابو‌سعید خُدْری، [[عایشه]]، [[ابن‌عبّاس]]، [[عبداللّه‌بن‌زبیر]]، [[عبدالله‌بن‌عمر]] و دیگران، روایت نقل کرده است. جمعی از راویان چون [[ابو حنیفه|ابو‌حنیفه]]، اوزاعی، زُهری، قتاده، اَعمَش، سَلَمة‌بن‌کهیل از وی حدیث شنیده اند. [[شیخ طوسی]] او را از اصحاب [[امام علی (ع)|امام علی (علیه‌السلام)]] می‌داند و می‌نویسد که در نقل حدیث، خلط (مخلّط) می‌کرده است<ref>شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۷۵ ش۷۲۱.</ref>.  البته عطا به نظر نمی‌تواند از اصحاب امام علی علیه‌السلام باشد، زیرا وی در زمان شهادت حضرت  تنها سیزده سال عمر داشت.  

علاوه، بعضی می‌گویند که تهمت خلط از ناحیه [[اهل‌سنت]] درباره عطاء‌بن‌سائب گفته شده است نه درباره عطاء‌بن‌ابی‌رباح<ref>شوشتری محمد تقی، قاموس الرجال: ج۷ ص۲۰۳ ش۴۸۸۹.</ref>. در منابع اهل‌سنت از امام باقر علیه‌السلام نقل شده است که فرمود: احکام [[حج]] را از عطاء بیاموزید<ref>ابن کثیر دمشقی، البدایه و النهایة، ج۹ ص۳۰۶.</ref>. همچنین شیخ طوسی حدود 84 فتوا را به عطاء نسبت داده است<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، ج۱، ص۴۶۰، ش۲۱۴</ref>.

باید گفت که شمار دقیقی از روایات و آثار ''عطاء‌بن‌ریاح'' گزارش نشده است، ولی احادیث فراوانی در منابع حدیثی اهل‌سنت به او نسبت داده شده است<ref>محمدی ری شهری محمد، شناخت‌ نامه حدیث، ج۳، ص۱۶۸-۱۶۹.</ref>.