احمد بن محمد بن عمار کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←اساتید) |
|||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
مهمترین شاگرد او | مهمترین شاگرد او «[[ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی]]» (م368ق) است که به نشر آثار و احادیث او پرداخته است. شاگرد دیگر او «[[هارون بن موسی تلعکبری]]» (م385ق) است که کتاب «المبیضه» (سفیدپوشان) را روایت کرده است. هم‌چنین «[[محمدبن علی بن مفضل]]» نیز از او روایتهایی دارد. [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]] در خلاصهالاقوال میگوید: «شاگرد روایی او «[[ابوحاتم هروی]]» است»، در حالی‌که این شخص در هیچ یک از روایات او دیده نشده است. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۲۲ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۲
| احمد بن محمد بن عمار کوفی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن عمار کوفی |
| نام‌های دیگر | شیخ الاصحاب |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | کوفه |
| روز درگذشت | 346 ق |
| محل درگذشت | کوفه |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
احمد بن محمد بن عمار کوفی، (000 – 346ق) ابوعلی. رجالی متقدم و از راویان معتبر و کثیرالحدیث شیعه. نجاشی و شیخ طوسی پس از اینکه مدح بلیغی از او به عمل آوردهاند از او با عنوان «شیخ الاصحاب» یاد کردهاند.
معرفی اجمالی
احمد بن محمد بن عمار کوفی، (000 – 346ق) ابوعلی. رجالی متقدم و از راویان معتبر و کثیرالحدیث شیعه است. ولادت او در دست نیست اما قرائن نشان میدهد که محل تولد او در کوفه بوده، زیرا نیاکان او همگی در کوفه سکونت داشتند. وفات او به گفته ابنغضائری در سال 346 هجری (و به احتمال قوی در کوفه) روی داد. وی اهل کوفه بود و در میان یک خانواده علمی و مذهبی پرورش یافت زیرا پدر و جد او از راویان حدیث و از اصحاب ائمه (علیه السلام) بودند.
اساتید
وی در کوفه نزد پدرش «محمد بن عمار» (از اصحاب علی بن حسن بن فضال، م290ق). و اساتید دیگر به استماع حدیث پرداخت. چون فردی پرکار بود احادیث و اصول زیادی جمع کرد و اندکی نگذشت که خود به مقام استادی رسید. وی بیشتر اصول و روایات را از طریق پدرش نقل میکند و این، نشان میدهد که پدرش در تربیت علمی او نقش اساسی داشته است. نجاشی و شیخ طوسی پس از اینکه مدح بلیغی از او به عمل آوردهاند از او با عنوان «شیخ الاصحاب» یاد کردهاند. وی علاوه بر پدرش، از کسانی چون «حسن بن محمد قطعی»، «ابوموسی ضریر بجلی» و دیگران نیز حدیث شنیده است.
شاگردان
مهمترین شاگرد او «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی» (م368ق) است که به نشر آثار و احادیث او پرداخته است. شاگرد دیگر او «هارون بن موسی تلعکبری» (م385ق) است که کتاب «المبیضه» (سفیدپوشان) را روایت کرده است. هم‌چنین «محمدبن علی بن مفضل» نیز از او روایتهایی دارد. علامه حلی در خلاصهالاقوال میگوید: «شاگرد روایی او «ابوحاتم هروی» است»، در حالی‌که این شخص در هیچ یک از روایات او دیده نشده است.
آثار
تألیفات او «کتاب العلل»، «اخبار النبی (صل الله عليه وسلم)»، «ایمان ابی طالب»، «فضل القرآن و حملته»، «الممدوحین و المذمومین» (کتاب رجالی بزرگ) و «المبیضه» هستند. کتاب «مبیضه» اشاره به گروهی از سفیدپوشانی دارد که در برابر سیاهپوشان بنیعباس به مقابله برخاستند و نوشتن چنین کتابی، حاکی از مخالفت وی با بنیعباس از یکسو و شرایط مساعد شیعه در زمان آلبویه از سوی دیگر است.
منابع
- رجال نجاشی، ص95 شماره 236؛
- رجال طوسی، ص416 شماره 6017؛
- الفهرست، شیخ طوسی، ص75 شماره 88؛ معالم العلماء، ص54 شماره 79؛
- خلاصه الاقوال، ص65 شماره 18؛ رجال ابن داود، ص44 شماره 128؛
- نقد الرجال تفرشی، ج1ص166 شماره 329؛
- جامع الرواه، ج1ص69؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص51؛
- الذریعه، ج1ص311، و ذیل عناوین کتاب‌ها.