بشاریه: تفاوت میان نسخه‌ها

بشّاریه‏ از «[[غلاة]]» شیعه و پیرو بشّار شعیری کوفی بودند.

ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می‌شد<ref>حلی، ابن داود، رجال ابن داود، ص۳۰۳، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ ه ق.</ref> و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است<ref>کشی، محمد بن عمر، رجال کشی، ص۳۹۸، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ش.</ref>. او در دوران [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق]] (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلاة آن زمان چون مغیره، [[ابوالخطاب]]، سری، [[بزیع]]، [[حمزه بریری]] و [[صائد نهدی]] به گزافه‌گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه [[علیاویه]] بوده و در بخشی از عقاید غلو‌آمیز نیز معتقد به گزافه‌گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلاة بوده است<ref>علامه مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۰۵، لبنان، بیروت، موسسة الوفاء، ۱۴۰۴ه ق.</ref>.  

معتقدند که [[علی بن ابی طالب|امام علی]] (علیه‌السلام) از خدایی بگریخت و در خانواده خاندان علوی هاشمی جای گرفت و محمد (صلی‌الله علیه و آله) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که علی (علیه‌السلام) و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|فاطمه زهرا]] و [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن بن علی (علیه‌السلام)]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین (علیه‌السلام)]] باشند مظهر خدا می‏‌دانست. او می‌‏گفت که حسن (علیه‌السلام) و حسین (علیه‌السلام) جعلی هستند و در حقیقت علی (علیه‌السلام) است، زیرا او نخستین ایشان بود. آنان منکر پیغمبری محمد (صلی‌الله علیه و آله) بودند و می‌‏گفتند که محمد (صلی‌الله علیه و آله) بنده علی (علیه‌السلام) بود و علی (علیه‌السلام) پروردگار است و با «[[مجسمه]]» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم‌داستان بودند. «علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیری منکر خدایی محمد (صلی‌الله علیه و آله) شد و پیغمبری سلمان را انکار نمود، به صورت مرغی مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند.

امام جعفر صادق (علیه‌السلام) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیری شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. سعد بن عبداللّه روایت می‌‏کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (علیه‌السلام) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه‌ای سایبان تو نشود<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، 102</ref>.