اصحاب صفه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
(صفحه‌ای تازه حاوی «اصحاب صفه‏ اصحاب صفه كه آنان را اهل صفه نيز خوانند، دسته‏اى از ياران پيغمبر...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
اصحاب صفه‏
'''اصحاب‌ صُفّه''' عنوان جمعی از [[مسلمانان]] پاک‌باخته و تهی‌دست است که در [[صدر اسلام|صدر‌اسلام]] و زمان پیامبر اسلام(ص) در رکاب آن حضرت بودند و چون در [[مدینه]] خانه و آشنایی نداشتند، در گوشه‌ای از [[مسجد]] روی سکویی که ساخته شده بود، روزگار می‌گذراندند و به عبادت مشغول بودند.
اصحاب صفه كه آنان را اهل صفه نيز خوانند، دسته‏اى از ياران پيغمبر (ص) بودند، كه از مكه پس از آن حضرت به مدينه هجرت كردند، و دسته‏اى ديگر بودند كه به مدينه آمدند و اسلام پذيرفتند. چون اكثر ايشان از فقرا و مردمان تنگدست بودند، و جا و مأوايى نداشتند در ايوان مسقفى در قسمت شمالى مسجد پيغمبر (ص) مسكن گزيدند، و غالبا اهل مدينه خوراك و لباس ايشان را تأمين مى‏كردند.
 
چون شب در مى‏رسيد، در خانه پيغمبر (ص) كه همسايه مسجد النبى بود، ظرفى پر از جوى آميخته با نخود قرار مى‏دادند، و ايشان از آن ارتزاق مى‏كردند. از اين جهت آنان را ضيوف الاسلام، يعنى مهمانان اسلام مى‏خواندند.
== معنای لغوی صفّه ==
راويان در شمار ايشان اختلاف كردند، بعضى شمار ايشان را ده يا سى و يا نود و دو و يا نود و سه و برخى عددشان را به چهارصد تن رسانيده‏اند.
«صفّه» در لغت به معنای سایه <ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص ۱۹۵.</ref> یا سکو و ایوان <ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص۱۹۵.</ref> و نیز به معنای مکان تابستانی است که با شاخه‌های درخت خرما پوشیده شده باشد.<ref>مکارم شیرازی ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۰، ص ۴۷۲.</ref>
گويند ابو ذر غفارى، حذيفه عبسى، واثله ليثى، ابى مويهبه، عمار ياسر، بلال حبشى، خباب بن ارت، سلمان فارسى و صهيب بن سنان رومى از ايشان بوده‏اند.
 
ابو نعيم اصفهانى در كتاب «حليه الاولياء» بحثى درباره اهل صفه دارد.
== معنای اصطلاحی صفّه ==
تقى الدين سبكى كتابى تحت عنوان «التحفه فى الكلام على اهل الصفة» نوشته‏
صفّه در اصطلاح به مکانی می‎گفتند که در قسمت شمالی مسجد پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای سکونت مهاجرین از[[مکه]] انتخاب شده بود.<ref>سمهودی، علی بن احمد، وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی، ج۲، ص ۴۸.</ref><ref>ابن‌ تیمیه‌، احمد، مجموعة الرسائل‌ و المسائل‌، ج۱، ص۲۷.</ref>
                        فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 63
 
است.
== تاریخچه اصحاب صفّه ==
عبد الرحمن سلمى كتابى در تاريخ اهل صفه تصنيف كرده است.
اصحاب‌صُفّه که آنان را اهل‌صَفّه نیز می‌خوانند، دسته‌ای از یاران پیامبر اسلام(ص) که پس از هجرت به مدینه در قسمت شمالی مسجد‌النّبی سکنی گزیدند و به سبب از دست‌دادن و یا رهاکردن خانه، دارایی و جایگاه خود در قبایل، با پذیرش فقر و تنگدستی، به عبادت و تعلیم و تعلم و شرکت در جهاد روی آوردند. پیامبر اسلام(ص) ایشان را تحت حمایت خود قرار داد. برخی از مفسران، از نزول شماری از آیات قرآنی در شأن آنان سخن گفته‌اند.
بعضى از محققان، صوفيه را به اهل صفه نسبت داده‏اند كه درست نيست زيرا نسبت صفه در عربى صفى مى‏شود نه صوفى.
 
