احمد بن ابراهیم بن مخلد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
احمد بن ابراهیم بن مخلد، ابوعبدالله. محدث شیعی در نیمه نخست قرن چهارم هجری. وی در زمان وفات نایب چهارم امام عصر عجل الله فرجه الشریف [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]] بر بالینش حضور داشت و پیشگویی سمری را درباره وفات پدر شیخ صدوق | احمد بن ابراهیم بن مخلد، ابوعبدالله. محدث شیعی در نیمه نخست قرن چهارم هجری. وی در زمان وفات نایب چهارم امام عصر عجل الله فرجه الشریف [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]] بر بالینش حضور داشت و پیشگویی سمری را درباره وفات پدر [[شیخ صدوق]] «[[شیخ صدوق|علی بن حسین بن بابویه قمی]]» شنیده است، پس وی حداقل تا آن تاریخ حیات داشته است. همچنین شاگرد او «صالح بن شعیب طالقانی» تا سال 339هجری حیات داشته است. بنابراین وفات صاحب شرح‌حال را میتوان پیش از 339هجری در نظر گرفت. وی در [[بغداد]] اقامت داشت و در آنجا نزد اساتید عصر خود به استماع [[حدیث]] پرداخت و خود نیز در شمار اساتید بغداد در آمد. هر چند حدیثی از او در منابع [[مذهب شیعه|شیعه]] به چشم نمیخورد اما قرائن نشان میدهد که وی از بزرگان علمی در بغداد بوده است زیرا حضور وی بر بالین [[ابوالحسن سمری]] که به‌همراه جمعی از دانشمندان و اساتید بغداد بوده است، حاکی از آن است‌که وی دارای وجهه علمی و اجتماعی بوده است. در منابع نامی از اساتید او ذکر نشده است. | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
نسخهٔ ۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۷
| احمد بن ابراهیم بن مخلد | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن ابراهیم بن مخلد |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| شاگردان | صالح بن شعیب طالقانی |
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
احمد بن ابراهیم بن مخلد، محدث شیعه در نیمه نخست قرن چهارم هجری.
معرفی اجمالی
احمد بن ابراهیم بن مخلد، ابوعبدالله. محدث شیعی در نیمه نخست قرن چهارم هجری. وی در زمان وفات نایب چهارم امام عصر عجل الله فرجه الشریف ابوالحسن علی بن محمد سمری بر بالینش حضور داشت و پیشگویی سمری را درباره وفات پدر شیخ صدوق «علی بن حسین بن بابویه قمی» شنیده است، پس وی حداقل تا آن تاریخ حیات داشته است. همچنین شاگرد او «صالح بن شعیب طالقانی» تا سال 339هجری حیات داشته است. بنابراین وفات صاحب شرح‌حال را میتوان پیش از 339هجری در نظر گرفت. وی در بغداد اقامت داشت و در آنجا نزد اساتید عصر خود به استماع حدیث پرداخت و خود نیز در شمار اساتید بغداد در آمد. هر چند حدیثی از او در منابع شیعه به چشم نمیخورد اما قرائن نشان میدهد که وی از بزرگان علمی در بغداد بوده است زیرا حضور وی بر بالین ابوالحسن سمری که به‌همراه جمعی از دانشمندان و اساتید بغداد بوده است، حاکی از آن است‌که وی دارای وجهه علمی و اجتماعی بوده است. در منابع نامی از اساتید او ذکر نشده است.
شاگردان
از شاگردان او جز صالح بن شعیب طالقانی از کسان دیگر اطلاعی در دست نیست.
آثار
وی هیچ اثر تألیفی از خود بر جای نگذاشته است.
منابع
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛
- الغیبه، طوسی، ص394 شماره 364؛
- کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج2ص270 حدیث33.