جعفر حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
وی درمیان ارباب علم و دانش به آفتاب پنجاب مشهور و معروف بود <ref>سعیدی، فرمان علی، تحلیل و نقد جریان اصلاح طلبان مذهبی، 1400ش، ص272</ref>. | وی درمیان ارباب علم و دانش به آفتاب پنجاب مشهور و معروف بود <ref>سعیدی، فرمان علی، تحلیل و نقد جریان اصلاح طلبان مذهبی، 1400ش، ص272</ref>. | ||
وقتی وی در سال 1935م از حوزه علمیه لکهنو فارغ التحصیل شد، به نجف اشرف رفت. | وقتی وی در سال 1935م از حوزه علمیه لکهنو فارغ التحصیل شد، به نجف اشرف رفت. | ||
در آن جا، مدت پنج سال علاوه بر دورۀ سطح، درسهای دیگر را هم آموخت استادان او در نجف به قرار زیر بوده اند: | |||
شیخ عبد الحسین رشتی. | شیخ عبد الحسین رشتی. | ||
میرزا باقر زنجانی . | میرزا باقر زنجانی . | ||
نسخهٔ ۲۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۱۱
| مفتی جعفر حسین | |
|---|---|
| نام کامل | جعفر حسین |
| نام‌های دیگر | مفتی جعفر |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | ۱۳۳۲ ق، ۱۲۹۲ ش، ۱۹۱۴ م |
| محل تولد | پاکستان |
| روز درگذشت | ۷ شهریور |
| محل درگذشت | گوجرانوالا |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| آثار |
|
| فعالیت‌ها | موسسه هیات [[مذهب شیعه|نهضت فقه جعفریه]] |
| وبگاه | jafariapress |
مفتی جعفر حسین یکی از رهبران و عالمان شیعی پاکستان بود. او خطیب و محقق بوده و نهج البلاغه و صحیفۀ سجادیه به زبان اردو ترجمه کرد. او به عنوان رئیس اولین حزب شیعی پاکستان انتخاب شد. به‌عنوان اولین رییس انتخاب گردید. یکی از کارنامه‌های مفتی جعفر حسین معافیت شیعیان از دادن زکات (عُشر) به دولت است. وی برای اتحاد و وحدت مسلمانان سعی نمود.
تحصیلات
مفتی جعفر حسین در سال 1914م در گوجرانواله در خانواه ای مذهبی و اهل علم متولد شد. پدر بزرگش طبابت می کرد پس از طی تحصیلات ابتدائی، گلستان، بوستان، اخلاق محسنی و حلیته المتقین و امثال آنها را نزد پدر خود حکیم شهاب الدین احمدتمام کرد و بعدها نزد اطبای آن شهر، میزان الطب، طب اکبر و مفرج القلوب را خواند و نیز در مدرسۀ دار العلوم اهل سنت، درس منطق را تا قطبی، درس فلسفه را تا سعیدیه و درس ادب تا سبعه معلقه و مقامات حریری را نیز تمام کرد [۱]. وی در سال 1928م به مدرسۀ ناظمیه لکهنو وارد شد و مدرک ممتاز الافاضل را به دست آورد و علاوه بر آن، مدارک فاضل ادب و فاضل حدیث را از دانشگاه لکهنو کسب کرد. اسامی استادان وی در لکهنو به قرار زیر می بوده اند:
- نجم الملت مولانا سید نجم الحسن (متوفی 1357 ه ق).
- مولانا ظهور حسن بارهوی. 3
- مولانا سید ابو الحسن (متوفی 1355 ه ق).
- مولانا سید سبط حسین جونپوری.
- مولانا مفتی سید محمد علی (متوفی 1361ه ق).
- مولانا مفتی سید احمد علی (متوفی 1388 ه ق)
وی درمیان ارباب علم و دانش به آفتاب پنجاب مشهور و معروف بود [۲]. وقتی وی در سال 1935م از حوزه علمیه لکهنو فارغ التحصیل شد، به نجف اشرف رفت. در آن جا، مدت پنج سال علاوه بر دورۀ سطح، درسهای دیگر را هم آموخت استادان او در نجف به قرار زیر بوده اند: شیخ عبد الحسین رشتی. میرزا باقر زنجانی . شیخ جواد تبریزی. ابراهیم رشتی. سید علی نوری مفتی جعفر حسین در سال 1940م به وطن خود بازگشت و بنا به دستور نجم الملت، کار تدریس را در مدرسه باب العلوم نوگانوان سادات از توابع مراد آباد، شروع کرد بعد از تأسیس مدرسه جعفریه در گوجرانواله پاکستان ، به آن جا منتقل شد. و در سال 1949م به عنوان یکی از اعضای هیأت تعلیمات اسلامی انتخاب شد [۳].
