ابواسحاق اسفراینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ابو اسحاق رکن‌الدین ابراهیم بن محمد اسفراینی''' (337ـ418هـ. ق)از فقهای معروف [[شافعی]] و متکلمان مشهور [[اشعری]] است. <ref> | '''ابو اسحاق رکن‌الدین ابراهیم بن محمد اسفراینی''' (337ـ418هـ. ق)از فقهای معروف [[شافعی]] و متکلمان مشهور [[اشعری]] است. <ref>وفیات الاعیان، ج1، ص 28.</ref> | ||
==تولد== | ==تولد== | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==شرح حال== | ==شرح حال== | ||
ابو اسحاق در زادگاه خود اسفراین از ابو جعفر محمد بن علی جوشقانی اسفراینی (م. 350 ه.ق) سماع و روایت حدیث كرده است..<ref>انساب، | ابو اسحاق در زادگاه خود اسفراین از ابو جعفر محمد بن علی جوشقانی اسفراینی (م. 350 ه.ق) سماع و روایت حدیث كرده است..<ref>انساب، تحقیق معلمی یمانی، ج3، ص 140 ـ 409،</ref> <ref> ابن عساكر دمشقی ، تبیین كذب المفتری ، ص 244 ـ 243.</ref> او در جوانی به [[عراق]] رفت و در [[بغداد]] ساکن شد و در آن دیار از محضر بسیاری از محدثان، فقیهان و متکلمان آن زمان بهره گرفت. همچنین از ابوبكر اسماعیلی، ابوبكر محمد بن یزداد بن مسعود، ابو محمد عبدالخالق بن حسن سقطی، ابو احمد غطریض، محمد بن محمد بن ررمونه، ابوبكر شافعی و ابو محمد دعلج بن احمد سجزی و طبقات شان سماع حدیث كرد و در مقطعی به تصنیف و تدریس مشغول شد تا این كه از علمای متبحّر در علوم و جامع الشرایط امامت و پیشوایی در زبان عربی، فقه، كلام، معرفت قرآن و سنت نبوی گردید و به درجه «[[اجتهاد]]» رسید..<ref>کتاب السیاق، ص 151</ref> ابو اسحاق بعد از پایان ماموریت تحصیلی اش در عراق، با کوله باری از علم و دانش به [[نیشابور]] بازگشت و در مدرسه ای بزرگ و بی نظیر که به دلیل حضور او تاسیس شد، به تدریس و بیان حدیث مشغول شد. <ref> ابن صلاح تقی‌الدین ، مقدمه، به کوشش عائشه بنت الشاطی ، قاهره ، ۱۹۷۴م.</ref> <ref> ابن عساکر علی بن حسن ، تبیین کذب المفتری، دمشق ، ۱۳۴۷ق.</ref> | ||
ابو اسحاق به دلیل داشتن علم و دانش مورد تکریم مردم عراق و [[خراسان]] بود. عالمان رجال از ابو اسحاق تجلیل فراوان كرده‌اند و او را ثقه دانسته‌اند. <ref>کتاب | ابو اسحاق به دلیل داشتن علم و دانش مورد تکریم مردم عراق و [[خراسان]] بود. عالمان رجال از ابو اسحاق تجلیل فراوان كرده‌اند و او را ثقه دانسته‌اند. <ref>کتاب السیاق، ص 152 ـ 151</ref> وی همچنین از فقها و مجتهدین متبحر در علوم بود که آرای فقهی و اصولی اش در منابع مختلف شافعی مورد اعتنای ویژه قرار گرفته است. <ref> تهذیب الاسماء و اللغات ، ج1، ص 170 ـ 169</ref>، <ref> محمد بن احمد عبادی ، طبقات الفقهاء الشافعیه ، به كوشش گوستاویتستام، لیدن 1964 م، ص 104</ref> <ref> تاج الدین سبكی ، طبقات الفقهاء الشافعیه، ج4، ص 260 ـ 259.</ref> | ||
