اسحاق بن عیسی: تفاوت میان نسخهها
(←منابع) |
|||
خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
* [[قم]] | |||
* [[شیخ صدوق]] | |||
* [[علی بن ابیطالب]] | |||
== منابع == | == منابع == | ||
* کمالالدین و تمامالنعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج2ص19، باب33 حدیث26؛ | * کمالالدین و تمامالنعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج2ص19، باب33 حدیث26؛ |
نسخهٔ ۹ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۸
اسحاق بن عیسی | |
---|---|
نام کامل | اسحاق بن عیسی |
اطلاعات شخصی | |
روز تولد | نیمه دوم سده سوم هجری |
محل تولد | قم |
سال درگذشت | 345 ق، ۳۳۵ ش، ۹۵۶ م |
محل درگذشت | قم |
دین | اسلام، شیعه |
شاگردان | شیخ صدوق |
فعالیتها | محدث شیعی |
اسحاق بن عیسی، محدث شیعی میباشد. از معاصران و هم بحثان او در قم محمد بن حسن بن ولید قمی است که با هم از سعد بن عبدالله اشعری روایت دارند.
معرفی اجمالی
اسحاق بن عیسی، محدث شیعی.کنیه او در منابع ذکر نشده است. وی ظاهراً در نیمه دوم قرن سوم هجری در قم دیده به جهان گشود و در اواسط قرن چهارم در همین شهر چشم از جهان فرو بست. از معاصران و همبحثان او در قم محمد بن حسن بن ولید قمی است که با هم از سعد بن عبدالله اشعری روایت دارند. شیخ صدوق نیز که در قم اقامت داشت از شاگردان او بوده و روایتی از او درباره همراهی علی بن ابیطالب (علیه السلام) با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در زمان غیبتش، نقل کرده است.
درباره ارزش روایات او با توجه به این که شرححال او در منابع رجالی نیامده، سخن قاطعی نمیتوان گفت، اما شیخ صدوق در روایت مذکور، با جمله «رضی الله عنه» از او تجلیل کرده است. نکتهای که درباره او مایه شگفتی است آن است که شیخ صدوق در نقل روایت مذکور که به صورت مشترک از او و معاصرش ابن ولید قمی، نقل کرده، اسم او را بر نام معاصرش مقدم داشته است و این گویای آن است که وی میبایست از اساتید مشهور و کثیرالحدیث شیخ صدوق بوده باشد، ولی در سراسر کتابهای صدوق، تنها همین روایت است که از او نقل شده است. به همین دلیل برخی از صاحب نظران بر آنند که شیخ صدوق احتمالاً این روایت را از پدرش از سعد بن عبدالله نقل کرده نه از صاحب ترجمه. از تألیفات او گزارشی در منابع ذکر نشده است.
شاگردان
از شاگردان وی تنها نام شیخ صدوق در منابع دیده میشود.
جستارهای وابسته
منابع
- کمالالدین و تمامالنعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج2ص19، باب33 حدیث26؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص61.