|
|
(۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) |
خط ۱: |
خط ۱: |
| تَمیمیّه (یا: زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵۰ق). به همین دلیل زراریه هم خوانده می شوند.
| | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب |
| | | عنوان =تمیمیه |
| | | تصویر = |
| | | توضیح تصویر = |
| | | نام =تمیمیه |
| | | نام رایج = |
| | | تاریخ شکل گیری = |
| | | قرن شکل گیری =قرن دوم هجری قمری |
| | | مبدأ شکل گیری = |
| | | موسس =زرارة بن اعین (مطابق با ادعای ابوالحسن اشعری) |
| | | عقیده = 1. علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. 2. پیرو تفکر واقفیه |
| | }} |
|
| |
|
| | '''تَمیمیّه''' (یا زُراریه) شاخهای از فرقههای [[غلاة (فرقه)|غلاة]] شیعه است. این فرقه در باب [[امامت]] واقفیاند و امامت را تا امام هفتم میپذیرند و او را [[حجت بن الحسن (مهدی)|قائم آل محمد]] میدانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد. |
|
| |
|
| به عقیدۀ اینان علم و قدرت و حیات و سمع و بصر برای خداوند حادث است و از ازل با او نبوده، بلکه حق تعالی این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم میپذیرند و او را قائم آل محمد میدانند و بر آناند که روزی ظهور خواهد کرد. ظاهراً فرقۀ تمیّه، از غُلات شیعه و فرقهای منشعب از فرق ۲۳گانۀ سبائیه، همان فرقۀ تمیمیّه و تصحیف آن است.
| | == موسس == |
| | [[ابوالحسن اشعری]] میگوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر. ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103</ref> |
|
| |
|
| ز فرق غلات و مشبهه ٔ شیعه. از اصحاب زرارهبن اعین می باشند و بهمین سبب زراریه هم نامیده می شوند. این فرقه علم و قدرت و حیات و سمع و بصر را برای خدای تعالی حادث می دانستند و در باب امامت نیز از واقفه بودند. (از خاندان نوبختی تألیف عباس اقبال ص 253).
| | == تاریخچه == |
| | [[کشّی|کشّی]] مینویسد زراره در حدود سال 80 هجریقمری در دارالولید [[کوفه]] میزیست و از حواریین [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام محمد باقر]] (ع) و [[جعفر بن محمد (صادق)|امام جعفر صادق]] (ع) بود. |
| | به گفته نجاشی، زرارةبناعین غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[شیخ صدوق|شیخ صدوق]] میگوید کتاب «الاستطاعة و الجبر» تألیف زرارة است. [[شیخ طوسی]] در «الفهرست» مینویسد: نام وی عبدربّه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بندهای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنیشیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نامهای حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی مینویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان میدهد که سخت ضعیفالسند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد، چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref> |
|
| |
|
| | == عقاید == |
| | تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم میپذیرند و او را قائم آل محمد میدانند و برآنند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، ص 253</ref> |
|
| |
|
| | == پانویس == |
| | {{پانویس}} |
|
| |
|
| يا «زراريه» از غلاة و «مشبّهه»، پيروان زرارة ابن اعين تميمى در گذشته در 150 هجرى هستند.
| | {{فرق و مذاهب}} |
| او علم قدرت و حيات و سمع را براى خداى تعالى حادث مىدانست و در باب امامت از «واقفه» بود.
| | |
| كشى مىنويسد: زرارة «1» در حدود سال 80 هجرى در دار الوليد كوفه مىزيست و از حواريين امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود.
| | [[رده:فرق و مذاهب]] |
| نجاشى مىنويسد كه: زرارة بن اعين بن سنسن، بنده آزاد كرده بنى عبد اللّه بن عمرو بن سمين بن اسعد بن همام بن مرة بن وهل بن شيبان بود و مردى قارى و فقيه و متكلم و شاعر و اديب بود.
| |
| ابو جعفر محمد بن على بن حسين بن بابويه گفت: كتبى از زراره درباره استطاعت، جبر ديدم. كتاب «الاستطاعه و الجبر» تأليف زرارة است.
| |
| شيخ طوسى در «الفهرست» مىنويسد: نام وى عبد ربه، مكنى به ابو الحسن و مردى احول بود و در اصل بندهاى رومى بود كه او را مردى از
| |
| __________________________________________________
| |
| (1)- زرارة بن اعين شيبانى، از اصحاب حضرت باقر و حضرت صادق عليهما السلام بود و از بزرگترين رجال تشيع، در فقه و حديث و تفسير و كلام مشهور، و از اعاظم محدثين شيعه است. مرحوم شيخ عباس قمى، منتهى الآمال، ابن نديم، الفهرست، ريحانة الادب، ج 2، ص 371.
| |
| فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 124
| |
| بنى شيبان آزاد كرد و جدّ وى سنسن در روم، راهب بود.
| |
| وى برادرانى داشت كه يكى از ايشان حمران نحوى و دو ديگر بكير بن اعين و عبد الملك بن اعين بودند.
| |
| مامقانى مىنويسد: از احاديثى كه از او روايت مىكنند معلوم مىشود كه اخبار او سخت ضعيف السند است.
| |
| از اخبار وارده در ذمّ او آن است كه پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبيد را به مدينه فرستاد تا جانشين آن حضرت را بشناسد.
| |
| چون مرگ او فرا رسيد قرآن را در دست گرفت و گفت: هركس كه امامتش اين مصحف را ثابت كند امام من است.
| |
| گويند كه: بمرد و اعتقاد به امامت حضرت امام موسى كاظم (ع) نداشت ولى مامقانى اين خبر را رد مىكند و گويد:
| |
| زراره در اصل «سنى» و از فقهاى عامّه بود و سپس به مذهب حق كه «شيعه» باشد هدايت يافت.
| |
| گويند: زراره مردى خوشصورت و فربه و سفيد بود و چون به نماز جمعه مىرفت بر سر كلاهى سياه داشت و سجاده را در پيش چشم خود پهن مىكرد و در دست او عصايى بود و مردم در دو صف ايستاده به هيأت او مىنگريستند. متكلّمان شيعه از شاگردان اويند و گويند نود سال بزيست.
| |