به نقل از حاکم نیشابوری، بیشتر بزرگان نیشابور، [[علم کلام]] و [[علم اصول]] را از ابو اسحاق اسفراینی آموخته‌اند. نظرات وی همراه با نظرات [[ابو بکر باقلانی]] و نیز [[ابن فورک]]، موجب استحکام [[مذهب اشعری]] شد..<ref> نووی یحیی بن شرف ، ج۱ ص۱۶۹-۱۷۰، تهذیب الاسماء و اللغات، قاهره، اداره الطباعه المنیریه. </ref> از قول [[صاحب بن عباد]] نقل شده است که به اصحاب و شاگردانش می گفت باقلانی دریایی است غرق كننده، اسفراینی آتشی است سوزنده و ابن فورك شمشیری است بُرنده. <ref>طبقات | به نقل از حاکم نیشابوری، بیشتر بزرگان نیشابور، [[علم کلام]] و [[علم اصول]] را از ابو اسحاق اسفراینی آموخته‌اند. نظرات وی همراه با نظرات [[ابو بکر باقلانی]] و نیز [[ابن فورک]]، موجب استحکام [[مذهب اشعری]] شد..<ref> نووی یحیی بن شرف ، ج۱ ص۱۶۹-۱۷۰، تهذیب الاسماء و اللغات، قاهره، اداره الطباعه المنیریه. </ref> از قول [[صاحب بن عباد]] نقل شده است که به اصحاب و شاگردانش می گفت باقلانی دریایی است غرق كننده، اسفراینی آتشی است سوزنده و ابن فورك شمشیری است بُرنده. <ref>طبقات الشافعیه الكبری، ج4، ص 262 ـ 261</ref> | ||
از مهم ترین عقاید اصولی وی، نسخ قرآن به وسیله سنت است. | از مهم ترین عقاید اصولی وی، نسخ قرآن به وسیله سنت است. | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
==عقیده کلامی تقریبی ابو اسحاق اسفراینی در باره افعال عباد== | ==عقیده کلامی تقریبی ابو اسحاق اسفراینی در باره افعال عباد== | ||
ابواسحاق اسفراینی چون یک متکلم صاحب نام اشعری است، به همین دلیل با نگاه خاص مکتب اشاعره [[افعال عباد]] را تفسیر و با ارایه [[نظریه کسب]]، عقاید خود را تبیین می کند. با این حال بر خلاف تصور برخی که [[اشاعره]] را لزوما جبر گرا معرفی می کنند، اما وی نیز چون سایر هم مسلکان خود سعی می کند در تفسیر نظریه کسب، انسان را از مخمصه جبر و اتهام به آن بیرون بکشد. [[ابن قیم جوزیه]] از قول وی می نویسد:«حقیقة الخلق من الخالق وقوعه بقدرته من حیث صحّ انفراده به و حقیقة الفعل وقوعه بقدرته و حقیقة الكسب من المكتسب وقوعه بقدرته مع انفراده به و یختص القدیم تعالى بالخلق و یشترك القدیم و المحدث فی الفعل و یختص المحدث بالكسب. قلت مراده أن إطلاق لفظ الخلق لا یجوز إلا على اللّه وحده و إطلاق لفظ الكسب یختص بالمحدث و إطلاق لفظ الفعل یصح على الرب سبحانه و العبد» <ref> ابن قیم جوزیه، شفاء | ابواسحاق اسفراینی چون یک متکلم صاحب نام اشعری است، به همین دلیل با نگاه خاص مکتب اشاعره [[افعال عباد]] را تفسیر و با ارایه [[نظریه کسب]]، عقاید خود را تبیین می کند. با این حال بر خلاف تصور برخی که [[اشاعره]] را لزوما جبر گرا معرفی می کنند، اما وی نیز چون سایر هم مسلکان خود سعی می کند در تفسیر نظریه کسب، انسان را از مخمصه جبر و اتهام به آن بیرون بکشد. [[ابن قیم جوزیه]] از قول وی می نویسد:«حقیقة الخلق من الخالق وقوعه بقدرته من حیث صحّ انفراده به و حقیقة الفعل وقوعه بقدرته و حقیقة الكسب من المكتسب وقوعه بقدرته مع انفراده به و یختص القدیم تعالى بالخلق و یشترك القدیم و المحدث فی الفعل و یختص المحدث بالكسب. قلت مراده أن إطلاق لفظ الخلق لا یجوز إلا على اللّه وحده و إطلاق لفظ الكسب یختص بالمحدث و إطلاق لفظ الفعل یصح على الرب سبحانه و العبد» <ref> ابن قیم جوزیه، شفاء العلیل فی مسائل القضاء و القدر و الحكمة و التعلیل ، ص 324</ref>یعنی حقیقت خلق از خالق است که با قدرت خداوند ایجاد می شود و انفراد خلق مربوط به اوست و حقیقت فعل با قدرت خالق واقع می شود و حقیقت کسب از فرد مکتسب و مختص فاعل کاسب یعنی انسان است. پس قدیم (خدا) خلق می کند و همراه با محدث(عبد) در ایجاد فعل مشترک اند، ولی کسب و اطلاق آن مخصوص محدث(بنده) است. اما اطلاق لفظ فعل( فاعلیت) هم برای خدا و هم برای عبد صحیح است. | ||
