جارودیه

«جاروديه» يا «سرحوبيه» از فرق «زيديه» اند كه پيروان «ابو الجارود» يا ابو النجم زياد بن منذر عبدى بودند.

ايشان مى‏گفتند كه: پيغمبر اسلام، على را به وصف به امامت منصوص كرده است نه به اسم و مردمان با ديگرى بيعت كردند و به گمراهى و كفر افتادند.

«جاروديه» پس از امامت «زيد بن على بن الحسين» قايل به امامت محمد بن عبد اللّه بن حسن بن حسن شدند و بعضى از ايشان مى‏گفتند كه: او نمرده و كشته نشده است و خروج خواهد كرد.

بعضى ديگر «قاسم علوى» صاحب طالقان و رى را و برخى «يحيى بن عمر» صاحب كوفه را امام مى‏شمردند. غالب ايشان مانند ديگر «زيديه» گويند: هر فاطمى كه شمشير بركشد و قيام كند و مردم را به دين و تقوا دعوت كند امام است. چنان كه گفتيم يكى از ائمه «جاروديه» محمد بن عبد اللّه بن حسن بن حسن بود و گويند ابو حنيفه به وى بيعت كرد. چون اين خبر به منصور خليفه عباسى رسيد وى را به زندان انداخت تا بمرد. بعد از مرگ محمد مذكور «جاروديه» به امامت محمد بن قاسم بن على بن الحسين بن على صاحب طالقان و رى يقين كردند. وى در ايام معتصم خليفه عباسى گرفتار شد و در زندان او بمرد. پس از وى گروهى از «جاروديه» به امامت «يحيى بن عمر» صاحب كوفه در آمدند، او نيز در روزگار مستعين خليفه عباسى كشته شد و سر او را به نزد محمد بن عبد اللّه بن طاهر بردند. ابو الجارود خود از علماى «زيديه» بود. كشّى مى‏نويسد: ابو عبد اللّه امام جعفر صادق (ع)، زياد بن المنذر اعمى ابو الجارود را ملقب به سرحوب كرد (- سرحوبيه) و او را از دروغگويان دانست. نجاشى مى‏نويسد كه: زياد بن منذر ابو الجارود همدانى الخارقى اعمى كوفى كه كور مادرزاد بود از اصحاب ابى جعفر امام محمد باقر (ع) است. مامقانى مى‏نويسد كه: زياد بن منذر ابو الجارود يا ابو النجم همدانى اعمى سرحوب الخراسانى العبد الخارقى و الخارفى و الحرقى يا الحوفى (شايد اصلا الخوافى بوده است). بنا بر اختلاف نسخ از مردم خراسان بود و حضرت امام جعفر صادق (ع) او را لعنت كرد و فرمود: «انه اعمى القلب و اعمى البصر» و او را موثق ندانست و به سختى‏

                       فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 135

نكوهش فرموده است. فهرست رجال كشى، ص 123. رجال نجاشى، ص 121. رجال، مامقانى، ص 460. الفرق بين الفرق، ص 23. ملل و نحل، ص 140- 141. ريحانة الادب، ج 1، ص 380.