احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری

احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری
نام کامل	احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری
اطلاعات شخصی
روز تولد	285ق.
روز درگذشت	385ق.
دین	اسلام، شیعه
استادان	احمد بن علویه اصفهانی شیخ کلینی علی بن محمد بن یعقوب کسائی احمد بن محمد بن سعیدبن عقده محمد بن همام اسکافی
شاگردان	شیخ مفید ابن غضائری ابوطالب بن عزور احمدبن عبدون
آثار	الکشف فیما یتعلق بالسقیفه الاشربه و ما حلل منها و ما حرم الفضائل الضعفاء السرائر کتاب النوادر

احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، فقیه و محدث امامی در نیمه دوم قرن چهارم هجری. وی از دودمان آل ابی‏‌رافع است‌که در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله ابورافع است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) بود.

معرفی اجمالی

احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. کهن‏‌ترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م. ح310ق) است که ظاهراً تا رأس قرن چهارم یا اندکی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد کافی برخوردار و توانایی نقل حدیث را داشته است، از این رو ولادت او می‏‌بایست در اواخر قرن سوم روی داده باشد. درباره تاریخ وفات او تنها می‌‏دانیم که وی از اساتید «ابن غضائری»(م411ق) و «شیخ مفید»(م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر قرن چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. هم‌چنین به گواه این‌که معاصر او تلعکبری(م385ق) احتراماً از او نقل حدیث می‏‌کرده، در می‌‏یابیم که وی از نظر سنی کمی بزرگ‏تر از تلعکبری بوده و پیش از او وفات یافته است.

وی از دودمان «آل ابی‏‌رافع» است که در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) بود. نسب او به عبید الله بن عازب برادر براء بن عازب انصاری صیمری می‏رسد. عبیدالله کاتب امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و نخستین تدوین‏‌گر نام یاران علی (علیه‌السلام) بود و در جنگ‏‌های بسیاری نیز با آن امام مشارکت داشت. وی اصالتاً اهل کوفه بود اما در بغداد سکونت دائم داشت و در همان‌جا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راست‌گو و دارای اعتقاد سالمی بود. وی هم‌چنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعکبری»(م385ق) و ابوالمفضل شیبانی(م387ق) هستند.

استادان

از اساتید معروف وی احمد بن علویه اصفهانی(م320ق)، محمدبن یعقوب كلینی(م329ق)، علی بن محمد بن یعقوب کسائی، احمد بن محمد بن سعیدبن عقده(م333ق) و محمد بن همام اسکافی(م336ق) هستند.

شاگردان

پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد که معروف‏‌ترین آنها شیخ مفید، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون(م423ق) هستند.

آثار

وی تألیفاتی داشته که برخی از آنها چنین‌‏اند: الکشف فیما یتعلق بالسقیفه، الاشربه و ما حلل منها و ما حرم، الفضائل درباره فضیلت اهل‏‌بیت علیه‌السلام، «الضعفاء(درباره تاریخ ائمه)، السرائر(درباره مطاعن خلفاء)، و کتاب النوادر (درباره تازه‌‏های حدیث).

منابع

1. رجال ابن داود، ص35 شماره 51؛
2. رجال طوسی، ص411 شماره 5960؛
3. رجال نجاشی، ص84شماره 203؛
4. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛
5. معالم العلماء، ص55 شماره 87.