اسفراینی در این بیان به سه مرحله از مراحل وقوع فعل اشاره کرده است.در مرحله اول که به مرحله خلق مربوط است، آن را مختص خدای متعال می داند. از نگاه وی، استناد خلق به غیر از خدای متعال جایز نیست. در مرحله دوم یعنی مرحله فعل، هم خدا و هم انسان را شریک می داند. بنا بر این، استناد فعل هم به خدای متعال و هم به انسان جایز و هر دو فاعل واقعی محسوب می شوند. در مرحله سوم که مرحله خروج از فعل و ورود به کسب است، انسان را کاسب می داند که با قوه محدثه فعل را کسب می کند. او در ادامه تعریف دیگری از کسب بیان می کند: كل فعل یقع على التعاون كان كسبا من المستعین. <ref>همان</ref> یعنی هر فعلی که بر اساس کمک دیگری ایجاد شود، کسب و شخصی که به او کمک شده است کاسب نامیده می شود. | اسفراینی در این بیان به سه مرحله از مراحل وقوع فعل اشاره کرده است.در مرحله اول که به مرحله خلق مربوط است، آن را مختص خدای متعال می داند. از نگاه وی، استناد خلق به غیر از خدای متعال جایز نیست. در مرحله دوم یعنی مرحله فعل، هم خدا و هم انسان را شریک می داند. بنا بر این، استناد فعل هم به خدای متعال و هم به انسان جایز و هر دو فاعل واقعی محسوب می شوند. در مرحله سوم که مرحله خروج از فعل و ورود به کسب است، انسان را کاسب می داند که با قوه محدثه فعل را کسب می کند. او در ادامه تعریف دیگری از کسب بیان می کند: كل فعل یقع على التعاون كان كسبا من المستعین. <ref>همان</ref> یعنی هر فعلی که بر اساس کمک دیگری ایجاد شود، کسب و شخصی که به او کمک شده است کاسب نامیده می شود. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
علاوه، توالی افعال در ایجاد و شکل دهی و کسب فعل، نشان از رابطه واقعی فاعل ها و تعاون آن ها با هم دارد که البته فاعل انسانی می بایست دارای اختیار واراده باشد، پس در این جهت می تواند به نظریه [[امر بین الامرین]] نزدیک شود. | علاوه، توالی افعال در ایجاد و شکل دهی و کسب فعل، نشان از رابطه واقعی فاعل ها و تعاون آن ها با هم دارد که البته فاعل انسانی می بایست دارای اختیار واراده باشد، پس در این جهت می تواند به نظریه [[امر بین الامرین]] نزدیک شود. | ||
نکته دیگر این که ابو اسحاق اسفراینی همانند ابو بکر باقلانی معتقد است که فعل(بعد از خلق) دارای دو حیثیت ذات و صفت است، ولی بر خلاف باقلانی و اشعری معتقد است که هم قدرت خدا و هم قدرت انسان هر دو با هم و هم زمان در ذات و صفات فعل موثر است، با این تفاوت که قدرت خدا به طور مستقل و قدرت بنده به طور غیر مستقل در ذات فعل تاثیر می گذارد، اما زمانی که قدرت خدا به قدرت بنده اضافه شود، قدرت بنده منشا اثر می شود. با اندک دقتی می توان فهمید که اسفراینی با این تفسیر به نگاه [[امامیه]] در امر بین الامرین بسیار نزدیک می شود، با این توضیح که در تفسیر اسفراینی از چگونگی تحقق افعال عباد و کسب، از دو قدرت و دو فاعل مستقل و غیر مستقل بحث شده است که هر دو در تشکیل فعل دخیل اند، در امر بین الامرین نیز وضع چنین است که دو فاعل هم زمان و به اندازه سهم خود در تشکیل یک فعل دخالت دارند که یکی از دو فاعل، مستقل و دیگری غیر مستقل است و تنها فرق در این است که امامیه در تفسیر امر بین الامرین به فاعلیت طولی معتقدند، ولی اشاعره از جمله اسفراینی همانند متکلمان پیش از خودش، چنین اعتقادی ندارند. بنا بر این، نظریه اسفراینی در باره کسب و شباهت تفسیری اش با نظریه امامیه موجب شده است تا شخصیت بزرگی چون [[خواجه نصیر طوسی]] به این نکته اشاره و اعتراف کند. می نویسد:«زعم الاُستاذ أبو إسحاق انّ ذات الفـعل [وصـفاته] تـقع بقدرتین».