سیف الدین باخرزی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '[[پیغمبر' به '[[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا) ') |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
! | !سَیْفُ الدِّیْنِ أَبُو المعالی سعید بن المطهر بن سعید بن عَلِیٍّ القَائِدِی البَاخَرْزِیّ | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
''' | '''سَیْفُ الدِّیْنِ أَبُو المعالی سعید بن المطهر بن سعید بن عَلِیٍّ القَائِدِی البَاخَرْزِیّ''' یکی از علمای اهل سنت صوفی در قرن هفتم است ذهبی او را چنین توصیف می‌کند: «الإِمَامُ القُدْوَةُ شَیْخُ خُرَاسَان، کَانَ إِمَاماً مُحَدِّثاً، وَرِعاً زَاهِداً، تَقیّاً، أَثرِیّاً، مُنْقَطِع القَرِیْنِ، بعید الصِّیت، لَهُ وَقْعٌ فِی القُلُوبِ وَمَهَابَةٌ فِی النُّفُوْسِ». صلاح‌الدین صفدی او را چنین توصیف کرده است: «امامی در سنت و [[تصوف]].» به حدیث نبوی اهتمام داشت و کتابت کرد. وی در سال 659 هجری قمری درگذشت<ref>الذهبی، ج16، ص488-492، 1427هـ-2006م، دار‌الحدیث، القاهرة</ref>. | ||
=زندگی= | =زندگی= | ||
او در نهم شعبان سال 586 هجری قمری در باخرز شهری نزدیک [[نیشابور]] به دنیا آمد و در یازده سالگی به [[بغداد]] آمد و از [[ابن جوزی]] استفاده کرد. او با نجم | او در نهم شعبان سال 586 هجری قمری در باخرز شهری نزدیک [[نیشابور]] به دنیا آمد و در یازده سالگی به [[بغداد]] آمد و از [[ابن جوزی]] استفاده کرد. او با نجم الدین الکبری، بهاءالدین السلامهی، تاج الدین محمود الأشنهی، سعدالدین الصرام الهروی، مختار الهروی همراه بود و در جوانی به [[حج]] مشرف شد. سپس بار دوم وارد بغداد شد و برای سهروردی و در [[خراسان]] توسط المؤید طوسی و فضل الله بن محمد بن احمد نوقانی قرائت کرد و سپس در دهستان برای مردم سخن گفت و تلاوت کرد. | ||
=تحصیلات= | =تحصیلات= | ||
وی واعظ | وی واعظ جلال‌الدین بن شیخ شیخ الاسلام برهان الدین مرغینانی کتاب الهدایه را در [[فقه]] از کتب پدرش خواند. سپس به خوارزم و بعد به بخارا رفت و بر محبوبی و کردی و ابورشید الاصبهانی علم خود را ارائه داد. | ||
از طرفداران او نجم الدین و مقری چنین گفته است که سعدالدین سرجنبان، روح الدین خوارزمی، شمس الدین کبیر نیز بودند. فرزندان او | از طرفداران او نجم الدین و مقری چنین گفته است که سعدالدین سرجنبان، روح الدین خوارزمی، شمس الدین کبیر نیز بودند. فرزندان او جلال‌الدین محمد و برهان الدین احمد داشت و مطهر الدین مطهر بودند. | ||
=درگذشت= | =درگذشت= | ||
باخرزی در 20 ذی القعده 659 هجری قمری وفات یافت و وجوه زیادی از خود به جای گذاشت.وصیت | باخرزی در 20 ذی القعده 659 هجری قمری وفات یافت و وجوه زیادی از خود به جای گذاشت. وصیت کرد که او را در خرقه شیخش نجم الدین کبری دفن کنند و روز تشییع او روز بود که کسی آن را فراموش نکرد و جمعیت کثیری حضور یافتند و کمال الدین حسن بن مظفر الشیبانی بلدی در رثای او چنین سروده: | ||
آیا ندیدی که شمشیر حق زنگ زده و دین هدایت و شریعت تباه شده است؟ | آیا ندیدی که شمشیر حق زنگ زده و دین هدایت و شریعت تباه شده است؟ | ||
و اینکه خورشید حق تعالی غروب کرده و نور تقوا و علم خاموش شده است. | و اینکه خورشید حق تعالی غروب کرده و نور تقوا و علم خاموش شده است. | ||