صوفى منسوب به كلمه صوف است كه به معنى پشمينه‏پوش مى‏باشد.
== حمایت پیامبر صلوات الله علیه ==
ظاهرا اصحاب صفه پاسداران و محافظان مخصوص پيغمبر بوده‏اند.
پیامبر صلوات الله علیه از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت‌المال برای آنها مقرر داشته روزانه در اختیارشان قرار می‌داد. چون شب فرا می‌رسید، در خانه حضرت که همسایه [[مسجد النبی]] بود، ظرفی پر از جو مخلوط با نخود قرار می‌‏دادند و ایشان از آن ارتزاق می‏‌کردند. از این جهت آنان را ضیوف الاسلام یعنی مهمانان اسلام می‌خواندند. علاوه، پیامبر صلوات الله علیه، مسلمانان را به اکرام و در عین حال شناخت فضل و مراتب آنان تشویق می‌کرد. در پی این حمایت، مشکلات مالی آنها به تدریج کاهش یافت و از آن‌جا نقل مکان کرده در جای مناسب‌تری ساکن شدند. با این حال گروهی از آنها با وجود تمکن نسبی؛ دنیا را رها کرده و همچنان به عبادت و تعلیم و تعلم مشغول بودند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63</ref> <ref>دانشنامه بزرگ اسلامی به همت دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد9، صفحه 3601.</ref>
دايرة المعارف الاسلاميه، ج 3، ص 105.
 
.274 .P ,Iemot -malsI'Ledai depolcycnE
== نظر قرآن درباره اصحاب صفه ==
اصحاب طاعة لا يراد الله بها
خصوصیات و ارزش‌های اسلامی اصحاب صفه زمینه‌ای شد تا برخی از مفسران، شان نزول تعدادی از آیات قرآن <ref>سوره بقره:۲، آیه۲۷۳، سوره انعام:۶، آیه۵۲، سوره کهف:۱۸، آیه۲۸</ref> را به آنها منتسب و در آثار خود بیاورند.<ref>ر. ک، ابن سعد، کتاب الطبقات الکبیر، ج۱ (۲)، ص۱۳؛ قمی، تفسیر، ج۱، ص۲۰۲؛ طبری، تفسیر، ج۲۵، ص۱۹؛ فخرالدین رازی، التفسیر الکبیر، ج۷، ص۸۴؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۲، ص۸۸، ج۷، ص۳۵۲
اين فرقه معتقد بودند كه بسيارى از طاعتهاست كه صاحبان آن بدان طاعتها رضاى خداى را اراده نكنند، و اين طاعتها در نزد ابو الهذيل و پيروان قدرى او درست است.
</ref>
اينان گويند كه: اين طاعتها اگر چه به قصد قربت نباشد صحيح است.
 
الفرق بين الفرق، ص 62.
== تعداد اصحاب صفه ==
تاريخ مذاهب اسلام، ص 65.
راویان در شمار ایشان اختلاف کردند، بعضی شمار ایشان را ده یا سی و یا نود و دو و یا نود و سه و برخی عددشان را به چهارصد تن رسانیده ‏اند.
نوشته‌اند که [[ابوذر غفاری]]، حذیفه عبسی، واثله لیثی، ابی مویهبه، [[عمار یاسر]]، [[بلال حبشی]]، خباب بن ارت، [[سلمان فارسی]] و صهیب بن سنان رومی از ایشان بوده‏‌اند. <ref>ر. ک، همان</ref>
 
== پانویس ==
{{پانویس}}
[[رده:مفاهیم و اصطلاحات]]
[[رده:مفاهیم و اصطلاحات اسلامی]]
[[رده:تاریخ اسلام]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۱۱

اصحاب‌ صُفّه عنوان جمعی از مسلمانان پاک‌باخته و تهی‌دست است که در صدر‌اسلام و زمان پیامبر اسلام(ص) در رکاب آن حضرت بودند و چون در مدینه خانه و آشنایی نداشتند، در گوشه‌ای از مسجد روی سکویی که ساخته شده بود، روزگار می‌گذراندند و به عبادت مشغول بودند.