<ref>خواجه نصیر الدین طوسی، | نکته دیگر این که ابو اسحاق اسفراینی همانند ابو بکر باقلانی معتقد است که فعل(بعد از خلق) دارای دو حیثیت ذات و صفت است، ولی بر خلاف باقلانی و اشعری معتقد است که هم قدرت خدا و هم قدرت انسان هر دو با هم و هم زمان در ذات و صفات فعل موثر است، با این تفاوت که قدرت خدا به طور مستقل و قدرت بنده به طور غیر مستقل در ذات فعل تاثیر می گذارد، اما زمانی که قدرت خدا به قدرت بنده اضافه شود، قدرت بنده منشا اثر می شود. با اندک دقتی می توان فهمید که اسفراینی با این تفسیر به نگاه [[امامیه]] در امر بین الامرین بسیار نزدیک می شود، با این توضیح که در تفسیر اسفراینی از چگونگی تحقق افعال عباد و کسب، از دو قدرت و دو فاعل مستقل و غیر مستقل بحث شده است که هر دو در تشکیل فعل دخیل اند، در امر بین الامرین نیز وضع چنین است که دو فاعل هم زمان و به اندازه سهم خود در تشکیل یک فعل دخالت دارند که یکی از دو فاعل، مستقل و دیگری غیر مستقل است و تنها فرق در این است که امامیه در تفسیر امر بین الامرین به فاعلیت طولی معتقدند، ولی اشاعره از جمله اسفراینی همانند متکلمان پیش از خودش، چنین اعتقادی ندارند. بنا بر این، نظریه اسفراینی در باره کسب و شباهت تفسیری اش با نظریه امامیه موجب شده است تا شخصیت بزرگی چون [[خواجه نصیر طوسی]] به این نکته اشاره و اعتراف کند. می نویسد:«زعم الاُستاذ أبو إسحاق انّ ذات الفـعل [وصـفاته] تـقع بقدرتین».<ref>خواجه نصیر الدین طوسی، تلخیص المحصل ، ص 325</ref>یعنی به عقیده ابو اسحاق اسفراینی، ذات و صفات فعل توسط دو قدرت الهی و انسانی) محقق می شود.اما در جهت تفاوت رای این متکلم با آرای امامیه می توان گفت که اسفراینی هم چون دیگر اشاعره، فقط خدا را خالق افعال می داند و برای انسان جز کسب فعل آفریده شده، سهم دیگری قایل نیست. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۸ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۱۴
ابو اسحاق رکن‌الدین ابراهیم بن محمد اسفراینی (337ـ418هـ. ق)از فقهای معروف شافعی و متکلمان مشهور اشعری است. [۱]
تولد
سال تولد وی به درستی معلوم نیست، اما از گزارش برخی از منابع که عمر او را بیش از هشتاد سال بیان کرده است، می توان حدس زد که ابو اسحاق در حدود سال 337 هجری قمری در اسفراین به دنیا آمده است.[۲]
شرح حال
ابو اسحاق در زادگاه خود اسفراین از ابو جعفر محمد بن علی جوشقانی اسفراینی (م. 350 ه.ق) سماع و روایت حدیث كرده است..[۳] [۴] او در جوانی به عراق رفت و در بغداد ساکن شد و در آن دیار از محضر بسیاری از محدثان، فقیهان و متکلمان آن زمان بهره گرفت. همچنین از ابوبكر اسماعیلی، ابوبكر محمد بن یزداد بن مسعود، ابو محمد عبدالخالق بن حسن سقطی، ابو احمد غطریض، محمد بن محمد بن ررمونه، ابوبكر شافعی و ابو محمد دعلج بن احمد سجزی و طبقات شان سماع حدیث كرد و در مقطعی به تصنیف و تدریس مشغول شد تا این كه از علمای متبحّر در علوم و جامع الشرایط امامت و پیشوایی در زبان عربی، فقه، كلام، معرفت قرآن و سنت نبوی گردید و به درجه «اجتهاد» رسید..[۵] ابو اسحاق بعد از پایان ماموریت تحصیلی اش در عراق، با کوله باری از علم و دانش به نیشابور بازگشت و در مدرسه ای بزرگ و بی نظیر که به دلیل حضور او تاسیس شد، به تدریس و بیان حدیث مشغول شد. [۶] [۷]