با مرگ شمشیر هدایت و دین بهترین بعد از [[ | با مرگ شمشیر هدایت و دین بهترین بعد از [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا) | ||
شیخ زمان سعید بن المطهر ازهدایت پناه او بود<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D9%8A%D9%81_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%8A%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%A8%D8%A7%D8%AE%D8%B1%D8%B2%D9%8A | ]] در این خاک است. | ||
شیخ زمان سعید بن المطهر ازهدایت پناه او بود<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D9%8A%D9%81_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%8A%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%A8%D8%A7%D8%AE%D8%B1%D8%B2%D9%8A سیف الدین الباخرزی]</ref>. | |||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۵۶
| نام | سَیْفُ الدِّیْنِ أَبُو المعالی سعید بن المطهر بن سعید بن عَلِیٍّ القَائِدِی البَاخَرْزِیّ |
|---|---|
| نامهای دیگر | شیخ خراسان |
| درگذشت | 659ق |
سَیْفُ الدِّیْنِ أَبُو المعالی سعید بن المطهر بن سعید بن عَلِیٍّ القَائِدِی البَاخَرْزِیّ یکی از علمای اهل سنت صوفی در قرن هفتم است ذهبی او را چنین توصیف می‌کند: «الإِمَامُ القُدْوَةُ شَیْخُ خُرَاسَان، کَانَ إِمَاماً مُحَدِّثاً، وَرِعاً زَاهِداً، تَقیّاً، أَثرِیّاً، مُنْقَطِع القَرِیْنِ، بعید الصِّیت، لَهُ وَقْعٌ فِی القُلُوبِ وَمَهَابَةٌ فِی النُّفُوْسِ». صلاح‌الدین صفدی او را چنین توصیف کرده است: «امامی در سنت و تصوف.» به حدیث نبوی اهتمام داشت و کتابت کرد. وی در سال 659 هجری قمری درگذشت[۱].
زندگی
او در نهم شعبان سال 586 هجری قمری در باخرز شهری نزدیک نیشابور به دنیا آمد و در یازده سالگی به بغداد آمد و از ابن جوزی استفاده کرد. او با نجم الدین الکبری، بهاءالدین السلامهی، تاج الدین محمود الأشنهی، سعدالدین الصرام الهروی، مختار الهروی همراه بود و در جوانی به حج مشرف شد. سپس بار دوم وارد بغداد شد و برای سهروردی و در خراسان توسط المؤید طوسی و فضل الله بن محمد بن احمد نوقانی قرائت کرد و سپس در دهستان برای مردم سخن گفت و تلاوت کرد.
تحصیلات
وی واعظ جلال‌الدین بن شیخ شیخ الاسلام برهان الدین مرغینانی کتاب الهدایه را در فقه از کتب پدرش خواند. سپس به خوارزم و بعد به بخارا رفت و بر محبوبی و کردی و ابورشید الاصبهانی علم خود را ارائه داد.
از طرفداران او نجم الدین و مقری چنین گفته است که سعدالدین سرجنبان، روح الدین خوارزمی، شمس الدین کبیر نیز بودند. فرزندان او جلال‌الدین محمد و برهان الدین احمد داشت و مطهر الدین مطهر بودند.
درگذشت
باخرزی در 20 ذی القعده 659 هجری قمری وفات یافت و وجوه زیادی از خود به جای گذاشت. وصیت کرد که او را در خرقه شیخش نجم الدین کبری دفن کنند و روز تشییع او روز بود که کسی آن را فراموش نکرد و جمعیت کثیری حضور یافتند و کمال الدین حسن بن مظفر الشیبانی بلدی در رثای او چنین سروده: آیا ندیدی که شمشیر حق زنگ زده و دین هدایت و شریعت تباه شده است؟ و اینکه خورشید حق تعالی غروب کرده و نور تقوا و علم خاموش شده است. با مرگ شمشیر هدایت و دین بهترین بعد از [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا) ]] در این خاک است. شیخ زمان سعید بن المطهر ازهدایت پناه او بود[۲].
پانویس
- ↑ الذهبی، ج16، ص488-492، 1427هـ-2006م، دار‌الحدیث، القاهرة
- ↑ سیف الدین الباخرزی