معنای لغوی صفّه

«صفّه» در لغت به معنای سایه [۱] یا سکو و ایوان [۲] و نیز به معنای مکان تابستانی است که با شاخه‌های درخت خرما پوشیده شده باشد.[۳]

معنای اصطلاحی صفّه

صفّه در اصطلاح به مکانی می‎گفتند که در قسمت شمالی مسجد پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای سکونت مهاجرین ازمکه انتخاب شده بود.[۴][۵]

تاریخچه اصحاب صفّه

اصحاب‌صُفّه که آنان را اهل‌صَفّه نیز می‌خوانند، دسته‌ای از یاران پیامبر اسلام(ص) که پس از هجرت به مدینه در قسمت شمالی مسجد‌النّبی سکنی گزیدند و به سبب از دست‌دادن و یا رهاکردن خانه، دارایی و جایگاه خود در قبایل، با پذیرش فقر و تنگدستی، به عبادت و تعلیم و تعلم و شرکت در جهاد روی آوردند. پیامبر اسلام(ص) ایشان را تحت حمایت خود قرار داد. برخی از مفسران، از نزول شماری از آیات قرآنی در شأن آنان سخن گفته‌اند.

حمایت پیامبر صلوات الله علیه

پیامبر صلوات الله علیه از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت‌المال برای آنها مقرر داشته روزانه در اختیارشان قرار می‌داد. چون شب فرا می‌رسید، در خانه حضرت که همسایه مسجد النبی بود، ظرفی پر از جو مخلوط با نخود قرار می‌‏دادند و ایشان از آن ارتزاق می‏‌کردند. از این جهت آنان را ضیوف الاسلام یعنی مهمانان اسلام می‌خواندند. علاوه، پیامبر صلوات الله علیه، مسلمانان را به اکرام و در عین حال شناخت فضل و مراتب آنان تشویق می‌کرد. در پی این حمایت، مشکلات مالی آنها به تدریج کاهش یافت و از آن‌جا نقل مکان کرده در جای مناسب‌تری ساکن شدند. با این حال گروهی از آنها با وجود تمکن نسبی؛ دنیا را رها کرده و همچنان به عبادت و تعلیم و تعلم مشغول بودند.[۶] [۷]

نظر قرآن درباره اصحاب صفه

خصوصیات و ارزش‌های اسلامی اصحاب صفه زمینه‌ای شد تا برخی از مفسران، شان نزول تعدادی از آیات قرآن [۸] را به آنها منتسب و در آثار خود بیاورند.[۹]

تعداد اصحاب صفه

راویان در شمار ایشان اختلاف کردند، بعضی شمار ایشان را ده یا سی و یا نود و دو و یا نود و سه و برخی عددشان را به چهارصد تن رسانیده ‏اند. نوشته‌اند که ابوذر غفاری، حذیفه عبسی، واثله لیثی، ابی مویهبه، عمار یاسر، بلال حبشی، خباب بن ارت، سلمان فارسی و صهیب بن سنان رومی از ایشان بوده‏‌اند. [۱۰]

پانویس

  1. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص ۱۹۵.
  2. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص۱۹۵.
  3. مکارم شیرازی ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۰، ص ۴۷۲.
  4. سمهودی، علی بن احمد، وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی، ج۲، ص ۴۸.
  5. ابن‌ تیمیه‌، احمد، مجموعة الرسائل‌ و المسائل‌، ج۱، ص۲۷.
  6. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63
  7. دانشنامه بزرگ اسلامی به همت دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد9، صفحه 3601.
  8. سوره بقره:۲، آیه۲۷۳، سوره انعام:۶، آیه۵۲، سوره کهف:۱۸، آیه۲۸
  9. ر. ک، ابن سعد، کتاب الطبقات الکبیر، ج۱ (۲)، ص۱۳؛ قمی، تفسیر، ج۱، ص۲۰۲؛ طبری، تفسیر، ج۲۵، ص۱۹؛ فخرالدین رازی، التفسیر الکبیر، ج۷، ص۸۴؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۲، ص۸۸، ج۷، ص۳۵۲
  10. ر. ک، همان