نجاشی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷۶: خط ۷۶:


برای احمد نجاشی دو كنیه <big>ابوالحسین</big> و <big>ابوالعباس</big> در منابع شهرت دارد. <ref>کتاب "بازشناسی منابع اصلی رجال شيعه " تالیف محمد کاظم رحمان ستایش و محمدرضا جدیدی</ref>  
برای احمد نجاشی دو كنیه <big>ابوالحسین</big> و <big>ابوالعباس</big> در منابع شهرت دارد. <ref>کتاب "بازشناسی منابع اصلی رجال شيعه " تالیف محمد کاظم رحمان ستایش و محمدرضا جدیدی</ref>  
=تخصص و شهرت نجاشی=
با وجود آنکه نجاشی در حوزه‌های مختلف [[دینی]] و [[فقهی]] تحصیل کرد اما تخصص وی در [[فن رجال]] و [[جرح]] و [[تعدیل راویان]] است. میزان اعتبار و شهرت او به حدی است که حتی برخی کتاب او را از شیخ طوسی و کشی مستندتر و برتر دانسته‌اند. <ref>میر شریفی، سید علی، رجال نجاشی مهم‌ترین کتاب رجالی شیعه،ص ۱۶۴</ref> به عنوان نمونه [[علامه حلی]] در تعارض نظر شیخ طوسی با نجاشی، نظر نجاشی را به دلیل تخصص و داشتن [[مشایخ]] بیشتر در فن رجال ترجیح می‌دهد. <ref>شمشیری، رحیمه و مهدی جلالی، مزایای فهرست نجاشی بر فهرست و رجال شیخ طوسی و بررسی اختلافات آن‌ها با یکدیگر، مطالعات اسلامی، علوم قرآن و حدیث، 1388، ص۱۰۵</ref>


=درگذشت=
=درگذشت=

نسخهٔ ‏۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۰


نجاشی
نام نجاشی
نام کامل احمد بن علی نَجاشی
کنیه ابوالحسین • ابوالعباس
زادروز ماه صفر • ۳۷۲ق
زادگاه كوفه
اساتید شیخ مفید • شیخ صدوق • سید مرتضی • سید رضی • ابن غضائری
شاگردان شيخ طوسى • شيخ ابوالحسن صهرشتى • سيد عمادالدين بن معبد حسنى مروزى‌
تألیفات فهرست اسماء مصنفی الشیعه معروف به رجال نجاشی • الجمعة و ما ورد فیه من الاعمال • الکوفة و ما فیها من الآثار و الفضائل و ... .
درگذشت ۴۵۰ق یا ۴۶۳ق
محل فوت عراق • سامرا • مطرآبد یا مطیرآباد

احمد بن علی نَجاشی مرزبان سخت کوشی که در عصر خویش به مبارزه با مخالفان برخاست و پوچی گفتار دشمنانی را که سابقه درخشان شیعه را امری واهی دانسته ، تشیع را به نداشتن آثار و نوشته های ماندگار و پیشینه های فرهنگی سرزنش می کردند، بر همگان آشکار کرد پژوهشگری که با قلم توانای خود به معرفی فرزندان علمی امام باقر (ع) و امام صادق (ع) پرداخت.

در بازشناسی محدثان و دانشمندان شیعی و آثار گرانبهای آنان بی وقفه شب و روز تلاش کرد و سرانجام ثمره این کوشش مدام و خستگی ناپذیر، درخت استوار و پرباری به نام رجال نجاشی شد که در طول قرنها یکی از منابع اصلی فقها و دانشوران و راهنمای محققان در رشته شناخت راویان حدیث بوده است .

نجاشی بیشتر عمر خود را در بغداد گذراند. شیخ مفید و شیخ صدوق از اساتید نجاشی بودند. او به سال ۳۷۲ هـ ق در بغداد متولد شد و در سال ۴۵۰ هـ ق، در حدود ۷۸ سالگی درگذشت.

مختصری از نجاشی

چون یکی از نیاکان احمد به نام عبدالله بر اهواز حکومت می کرد و به نجاشی به شهرت داشت بدین سبب او نیز به لقب نجاشی مشهور گشت .

احمد نجاشی به دو کنیه ابوالحسین وابوالعباس نیز معروف شد. شاید فرزندانی به نامهای حسین و عباس داشته و در کوچکی از دنیا رفته باشند.

پدر و خاندان وی همه اهل کوفه بوده اند ولی از آنجا که پدرش پس از ورود شیخ صدوق در سال 355 ق . به بغداد از محضر او استفاده کرده و جدش هم در بغداد منزل داشته و خود نیز دوران کودکی و کسب معارف و علوم را در آنجا گذرانده است صحیح تر آن است که بگوییم او در همان شهر بغداد به دنیا آمده است . چنانکه علامه محقق شوشتری می نویسد: نجاشی بغدادی است نظیر شیخ مفید، سید مرتضی و سید رضی و شیخ طوسی در کتاب رجالش فرموده است : منزل جد نجاشی در کنار نهر است و نهر هم از شهر بغداد به شمار می آید. [۱]

کنیه نجاشی

برای احمد نجاشی دو كنیه ابوالحسین و ابوالعباس در منابع شهرت دارد. [۲]

تخصص و شهرت نجاشی

با وجود آنکه نجاشی در حوزه‌های مختلف دینی و فقهی تحصیل کرد اما تخصص وی در فن رجال و جرح و تعدیل راویان است. میزان اعتبار و شهرت او به حدی است که حتی برخی کتاب او را از شیخ طوسی و کشی مستندتر و برتر دانسته‌اند. [۳] به عنوان نمونه علامه حلی در تعارض نظر شیخ طوسی با نجاشی، نظر نجاشی را به دلیل تخصص و داشتن مشایخ بیشتر در فن رجال ترجیح می‌دهد. [۴]


درگذشت

احمد بن علی نجاشی در جمادی‌الاول سال ۴۵۰ هـ. ق پس از سرکوبی شیعیان بغداد به مطر (روستایی در سامراء در نزدیکی رود فرات) نقل مکان کرد و در همان‌جا نیز در سن ۷۸ سالگی در گذشت. [۵]


پانویس

  1. قاموس الرجال، علامه شوشتری، جامعه مدرسین قم، ج۱، ص۵۲۳
  2. کتاب "بازشناسی منابع اصلی رجال شيعه " تالیف محمد کاظم رحمان ستایش و محمدرضا جدیدی
  3. میر شریفی، سید علی، رجال نجاشی مهم‌ترین کتاب رجالی شیعه،ص ۱۶۴
  4. شمشیری، رحیمه و مهدی جلالی، مزایای فهرست نجاشی بر فهرست و رجال شیخ طوسی و بررسی اختلافات آن‌ها با یکدیگر، مطالعات اسلامی، علوم قرآن و حدیث، 1388، ص۱۰۵
  5. سید علی میر شریفی، ص ۱۷۰