احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '[[اهل بیت (علیهم‌السلام)' به '[[اهل بیت') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
| تاریخ درگذشت = 385ق. | | تاریخ درگذشت = 385ق. | ||
| محل درگذشت = | | محل درگذشت = | ||
| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |[[احمد بن علویه بن جعفر اصفهانی|احمد بن علویه اصفهانی]] | | | استادان = {{فهرست جعبه عمودی |[[احمد بن علویه بن جعفر اصفهانی|احمد بن علویه اصفهانی]] |شیخ کلینی |علی بن محمد بن یعقوب کسائی |احمد بن محمد بن سعیدبن عقده |محمد بن همام اسکافی }} | ||
| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی | | | شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی | شیخ مفید |ابن غضائری |ابوطالب بن عزور |احمدبن عبدون }} | ||
| دین = [[اسلام]] | | دین = [[اسلام]] | ||
| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]] | | مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]] | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری'''، [[فقیه]] و محدث امامی در نیمه دوم قرن چهارم هجری. | '''احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری'''، [[فقیه]] و محدث امامی در نیمه دوم قرن چهارم هجری. | ||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. کهنترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م. ح310ق) است که ظاهراً تا رأس قرن چهارم یا اندکی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد کافی برخوردار و توانایی نقل [[حدیث]] را داشته است، از این رو ولادت او میبایست در اواخر قرن سوم روی داده باشد. درباره تاریخ وفات او تنها میدانیم که وی از اساتید «ابن غضائری»(م411ق) و «[[شیخ مفید]]»(م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر قرن چهارم و احتمالاً در [[بغداد]] اتفاق افتاده است. | احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. کهنترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی» (م. ح310ق) است که ظاهراً تا رأس قرن چهارم یا اندکی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد کافی برخوردار و توانایی نقل [[حدیث]] را داشته است، از این رو ولادت او میبایست در اواخر قرن سوم روی داده باشد. درباره تاریخ وفات او تنها میدانیم که وی از اساتید «ابن غضائری» (م411ق) و «[[محمد بن محمد بن نعمان|شیخ مفید]]» (م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر قرن چهارم و احتمالاً در [[بغداد]] اتفاق افتاده است. همچنین به گواه این‌که معاصر او [[تلعكبری|تلعکبری]] (م385ق) احتراماً از او نقل [[حدیث]] میکرده، در مییابیم که وی از نظر سنی کمی بزرگتر از تلعکبری بوده و پیش از او وفات یافته است. | ||
وی از دودمان «آل ابیرافع» است که در ترویج فرهنگ [[مذهب شیعه|شیعه]] نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) بود. نسب او به [[عبید الله بن عازب]] برادر [[براء بن عازب انصاری صیمری]] | وی از دودمان «آل ابیرافع» است که در ترویج فرهنگ [[مذهب شیعه|شیعه]] نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) بود. نسب او به [[عبید الله بن عازب]] برادر [[براء بن عازب انصاری صیمری]] میرسد. عبیدالله کاتب [[علی بن ابی‌طالب|امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)]] و نخستین تدوینگر نام یاران علی (علیه‌السلام) بود و در جنگهای بسیاری نیز با آن امام مشارکت داشت. وی اصالتاً اهل [[کوفه]] بود اما در [[بغداد]] سکونت دائم داشت و در همانجا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در [[فقه]] و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راست‌گو و دارای اعتقاد سالمی بود. وی همچنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعکبری» (م385ق) و [[ابوالمفضل شیبانی]] (م387ق) هستند. | ||
== استادان == | == استادان == | ||
از اساتید معروف وی [[احمد بن علویه اصفهانی]](م320ق)، [[شیخ کلینی|محمدبن یعقوب | از اساتید معروف وی [[احمد بن علویه اصفهانی]] (م320ق)، [[شیخ کلینی|محمدبن یعقوب کلینی]] (م329ق)، [[علی بن محمد بن یعقوب كسائی|علی بن محمد بن یعقوب کسائی]]، [[احمد بن محمد بن سعیدبن عقده]] (م333ق) و [[محمد بن همام اسکافی]] (م336ق) هستند. | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد که معروفترین آنها [[شیخ مفید]]، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون هستند. | پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد که معروفترین آنها [[محمد بن محمد بن نعمان|شیخ مفید]]، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون هستند. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۳
| احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | 285ق. |
| روز درگذشت | 385ق. |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، فقیه و محدث امامی در نیمه دوم قرن چهارم هجری.
معرفی اجمالی
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. کهنترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی» (م. ح310ق) است که ظاهراً تا رأس قرن چهارم یا اندکی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد کافی برخوردار و توانایی نقل حدیث را داشته است، از این رو ولادت او میبایست در اواخر قرن سوم روی داده باشد. درباره تاریخ وفات او تنها میدانیم که وی از اساتید «ابن غضائری» (م411ق) و «شیخ مفید» (م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر قرن چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. همچنین به گواه این‌که معاصر او تلعکبری (م385ق) احتراماً از او نقل حدیث میکرده، در مییابیم که وی از نظر سنی کمی بزرگتر از تلعکبری بوده و پیش از او وفات یافته است.
وی از دودمان «آل ابیرافع» است که در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) بود. نسب او به عبید الله بن عازب برادر براء بن عازب انصاری صیمری میرسد. عبیدالله کاتب امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و نخستین تدوینگر نام یاران علی (علیه‌السلام) بود و در جنگهای بسیاری نیز با آن امام مشارکت داشت. وی اصالتاً اهل کوفه بود اما در بغداد سکونت دائم داشت و در همانجا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راست‌گو و دارای اعتقاد سالمی بود. وی همچنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعکبری» (م385ق) و ابوالمفضل شیبانی (م387ق) هستند.
استادان
از اساتید معروف وی احمد بن علویه اصفهانی (م320ق)، محمدبن یعقوب کلینی (م329ق)، علی بن محمد بن یعقوب کسائی، احمد بن محمد بن سعیدبن عقده (م333ق) و محمد بن همام اسکافی (م336ق) هستند.
شاگردان
پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد که معروفترین آنها شیخ مفید، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون هستند.
آثار
وی تألیفاتی داشته که برخی از آنها چنیناند:
- الکشف فیما یتعلق بالسقیفه،
- الاشربه و ما حلل منها و ما حرم؛
- الفضائل درباره فضیلت اهلبیت علیه‌السلام؛
- الضعفاء(درباره تاریخ ائمه)؛
- السرائر(درباره مطاعن خلفاء)؛
- کتاب النوادر (درباره تازههای حدیث).
منابع
- رجال ابن داود، ص35 شماره 51؛
- رجال طوسی، ص411 شماره 5960؛
- رجال نجاشی، ص84شماره 203؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛
- معالم العلماء، ص55 شماره 87.