گلرخسار صفی آوا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
| (۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''گلرخسار صفی اِوا'''، متولد 17 دسامبر 1947 م، در شهر دوشنبه از کشور [[تاجیکستان]] است. وی عضو [[اتحادیه جهانی تقریب نهاد نویسندگان ، شعرا و هنرمندان مسلمان]] و از شاعران پارسی‌گوی تاجیکستان است که به وی لقب '''«مادر ملت تاجیک»''' را نیز داده‌اند. | '''گلرخسار صفی اِوا'''، متولد 17 دسامبر 1947 م، در شهر دوشنبه از کشور [[تاجیکستان]] است. وی عضو [[اتحادیه جهانی تقریب نهاد نویسندگان ، شعرا و هنرمندان مسلمان|اتحادیه جهانی تقریب نهاد نویسندگان، شعرا و هنرمندان مسلمان]] و از شاعران پارسی‌گوی تاجیکستان است که به وی لقب '''«مادر ملت تاجیک»''' را نیز داده‌اند. | ||
== زندگینامه == | |||
ایشان در خانوادهٔ فرهنگی متولد شد. و فضای این خانواده باعث شد علاقهٔ بسیار به تحصیل پیدا کند و به همین دلیل در پنج‌سالگی به‌همراه خواهر هفت‌ساله‌اش به کلاس اول ابتدایی دبستان روستایی رفت و به گفتهٔ خودش، اولین ورق‌نوشته‌هایش دیوار خانهٔ پدری و قلمش زغال کورهٔ آشپزی مادرش بود. پس از به پایان بردن دورهٔ ابتدایی، مقاطع راهنمایی و دبیرستان را نیز در مدرسهٔ شبانه‌روزی ناحیهٔ «کامسامُل‌آباد» (نورآباد کنونی) به اتمام رساند و بعد از آن بود که وارد دانشگاه ملی تاجیکستان شد و پس از پنج سال رشتهٔ زبان و ادبیات را به پایان رساند. | |||
نخستین شعر گلرخسار با عنوان «خانهٔ پدر» در روزنامه‌ای محلی چاپ شد و از آن زمان بیش از پنجاه اثر از وی در زمینه‌های شعر، رمان و پژوهش منتشر شده است. | |||
نخستین شعر گلرخسار با عنوان «خانهٔ پدر» در روزنامه‌ای محلی چاپ شد و از آن زمان بیش از پنجاه اثر از وی در زمینه‌های شعر، رمان و پژوهش منتشر | |||
== آثار == | == آثار == | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۰: | ||
#بنیاد دل (۱۹۷۷ م)؛ | #بنیاد دل (۱۹۷۷ م)؛ | ||
#گهوارهٔ سبز (۱۹۸۰ م)؛ | #گهوارهٔ سبز (۱۹۸۰ م)؛ | ||
#آتش | #آتش سغد، منتشر شده به خط فارسی ( ۱۹۸ م)؛ | ||
#روح عریان یا هفت سرودهٔ ناگفتهٔ رابعه (۱۹۸۳ م)؛ | #روح عریان یا هفت سرودهٔ ناگفتهٔ رابعه (۱۹۸۳ م)؛ | ||
#ماتم سفید (۱۹۸۳ م)؛ | #ماتم سفید (۱۹۸۳ م)؛ | ||
#تخت سنگین (۱۹۸۹ م). | #تخت سنگین (۱۹۸۹ م). | ||
از | از دیگر آثار وی که در [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] نیز به چاپ رسیده می‌توان به این کتاب‌ها اشاره کرد: گلچین اشعار، زادروز درد، اشک طوفان، روایت‌های ناگفته، تنهاتر از تنهایی، سَکَرات. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۱: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* [[خبرگزاری تقریب]] | * [[خبرگزاری تقریب]]. | ||
* گلچینی از اشعار گلرخسار صفی اوا. | |||
[[رده:شخصیت‌ها]] | [[رده:شخصیت‌ها]] | ||
[[رده:اعضای اتحادیه‌های تقریب نهاد]] | [[رده:اعضای اتحادیه‌های تقریب نهاد]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۰
| گلرخسار صفی آوا | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | گلرخسار صفی آوا |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | 1947 م، ۱۳۲۵ ش، ۱۳۶۵ ق |
| محل تولد | دوشنبه، تاجیکستان |
گلرخسار صفی اِوا، متولد 17 دسامبر 1947 م، در شهر دوشنبه از کشور تاجیکستان است. وی عضو اتحادیه جهانی تقریب نهاد نویسندگان، شعرا و هنرمندان مسلمان و از شاعران پارسی‌گوی تاجیکستان است که به وی لقب «مادر ملت تاجیک» را نیز داده‌اند.
زندگینامه
ایشان در خانوادهٔ فرهنگی متولد شد. و فضای این خانواده باعث شد علاقهٔ بسیار به تحصیل پیدا کند و به همین دلیل در پنج‌سالگی به‌همراه خواهر هفت‌ساله‌اش به کلاس اول ابتدایی دبستان روستایی رفت و به گفتهٔ خودش، اولین ورق‌نوشته‌هایش دیوار خانهٔ پدری و قلمش زغال کورهٔ آشپزی مادرش بود. پس از به پایان بردن دورهٔ ابتدایی، مقاطع راهنمایی و دبیرستان را نیز در مدرسهٔ شبانه‌روزی ناحیهٔ «کامسامُل‌آباد» (نورآباد کنونی) به اتمام رساند و بعد از آن بود که وارد دانشگاه ملی تاجیکستان شد و پس از پنج سال رشتهٔ زبان و ادبیات را به پایان رساند.
نخستین شعر گلرخسار با عنوان «خانهٔ پدر» در روزنامه‌ای محلی چاپ شد و از آن زمان بیش از پنجاه اثر از وی در زمینه‌های شعر، رمان و پژوهش منتشر شده است.
آثار
- بنفشه (۱۹۷۰ م)؛
- خانهٔ پدر (۱۹۷۳ م)؛
- بنیاد دل (۱۹۷۷ م)؛
- گهوارهٔ سبز (۱۹۸۰ م)؛
- آتش سغد، منتشر شده به خط فارسی ( ۱۹۸ م)؛
- روح عریان یا هفت سرودهٔ ناگفتهٔ رابعه (۱۹۸۳ م)؛
- ماتم سفید (۱۹۸۳ م)؛
- تخت سنگین (۱۹۸۹ م).
از دیگر آثار وی که در ایران نیز به چاپ رسیده می‌توان به این کتاب‌ها اشاره کرد: گلچین اشعار، زادروز درد، اشک طوفان، روایت‌های ناگفته، تنهاتر از تنهایی، سَکَرات.
جستارهای وابسته
منابع
- خبرگزاری تقریب.
- گلچینی از اشعار گلرخسار صفی اوا.