فعالیت های سیاسی - اجتماعی
به دنبال سخنرانی چوهدری ظفر الله خان قادیانی که در پارک جهانگیر در کراچی در 18/می 1952م ایراد شده بود، انجمن مسلمانان کل پاکستان نیز در کراچی کنفراسی را تشکیل داده بودند که یکی از دعوت کنندگان و امضاء کنندگان آن، مولانا مفتی جعفر حسین بود. وی در دوران حکومت نخست وزیر پاکستان لیاقت علی خان مفتی جعفر حسین را به عنوان نماینده شیعیان در شورای اسلامی انتخاب نمود. محمد ایوب خان دو بار به عنوان عضو شورای اسلامی انتخاب شد. در سال 1977م در نهضت اتحاد ملی، شرکتی فعال داشت. رئیس جمهور وقت پاکستان محمد ضیاء الحق، وی را برای عضویت شورای اسلامی انتخاب کرد، ولی ضیاء الحق در اجراء اسلام به ملت اسلامی و خصوصا با ملت جعفریه اخلاص نداشت، و این شورا با ایماء دولت وقت باوجود هشدارهای مفتی جعفر حسین در مورد نفاذ فقه جعفریه، در موضع گیری خود عقب نشینی نکرد، لذا مفتی جعفر حسین با برگزاری نشست خبری با بی بی سی، از سمت خود در 30/آوریل 1979م استعفا کرد. در همین سال او در کنفراس بهکر به عنوان «قائد ملت جعفریه» برگزیدند و این مرد مجاهد در سال 1980م با لشکر معدود و مختصر خود از دولت وقت امضاء بر معاهده و تعاهد نامه اجرای فقه جعفری را گرفت و یک پیروزی تاریخی و فتح مبین را بدست آورد. در همین سال وی مجمع شیعه را در اسلام آباد رهبری کرد و بیش از 24ساعت دبیر خانه در محاصره داشت. و ی در سال 1979م جامعه جعفریه را در گوجرانواله افتتاح کرد.
نقش وی برای اتحاد مسلمانان
مبارزه با استکبار و احیای حقوق مستضعفان از ویژگی های شخصیتی وی بود. مفتی جعفر حسین برای احیای حقوق مردم تلاش ها و مبارزه مسالمت آمیز فراوانی انجام داد و از سوی دیگر با مخالفت جدی با اعمال و نظریه های تندروی و افراطی؛ اعتدال، همدلی و برادری ملی را در کشور ترویج دادند. وی بخاطر بی ثباتی سیاسی و فقدان جمهوریت واقعی در کشور به شدت نگران بود و مفتی جعفر حسین یک رهبر واقع بین بودند که افکار و نظریه های سازنده ایشان راهنمای عظیمی برای نسل امروز است. او خواهان اجرای عدالت در سطح عمومی جامعه و اقتدار قانون اساسی در کشور بود، او می گفت: اگر قانون در کشور اجرا نشود کشور بازیچه دست دشمنان و گروه های تروریستی خواهد شد که به مرور زمان این اتفاق در پاکستان رخ داد و این نشانگر تفکر وسیع و دور اندیش بودن این رهبر فقید بود. مفتی جعفر حسین با وجود سن بالا و ضعف جسمی، تا اخر عمر برای احیای حقوق مستضعفان تلاش کردند و مبارزی سرسخت در برابر قدرت های استکباری بوده اند و وی معتقد بود که با ظلم و تجاوز نمی توان مردم را از حقوق دینی، انسانی و ملی شان محروم کرد [۴].
خدمات علمی- فرهنگی
وی در سال 1979م جامعه جعفریه را در گوجرانواله افتتاح کرد. تألیفات وی به شرح زیل می باشد: ترجمه و حواشی نهج البلاغه ترجمه و حواشی صحیفۀ سجادیه سیرت امیر المؤمنین (ع) در دو جلد [۵].
پانویس
منابع
- نقوی، سید فیضان عباس، «ملت جعفریہ کا درخشندہ ستارہ، علامہ مفتی جعفر حسین»، اسلام تائمز.
- عارفی، محمد اکرم، شیعیان پاکستان، قم، شیعه شناسی، ۱۳۸۵ش.
- نقوی، سید محمد عارف، تذکره علمای امامیه پاکستان، مشهد انتشارات آستان قدس رضوی، ۱۳۷۷ش.