احمد بن صفار: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
| تاریخ تولد =  
| تاریخ تولد =  
| محل تولد =  
| محل تولد =  
| سال درگذشت = اواسط سده چهارم حدود 355 هجری
| سال درگذشت = 355ق.
| تاریخ درگذشت =  
| تاریخ درگذشت =  
| محل درگذشت =  
| محل درگذشت =  
| استادان = عیاشی سمرقندی
| استادان = [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی سمرقندی]]
| شاگردان =  
| شاگردان =  
| دین = [[اسلام]]
| دین = [[اسلام]]
| مذهب = [[تشیع]]
| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]
| آثار =  
| آثار =  
| فعالیت‌ها =  
| فعالیت‌ها = [[محدثان]] [[شیعه]]
| وبگاه =  
| وبگاه =  
}}
}}
'''احمد بن صفار'''، (000 – 355ق) از [[محدثان]] [[شیعه]] در اواسط سده چهارم هجری. [[شیخ طوسی]] وی را از شاگردان ویژه [[عیاشی سمرقندی]](م. ح328ق) به ‏شمار آورده است.
'''احمد بن صفار'''، از [[محدثان]] [[شیعه]] در اواسط سده چهارم هجری. [[شیخ طوسی]] وی را از شاگردان ویژه [[عیاشی سمرقندی]](م. ح328ق) به ‏شمار آورده است.


== معرفی مختصر ==
== معرفی مختصر ==

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۰۴

احمد بن صفار
احمد بن صفار.jpg
نام کاملاحمد بن صفار
اطلاعات شخصی
دیناسلام، شیعه
استادانعیاشی سمرقندی
فعالیت‌هامحدثان شیعه

احمد بن صفار، از محدثان شیعه در اواسط سده چهارم هجری. شیخ طوسی وی را از شاگردان ویژه عیاشی سمرقندی(م. ح328ق) به ‏شمار آورده است.

معرفی مختصر

احمد بن صفار، از محدثان شیعه در اواسط سده چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است چنانکه ولادت و وفات او نیز در دست نیست. شیخ طوسی وی را از شاگردان ویژه «عیاشی سمرقندی»(م. ح328ق) به ‏شمار آورده است. وی همچنین از معاصران ابوعمرو کشی(م363ق) است که با هم نزد عیاشی حدیث شنیده‌‏اند. بنابراین وی از طبقه «ابوعمرو کشی» است و وفات او در اواسط سده چهارم حدود 355هجری اتفاق افتاده است. در اینکه وی اهل کجاست و از چه خانواده‏ای برخاسته گزارشی وجود ندارد. شاگردی او نزد عیاشی و ملازمت وی با این استادش نشان می‌‏دهد که وی در دو شهر کوفه و بغداد به استماع حدیث مشغول بوده است، اما میزان تحصیلات او و اینکه آیا به مقام استادی رسیده و شاگردانی داشته است یا نه، برای ما روشن نیست. وی همچنین دارای اثر تألیفی نبوده نیست.

منابع

  1. رجال طوسی، ص407 شماره 5931؛
  2. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص28؛
  3. معجم رجال الحدیث، ج2ص136 شماره 607.