ابو اسحاق به دلیل داشتن علم و دانش مورد تکریم مردم عراق و خراسان بود. عالمان رجال از ابو اسحاق تجلیل فراوان كرده‌اند و او را ثقه دانسته‌اند. [۸] وی همچنین از فقها و مجتهدین متبحر در علوم بود که آرای فقهی و اصولی اش در منابع مختلف شافعی مورد اعتنای ویژه قرار گرفته است. [۹]، [۱۰] [۱۱] به نقل از حاکم نیشابوری، بیشتر بزرگان نیشابور، علم کلام و علم اصول را از ابو اسحاق اسفراینی آموخته‌اند. نظرات وی همراه با نظرات ابو بکر باقلانی و نیز ابن فورک، موجب استحکام مذهب اشعری شد..[۱۲] از قول صاحب بن عباد نقل شده است که به اصحاب و شاگردانش می گفت باقلانی دریایی است غرق كننده، اسفراینی آتشی است سوزنده و ابن فورك شمشیری است بُرنده. [۱۳] از مهم ترین عقاید اصولی وی، نسخ قرآن به وسیله سنت است.
وفات
این شخصیت در نیشابور از دنیا رفت و ابتدا در همان شهر و در مقبره حیره دفن شد، ولی پس از گذشت سه روز، فرزندش پیکر او را به اسفراین منتقل کرد و در همان جا به خاک سپرد. [۱۴]
اساتید ابو اسحاق
وی نزد اساتید مشهوری شاگردی کرده است. از جمله: ابوجعفر محمدبن علی جوسقانی، ابوبکر احمدبن ابراهیم اسماعیلی، ابوبکر محمدبن یزداد اسفراینی، ابواحمد محمد بن احمد غطریفی، ابومحمد دعلج بن احمد سجزی و ابوبکر محمد بن عبداللـه شافعی.[۱۵] [۱۶] [۱۷]
شاگردان ابو اسحاق
ابو اسحاق شاگردان بسیاری تربیت کرد.ابو اسحاق شیرازی نقل می کند بیشتر مشاهیر و شیوخ نیشابور علم کلام و علم اصول را نزد وی فرا گرفتند. [۱۸] نام برخی از شاگردان مشهور وی عبارت است از: ابومنصور عبدالقادر بن طاهر بغدادی، قاضی ابوطیّب طبری، حاکم نیشابوری ، ابوبکر احمد بن حسین بیهقی ، ابوالقاسم قشیری. [۱۹] [۲۰] [۲۱] [۲۲] [۲۳]
عقیده کلامی تقریبی ابو اسحاق اسفراینی در باره افعال عباد
ابواسحاق اسفراینی چون یک متکلم صاحب نام اشعری است، به همین دلیل با نگاه خاص مکتب اشاعره افعال عباد را تفسیر و با ارایه نظریه کسب، عقاید خود را تبیین می کند. با این حال بر خلاف تصور برخی که اشاعره را لزوما جبر گرا معرفی می کنند، اما وی نیز چون سایر هم مسلکان خود سعی می کند در تفسیر نظریه کسب، انسان را از مخمصه جبر و اتهام به آن بیرون بکشد. ابن قیم جوزیه از قول وی می نویسد:«حقیقة الخلق من الخالق وقوعه بقدرته من حیث صحّ انفراده به و حقیقة الفعل وقوعه بقدرته و حقیقة الكسب من المكتسب وقوعه بقدرته مع انفراده به و یختص القدیم تعالى بالخلق و یشترك القدیم و المحدث فی الفعل و یختص المحدث بالكسب. قلت مراده أن إطلاق لفظ الخلق لا یجوز إلا على اللّه وحده و إطلاق لفظ الكسب یختص بالمحدث و إطلاق لفظ الفعل یصح على الرب سبحانه و العبد» [۲۴]یعنی حقیقت خلق از خالق است که با قدرت خداوند ایجاد می شود و انفراد خلق مربوط به اوست و حقیقت فعل با قدرت خالق واقع می شود و حقیقت کسب از فرد مکتسب و مختص فاعل کاسب یعنی انسان است. پس قدیم (خدا) خلق می کند و همراه با محدث(عبد) در ایجاد فعل مشترک اند، ولی کسب و اطلاق آن مخصوص محدث(بنده) است. اما اطلاق لفظ فعل( فاعلیت) هم برای خدا و هم برای عبد صحیح است. اسفراینی در این بیان به سه مرحله از مراحل وقوع فعل اشاره کرده است.