ابوالعباس دینوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸: خط ۸:
|-
|-
|وفات
|وفات
|340 ه.ق  
|340 ه.ق
|-
|-
|مذهب
|مذهب
خط ۳۰: خط ۳۰:
=معاصران=
=معاصران=


دینوری با بزرگانی از اهل تصوف هم صحبتی و آشنایی داشت که از آن میان می توان به یُوسُف بن الْحُسَیْن ، عبد الله الخراز ، أَبا مُحَمَّد الْجریرِی وَ أَبا الْعَبَّاس بن عَطاء اشاره کرد <ref>[https://vista.ir/m/a/vuwxn/%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3-%D8%8C-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF%D8%A8%D9%86-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D8%AF%DB%8C%D9%86%D9%88%D8%B1%DB%8C احمد بن محمد دینوری]</ref>.
دینوری با بزرگانی از اهل تصوف هم صحبتی و آشنایی داشت که از آن میان می توان به یُوسُف بن الْحُسَیْن، عبد الله الخراز، أَبا مُحَمَّد الْجریرِی وَ أَبا الْعَبَّاس بن عَطاء اشاره کرد <ref>[https://vista.ir/m/a/vuwxn/%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3-%D8%8C-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF%D8%A8%D9%86-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D8%AF%DB%8C%D9%86%D9%88%D8%B1%DB%8C احمد بن محمد دینوری]</ref>.


=سفرها=
=سفرها=
خط ۳۹: خط ۳۹:


مورخین سال وفات او را بعد از سال 340هجری قمری ذکر کرده اند<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%8A%D9%86%D9%88%D8%B1%D9%8A أبو العباس الدينوري]</ref>.
مورخین سال وفات او را بعد از سال 340هجری قمری ذکر کرده اند<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%8A%D9%86%D9%88%D8%B1%D9%8A أبو العباس الدينوري]</ref>.
=گفتارها=
=گفتارها=


عالم از جهت نگاه به اشیاء متفاوت است همه چیز به [[خدا]] بازمی گردد و سپس از خدا به خلق بازگشت دارند و چیزی از او پنهان نمی ماند و او  قبل از هر چیز وجود داشته و همراه همه امور بوده، راهی  غیر از آن برای رسیدن به خدا وجود ندارد.
عالم از جهت نگاه به اشیاء متفاوت است همه چیز به [[خدا]] بازمی گردد و سپس از خدا به خلق بازگشت دارند و چیزی از او پنهان نمی ماند و او  قبل از هر چیز وجود داشته و همراه همه امور بوده. راهی  غیر از آن برای رسیدن به خدا وجود ندارد.
بدانید که پایین ترین مرحله ذکر این است که آنچه غیر از اوست فراموش کند ، و نهایت ذکر این است که ذاکر در ذکرش  و از ذکرش محو شود، و غرق در مذکور از رجوع به مقام ذکر است، و این حالت فناء در فنا است <ref>سير أعلام النبلاء، الذهبي، ج15، ص500-501، مؤسسة الرسالة، ط3</ref>
بدانید که پایین ترین مرحله ذکر این است که آنچه غیر از اوست فراموش کند و نهایت ذکر این است که ذاکر در ذکرش  و از ذکرش محو شود و غرق در مذکور از رجوع به مقام ذکر است و این حالت فناء در فنا است. <ref>سير أعلام النبلاء، الذهبي، ج15، ص500-501، مؤسسة الرسالة، ط3</ref>


=پانویس=
=پانویس=

نسخهٔ ‏۳ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۲۱

نام أحمد بن محمد
نام‎های دیگر أَبُو الْعَبَّاس الدینَوَرِی
وفات 340 ه.ق
مذهب صوفی اهل تسنن

أَبُو الْعَبَّاس الدینَوَرِی که اسمش أحْمد بن مُحَمَّد بود از علمای اهل سنت و صوفی برجسته قرن چهارم هجری است.

دینوری از منظر بزرگان

دینوری از منظر ابوعبدالرحمان السلیمی

ابوعبدالرحمان السلیمی درباره ابوعباس دینوری چنین می گوید: از بهترین فتوا دهندگان و مشایخ تصوف و اهل استقامت در طریقت و با مردم در باب معرفت الهی با بهترین شیوه صحبت می کرد و ایشان را موعظه می نمود[۱].

دینوری از منظر ابوالقاسم قشیری

ابوالقاسم قشیری در مورد ابوالعباس دینوری میگوید: او عالمی فاضل بود.

معاصران

دینوری با بزرگانی از اهل تصوف هم صحبتی و آشنایی داشت که از آن میان می توان به یُوسُف بن الْحُسَیْن، عبد الله الخراز، أَبا مُحَمَّد الْجریرِی وَ أَبا الْعَبَّاس بن عَطاء اشاره کرد [۲].

سفرها

او به نیشابور رفت و مدتی در آنجا رحل اقامت افکند سپس به سمرقند مهاجرت نمود و تا پایان عمر در آنجا ماند.

وفات

مورخین سال وفات او را بعد از سال 340هجری قمری ذکر کرده اند[۳].

گفتارها

عالم از جهت نگاه به اشیاء متفاوت است همه چیز به خدا بازمی گردد و سپس از خدا به خلق بازگشت دارند و چیزی از او پنهان نمی ماند و او قبل از هر چیز وجود داشته و همراه همه امور بوده. راهی غیر از آن برای رسیدن به خدا وجود ندارد. بدانید که پایین ترین مرحله ذکر این است که آنچه غیر از اوست فراموش کند و نهایت ذکر این است که ذاکر در ذکرش و از ذکرش محو شود و غرق در مذکور از رجوع به مقام ذکر است و این حالت فناء در فنا است. [۴]

پانویس

  1. طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي، ص355-358، دار الکتب العلمية، ط2003
  2. احمد بن محمد دینوری
  3. أبو العباس الدينوري
  4. سير أعلام النبلاء، الذهبي، ج15، ص500-501، مؤسسة الرسالة، ط3