جعفریه (پیروان جعفر بن علی تقی): تفاوت میان نسخه‌ها

| تاریخ شکل گیری =  

| مبدأ شکل گیری =

| موسس =  

| عقیده =

'''جعفریه‏''' پیروان جعفر‌بن‌علی‌تقی فرزند [[علی بن محمد (هادی)|امام‌هادی (علیه السلام)]] (ملقب به [[جعفر‌کذاب]]) بودند.

جعفر برادر حضرت [[حسن بن علی (عسکری)|امام‌حسن‌عسکری (علیه السلام)]] بود که «[[مذهب شیعه|شیعه‌امامیه]]» او را «[[جعفر‌کذاب]]» می‌خواندند، زیرا وی پس از برادرش امام‌حسن‌عسکری(علیه السلام) ادعای [[امامت]] کرد و منکر داشتن فرزند برای آن‌حضرت بود.  

کنیه وی «ابوعبدالله» و لقبش کرین بود، زیرا صد‌و‌بیست فرزند از وی به‌جا مانده و پسران او را نسبت به جدشان [[علی بن موسی (رضا)|حضرت علی‌بن‌موسی الرضا]] (علیه السلام)، رضویون خوانند. جعفر‌کذاب در سال 271 هجری قمری در حالی‌که 45 سال از عمرش گذشته بود، از دنیا رفت و در خانه پدرش در [[سامراء]] مدفون شد. «جعفر‌کذاب» مردی دنیا‌دوست و عشرت‌ طلب و طالب مقام بود و برای آنکه به مقام امامت شناخته شود، به اقسام وسایل، تشبث می‏‌جست<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 139</ref>.

جعفر پس از [[شهید|شهادت]] پدرش ادعای امامت کرده و می‌گفت: «من امام‌ مردم هستم نه برادرم و به‌همین منظور نزد [[خلیفه]] وقت رفت و گفت: «بیست هزار اشرفی برای تو می‌فرستم و از شما خواهش می‌کنم که فرمان دهی تا بر مسند امامت بنشینم و این مقام از برادرم سلب گردد<ref>قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج. ۲، ص. ۲۶۱ و باب سیزدهم در فصل پنجم.</ref>.» ولی حضرت امام‌حسن‌عسکری (علیه السلام) اجازه هیچ‌گونه خودنمایی را به او نداد تا اینکه پس از شهادت امام‌حسن‌عسکری (علیه السلام) و آغاز [[غیبت صغری|غیبت‌صغرا]]، او بار دیگر فرصت یافت تا ادعای امامت کند و با [[دروغ]] جمعی را به گمراهی بکشاند و از این‌رو، به جعفر‌کذاب شهرت یافت.

هنگامی که [[علی بن محمد (هادی)|امام‌علی‌بن‌محمد‌النقی (علیه السلام)]] از دنیا رفت، شیعیان به چند گروه تقسیم شدند، گروه اندکی از [[صحابه|اصحاب]] او به امامت پسرش جعفر‌بن‌علی گرائیدند و گفتند که پدرش درباره [[امامت]] او [[وصیت]] کرده است، گروهی گفتند که حسن‌بن‌علی‌العسکری(علیه السلام) درگذشت و پس از او برادرش جعفر بنا به‌وصیت وی امام است. گروهی دیگر گفتند که امامت از محمد‌بن‌علی (علیه السلام) که عموی جعفر بود، به وی رسید.

فرقه‌ای دیگر به [[تقلید]] از «[[فطحیه]]» پرداختند که عبدالله‌بن‌بکیر بن‌اعین از آنان بود و معتقد بودند که حسن‌بن‌علی پس از پدرش امام بود و چون درگذشت بعد از وی جعفر‌بن‌علی به امامت رسید، چنانکه [[موسی بن جعفر (کاظم)|امام موسی‌بن‌جعفر]] پس از عبدالله‌ جعفر (افطح) امامت داشت، زیرا بنا‌ به خبری که رسیده چون امامی از دنیا برود، امامت به مهم‌ترین پسر وی می‌رسد. گروه دیگر چون منکر فرزند داشتن حضرت امام حسن‌عسکری بودند گفتند:

اگر امامی از دنیا برود و فرزندی نداشته باشد، امامت به برادرش خواهد رسید<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 139</ref> .<ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 95، 108، 112.</ref>.<ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، ملل و نحل، ص 151، 152، 153.</ref> <ref>شیخ طوسی، کتاب غیبت، ص 143.</ref>.<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و اتمام النعمه، ص 63.</ref>.

== خوش‌حال نشدن امامان از تولد جعفر ==

امام‌‌هادی‌ (علیه‌السلام‌) از تولد جعفر خوش‌حال نشدند و فرمودند که وی‌ موجب گمراهی افراد فراوانی خواهد شد.<ref>طوسی، ابی‌جعفر، محمد بن حسن (شیخ طوسی)، کتاب الغیبة، ص‌ ۲۲۶۲۲۷.</ref> .<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار ج۵۰، ص۲۳۱.</ref>.  

نقل شده‌ است‌ که‌ امام‌ حسن‌‌عسکری‌ (علیه‌السلام‌) از جعفر کناره‌گیری‌ و از همراهی با وی پرهیز می‌کرد<ref>الهدایة الکبری‌ ص۳۸۱.</ref> .<ref>المجدی‌ فی‌ انساب‌الطالبیین ص۱۳۲.</ref>. جعفربن‌‌علی‌ در ماجرای‌ [[فارِس‌بن‌ حاتم‌]]، فردی‌ که‌ امام‌‌هادی‌ (علیه‌السلام‌) او را طرد و [[سب و لعن|لعن‌]] نموده‌ و فرمان‌ قتل‌ وی‌ را صادر کرده‌ بودند، برخلاف‌ پدر و برادرش‌، امام‌ حسن‌‌عسکری‌ (علیه‌السلام‌)، ازفارِس‌ جانب‌داری‌ کرد<ref>النقض‌ علی‌ أبی‌ الحسن‌ علی‌بن‌ احمدبن‌ بشار فی‌الغیبة ص۲۰۰.</ref>.