در مرحله اول که به مرحله خلق مربوط است، آن را مختص خدای متعال می داند. از نگاه وی، استناد خلق به غیر از خدای متعال جایز نیست. در مرحله دوم یعنی مرحله فعل، هم خدا و هم انسان را شریک می داند. بنا بر این، استناد فعل هم به خدای متعال و هم به انسان جایز و هر دو فاعل واقعی محسوب می شوند. در مرحله سوم که مرحله خروج از فعل و ورود به کسب است، انسان را کاسب می داند که با قوه محدثه فعل را کسب می کند. او در ادامه تعریف دیگری از کسب بیان می کند: كل فعل یقع على التعاون كان كسبا من المستعین. [۲۵] یعنی هر فعلی که بر اساس کمک دیگری ایجاد شود، کسب و شخصی که به او کمک شده است کاسب نامیده می شود.
ابن قیم جوزیه در تفسیر این جمله می گوید که خلق مختص خدای متعال است و کاسب نمی تواند خالق باشد چون دارای قدرت مستقل نیست، بلکه برای انجام فعل محتاج قدرتی دیگر است و آن قدرت خدای متعال است. همان گونه که در تفسیر کسب از نگاه او، به معاونت دو فاعل در تصویر سازی یک فعل اشاره شده است. با این حساب، از نگاه اسفراینی ذات هر فعلی با دخالت دو قدرت و با حضور دو فاعل محقق می شود. علاوه، توالی افعال در ایجاد و شکل دهی و کسب فعل، نشان از رابطه واقعی فاعل ها و تعاون آن ها با هم دارد که البته فاعل انسانی می بایست دارای اختیار واراده باشد، پس در این جهت می تواند به نظریه امر بین الامرین نزدیک شود.
نکته دیگر این که ابو اسحاق اسفراینی همانند ابو بکر باقلانی معتقد است که فعل(بعد از خلق) دارای دو حیثیت ذات و صفت است، ولی بر خلاف باقلانی و اشعری معتقد است که هم قدرت خدا و هم قدرت انسان هر دو با هم و هم زمان در ذات و صفات فعل موثر است، با این تفاوت که قدرت خدا به طور مستقل و قدرت بنده به طور غیر مستقل در ذات فعل تاثیر می گذارد، اما زمانی که قدرت خدا به قدرت بنده اضافه شود، قدرت بنده منشا اثر می شود. با اندک دقتی می توان فهمید که اسفراینی با این تفسیر به نگاه امامیه در امر بین الامرین بسیار نزدیک می شود، با این توضیح که در تفسیر اسفراینی از چگونگی تحقق افعال عباد و کسب، از دو قدرت و دو فاعل مستقل و غیر مستقل بحث شده است که هر دو در تشکیل فعل دخیل اند، در امر بین الامرین نیز وضع چنین است که دو فاعل هم زمان و به اندازه سهم خود در تشکیل یک فعل دخالت دارند که یکی از دو فاعل، مستقل و دیگری غیر مستقل است و تنها فرق در این است که امامیه در تفسیر امر بین الامرین به فاعلیت طولی معتقدند، ولی اشاعره از جمله اسفراینی همانند متکلمان پیش از خودش، چنین اعتقادی ندارند. بنا بر این، نظریه اسفراینی در باره کسب و شباهت تفسیری اش با نظریه امامیه موجب شده است تا شخصیت بزرگی چون خواجه نصیر طوسی به این نکته اشاره و اعتراف کند. می نویسد:«زعم الاُستاذ أبو إسحاق انّ ذات الفـعل [وصـفاته] تـقع بقدرتین».[۲۶]یعنی به عقیده ابو اسحاق اسفراینی، ذات و صفات فعل توسط دو قدرت الهی و انسانی) محقق می شود.اما در جهت تفاوت رای این متکلم با آرای امامیه می توان گفت که اسفراینی هم چون دیگر اشاعره، فقط خدا را خالق افعال می داند و برای انسان جز کسب فعل آفریده شده، سهم دیگری قایل نیست.
