سلطان‌ العلماء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''علاء‌الدین سید حسین بن رفیع الدین'''، معروف به سلطان العلماء از بزرگان مذهبی و سیاسی شیعه است که در سال 1001 ق، در شهر اصفهان، در خاندانی که نسبش از جانب پدر به امام سجاد (علیه السلام) و از جانب مادر به سادات شهرستان می‌رسید و در مازندران و اصفهان صاحب منصب حکومت، صدارت و  وزارت بودند، دیده به جهان گشود. وی از محضر عالمانی همچون پدر بزرگوارش، سيد رفيع‌الدين محمد، ملا محمود زمانى، شيخ بهايى، سيد محمد بن على و ملا حسين يزدى ندوشتى تلمذ نمودند و شاگردان مانند آقا حسين خوانسارى ،‏‎علامه مجلسى ، ميرزا عبد الرزاق كاشانى، ملا محمد سليم رازى و... تربیت نمودند. شهرت علمی سلطان العلماء موجب شد که در سال 1033 ق از طرف شاه عباش به وزارت منصوب شود و در همین سال نیز با دختر شاه ازدواج کرد و داماد شاه نیز بود. وی تا وفات شاه عباس اول در این منصب بود و سپس درز مان شاه صفی به دلیل کدورتی که بین او و شاه رخ داد از این مقام عزل و به قم تبعید شد که در مدت اقامت این شهر آثار گوناگونی از جمله حاشیه بر کتاب‌های مختلف حدیثی، فقهی، اصولی و تفسیری تألیف کرد وی دوباره توسط شاه به مقام وزارت دعوت شد و تا زمان وفاتش در عصر شاه عباس دوم در این منصوب بود. رسیدگی به امور علویون، علماء و فقیران، دایر کردن دفاتر اداره اوقاف، تأسیس مدارس علمیه و درمانگاه‌ها از فعالیت‌های دوره وزارت ایشان بود و سرانجام در سال 1064 ق، ‏در مازندران وفات نمود و بدن مطهر او به نجف اشرف انتقال و در حرم مطهر به خاك سپرده شد.