دیوبندیه حیاتی و مماتی: تفاوت میان نسخه‌ها

دين عبارت است از توسل. ديني که توسل ندارد، دين نيست. دعايي که در آن توسل نباشد، دعا نيست. مسلماني که اين تفکر را ندارد، مسلمان نيست. « ای اهل ایمان، از خدا بترسید و به سوی او وسیله جویید و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید.»<ref>مائده/35</ref> يک وسيله همين توسل است، گرچه معناي اين آيه کريمه گسترده است. حالا اين که عده اي گمراه آمده اند در جامعه ما به عنوان موحد بي توحيد و مشرک آمده اند اصول اسلام را پايمال کرده اند، توسل را نفي کرده اند، ارزش هاي ديني را نفي کرده اند، اينها را رها کنيد. ترک کردن اين ارزش هاي ديني، بي راهه رفتن است، گمراهي است. خداوند متعال به همه ما توفيق بدهد که ما به عروة الوثقي که قرآن فرموده، تمسک کنيم. ريسمان محکم الهي که قرآن است، دين است، سنت پيامبر است، راهي که اصحاب و اهل بيت پيامبر رفتند، جز اين راه، راه نجات و کاميابي نيست. اين بي راهان نامقلد به قول خودشان سلفي گمراهند. سلف کيست؟ پيغمبر سلفي نيست؟! يعني سلف صالح ما پيغمبر نيستند؟! سلف صالح ما صحابه نيستند؟! سلف صالح ما اهل بيت پيامبر نيستند؟! ائمه دين نيستند که امروز ما هر يکي خودمان مجتهد شده ايم؟!

مير بلوچ (توحيدي) در کتاب نغمه‏ هاي توحيدي درباره تشبیه عمل متوسلين با عمل مشرکين بت ‏پرست زمان پيامبر، می‏ گوید: رسول الله(صلی الله علیه و آله وسلم) می‏ فرمود: «اي مردم فقط از يک معبود (خداي تعالي) حاجت بخواهيد! مشرکين می ‏گفتند: « آیا او چندین خدای ما را منحصر به یک خدا کرده (و به معبود یگانه دعوت می‌کند)؟ این بسیار تعجب آور و حیرت انگیز است »<ref>ص، آیه5</ref> ‏ ما را منحصر به يک خدا کرده، همانا اين بسيار تعجب ‏آور است.   

مولوی محمد عثمان قلندرزهی، ‌امام جمعه اهل‌سنت خاش درباره شفاعت می گوید: مشفوع عنه در روز قیامت، ذات الله تعالی بوده و انبیاء، قرآن، حافظان قرآن، علماء و… شافع هستند که هر يک از آنها به نوبه‌ی خود به درگاه الله تعالی سفارش می‌کنند. البته هيچ‌کدام از شفاعت‌کنندگان در روز قیامت اختيار تام و قدرت مطلقه ندارند، بلکه اختيار کلی و قدرت مطلق، فقط الله تعالی‌ است، چنان که قرآن کریم می‌فرماید: « آن روز هیچ کس برای کسی قادر بر هیچ کار نیست و تنها حکم و فرمان در آن روز با خدای یکتاست.»<ref>انفطار/19</ref> خداوند متعال به هيچ‌يک از انبياء،علما، حفاظ، ملائکه و… به طور کامل اختيار مطلق  نداده است، بلکه حکم و فيصله در آن روز فقط برای الله تعالی است.

مولوی غیاثی، شفاعت را تقسیم می کند و می نویسد: شفاعت بر سه نوع است :1. شفاعت وجاهت؛ يعني از وجاهت و اقتدار کسي مرعوب شده با اکراه سفارش او را بپذيرد؛

حکم: درباره شخصي چنين عقيده‌اي داشتن که او نزد خدا چنين شفاعت و سفارشي مي‌کند، کفر است.

دليل: حضرت شاه محمد اسماعيل شهيد مي‏نويسد: «اين نوع سفارش در بارگاه الله تعالى هرگز انجام نمي‌شود، هر شخصي نبي يا ولي يا امامي يا شهيدي يا فرشته‏اي يا پيري را در بارگاه الله تعالى اين گونه شفيع بداند از مشرکين اصيل است و بسيار نادان است و او معناي بزرگي مالک الملک را ندانسته».

2- شفاعت محبت؛ يعني بخاطر محبت و عشق کسي مجبور و ناچار شده با اکراه سفارشش را بپذيرد؛

حکم: اعتقاد داشتن به اين نوع شفاعت به دربار ايزدي نيز کفر است.  

دليل: حضرت شاه محمد اسماعيل شهيد مي‏نويسد:«اين نوع شفاعت در بارگاه تعالى به هيچ صورت ممکن نيست، اعتقاد داشتن به چنين شفيعي در بارگاه خدا شرک محض است».

3- شفاعت بالإذن . يعني رضايت و تمايل پادشاه را درباره‌ي معاف کردن شخصي درک کرده سفارش کردن.

حکم: اين گونه سفارش نزد اهل سنت و جماعت جايز مي‌باشد و در اين سفارش دو فايده وجود دارد:

1-‌ احترام به قانون . 2-‌ اکرام شفيع.  

حضرت شاه محمد اسماعيل ، قسم سوم را می پذیرد و  مي‌نويسد: «اين گونه شفاعت نزد الله‌ تعالي مي‌شود و شفاعت نبي و ولي کـه در قرآن و حديث مذکور است به همين معني است».