پانویس
- ↑ وفیات الاعیان، ج1، ص 28.
- ↑ ر. ک، العبر،( تاریخ ابن خلدون ) ج2، ص 234
- ↑ انساب، تحقیق معلمی یمانی، ج3، ص 140 ـ 409،
- ↑ ابن عساكر دمشقی ، تبیین كذب المفتری ، ص 244 ـ 243.
- ↑ کتاب السیاق، ص 151
- ↑ ابن صلاح تقی‌الدین ، مقدمه، به کوشش عائشه بنت الشاطی ، قاهره ، ۱۹۷۴م.
- ↑ ابن عساکر علی بن حسن ، تبیین کذب المفتری، دمشق ، ۱۳۴۷ق.
- ↑ کتاب السیاق، ص 152 ـ 151
- ↑ تهذیب الاسماء و اللغات ، ج1، ص 170 ـ 169
- ↑ محمد بن احمد عبادی ، طبقات الفقهاء الشافعیه ، به كوشش گوستاویتستام، لیدن 1964 م، ص 104
- ↑ تاج الدین سبكی ، طبقات الفقهاء الشافعیه، ج4، ص 260 ـ 259.
- ↑ نووی یحیی بن شرف ، ج۱ ص۱۶۹-۱۷۰، تهذیب الاسماء و اللغات، قاهره، اداره الطباعه المنیریه.
- ↑ طبقات الشافعیه الكبری، ج4، ص 262 ـ 261
- ↑ فارسی عبدالغافر بن اسماعیل ، ج۱، ص۱۵۲، تاریخ نیشابور، انتخاب صریفینی، به کوشش محمد کاظم محمودی، قم ، ۱۴۰۳ق.
- ↑ فارسی، عبدالغافر بن اسماعیل ، ج۱، ص۱۵۱، تاریخ نیشابور ، انتخاب صریفینی، به کوشش محمد کاظم محمودی، قم، ۱۴۰۳ق
- ↑ سمعانی عبدالکریم ابن محمد ، ص۲۲۵-۲۹۶، الانساب، حیدرآباد دکن ، ۱۳۸۲ق/۱۹۶۲م.
- ↑ ذهبی محمد بن احمد ، ج۱۷، ص۳۵۳، سیر اعلام النبلاء ، به کوشش شعیب ارنؤوط ، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م
- ↑ ابواسحاق شیرازی، طبقات الفقهاء ، ج۱، ص۱۲۷، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۲م.
- ↑ عبادی، محمد بن احمد، ج۱، ص۱۰۴، طبقات الفقهاء الشافعیه، به کوشش گوستا ویتستام ، لیدن، ۱۹۶۴م.
- ↑ ابواسحاق شیرازی، طبقات الفقهاء، ج۱، ص۱۲۶، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۲م.
- ↑ سمعانی، عبدالکریم ابن محمد، ج۱، ص۲۹۶، الانساب، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۲ق/۱۹۶۲م.
- ↑ حاکم نیشابوری، محمدبن عبداللـه، ج۱، ص۸۲، تاریخ نیشابور، تلخیص و ترجمه خلیفه نیشابوری، به کوشش بهمن کریمی، تهران، ۱۳۳۹ش.
- ↑ ذهبی محمد بن احمد ، ج۱۷، ص۳۵۳، سیر اعلام النبلاء، به کوشش شعیب ارنؤوط، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
- ↑ ابن قیم جوزیه، شفاء العلیل فی مسائل القضاء و القدر و الحكمة و التعلیل ، ص 324
- ↑ همان
- ↑ خواجه نصیر الدین طوسی، تلخیص المحصل ، ص 325