محمد بن خالد برقی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←درگذشت) |
(←منابع) |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* تنقیح المقال (حجری)، ج1ص82 شماره496؛ | |||
* طبقات اعلام الشیعه، ج1صص30 و171 و201؛ | |||
* طرائف المقال، ج1صص203 و204، شمارههای 1188 و1189؛ | |||
* الكلینی و الكافی، ص493 به بعد؛ | |||
* المحاسن(مقدمه)، به قلم سیدجلال‌الدین محدث ارموی، ج1ص12. | |||
[[رده:عالمان]] | [[رده:عالمان]] | ||
[[رده:عالمان شیعه]] | [[رده:عالمان شیعه]] | ||
[[رده:محدثان شیعه]] | [[رده:محدثان شیعه]] | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۵
| احمد بن عبدالله بن احمد بن ابی عبدالله محمد بن خالد برقی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن عبدالله بن احمد بن ابیعبدالله محمد بن خالد برقی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | قم |
| محل درگذشت | قم |
| دین | اسلام، شیعه |
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
احمد بن عبدالله بن احمد بن ابیعبدالله محمد بن خالد برقی، محدث شیعی در نیمه نخست سده چهارم هجری. فرزند او علی بن احمد از اساتید شیخ صدوق بوده و جد پدری او محمد بن خالد برقی از شخصیتهای نامدار شیعه و صاحب كتاب محاسن و کتاب طبقات است.
معرفی اجمالی
احمد بن عبدالله بن احمد بن ابیعبدالله محمد بن خالد برقی، محدث شیعی در نیمه نخست سده چهارم هجری. فرزند او «علی بن احمد» از اساتید شیخ صدوق بوده و جد پدری او «محمد بن خالد برقی» از شخصیتهای نامدار شیعه و صاحب كتاب «محاسن» و «طبقات» است. وی با علی بن محمد بن ابیالقاسم ماجی لویه معاصر است و با یكدیگر رابطه خویشاوندی دارند زیرا «برقی» جد مادری اوست. درباره ولادت و وفات او اطلاع درستی نداریم. وی از جدش كه در 274هجری در قم وفات یافت، روایت دارد بنابراین ولادت او سالها پیش از وفات جدش بوده است. هم‌چنین درباره وفات او می‌توان حدس زد كه چون «شیخ صدوق» از فرزندش نقل حدیث میكند و از خود او روایت ندارد، پس گویا وی در زمان كودكی صدوق از دنیا رفته بود. بنابراین وفات او تقریباً حدود 312هجری اتفاق افتاده است.
در منابع معتبر گزارشی از شرححال او نیامده است اما قرائن حاكی از آن است كه وی در قم از یك خانواده علمی، فرهنگی و مذهبی تولد یافت و در همین شهر پرورش یافته است. وی با حضور در مجالس درس اساتید و بزرگان قم، بزودی در علوم حدیث تبحر یافت و به آن اندازه رسید كه وقتی «حسن بن حمزه طبری» در 300هجری وارد قم شد و ظاهراً تا 328هجری در آن‌جا اقامت داشته، توانسته از محضر درس او استفاده كند. در منابع حدیثی روایات او تنها از طریق جدش برای ما نقل شده است، بنابراین اساتید دیگر او قابل شناسایی نیستند. از شاگردان او افزون بر «ابن حمزه طبری» می‌توان پسرش «علی بن احمد» و شیخ كلینی را نام برد. از او اثر تألیفی بر جای نمانده است.
درگذشت
«شیخ صدوق» از فرزندش نقل حدیث میكند و از خود او روایت ندارد، پس گویا وی در زمان كودكی صدوق از دنیا رفته بود. بنابراین وفات او تقریباً حدود 312هجری اتفاق افتاده است.
شاگردان
از شاگردان مشهور وی می‌توان حسن بن حمزه طبری، علی بن احمد و شیخ كلینی را نامبرد.
منابع
- تنقیح المقال (حجری)، ج1ص82 شماره496؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1صص30 و171 و201؛
- طرائف المقال، ج1صص203 و204، شمارههای 1188 و1189؛
- الكلینی و الكافی، ص493 به بعد؛
- المحاسن(مقدمه)، به قلم سیدجلال‌الدین محدث ارموی، ج1ص12.