فارابی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۴: خط ۳۴:
|-
|-
|لقب
|لقب
|معلم ثانی
|معلم ثانی • فارابی
|-
|-
|زادگاه  
|زادگاه  

نسخهٔ ‏۱۳ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۳


فارابی
نام فارابی
نام کامل محمد بن محمد بن اوزلغ بن طرخان فارابی
لقب معلم ثانی • فارابی
زادگاه شهر فاراب دهکده وسیج از ناحیه فاراب خراسان
زادروز 258 قمری
دین اسلام
مذهب شیعه
عقیده فلسفه نوافلاطونی
اساتید یوحنا بن حیلان، ابوبشر متی بن یونس،...
شاگردان یحیی بن عدی، ابوسلیمان سجستانی، ابوالحسن محمد بن یوسف عامری،...
آثار فصول الحکم، السیاسه المدنیه، تحصیل السعاده،موسیقی کبیر، آراء اهل المدینة الفاضله، احصاءالعلوم، الاحصاء و الایقاعات
زمینه‌های علمی متافیزیک، فلسفه سیاسی، حقوق، منطق، موسیقی، علم، فلسفه اخلاق، عرفان، معرفت‌شناسی
وفات 339 قمری
مدفن دمشق

محمد بن محمد بن اوزلغ بن طرخان فارابی (258-339 ق)، معروف به معلم ثانی، فیلسوف، دانشمند، ریاضیدانو منجم قرن سوم و چهارم هجری است که در زمان عباسیان می زیست. وی نقش بسزایی در رواج فلسفه در جهان اسلام داشت و برخی او را بزگترین مفسر و شارح فلسفه ارسطو دانسته‌اند.

معلم ثانی، موسس فلسفه اسلامی و انتقال دهنده منطق صوری یونانی به جهان اسلام نیز یاد می‌شود.

وی در جوانی برای تحصیل به بغداد رفت و نزد متی بن یونس به فراگرفتن منطق و فلسفه پرداخت. سپس به حران سفر کرد و به شاگردی یوحنا بن حیلان درآمد.

از آغاز کار، هوش سرشار و علم آموزی وی سبب شد که همه موضوعاتی را که تدریس می‌شد، به خوبی فرا گیرد. به زودی نام او به عنوان فیلسوف و دانشمند شهرت یافت و چون به بغداد بازگشت، گروهی از شاگردان، گرد او فراهم آمدند که یحیی بن عدی فیلسوف مسیحی یکی از آنان بود.

ابونصر در سال 330 هجری قمری به دمشق رفت و به سیف الدوله حمدانی حاکم حلب پیوست و در زمره علمای دربار او درآمد. فارابی در سال 338 هجری قمری در سن هشتاد سالگی در دمشق وفات یافت.

زندگی نامه فارابی

ابونصر محمد بن طرحان فارابی مشهور به معلم ثانی تقریبا در سال ۲۵۹هجری قمری در روستایی با نام وسیج در نزدیکی فاراب چشم به جهان گشود. فاراب نام شهر بزرگی در اطراف رود سیحون بوده است و چون وسیج در نزدیکی آن شهر قرار داشته، این فیلسوف فرزانه در زمان حیات خویش ملقب به فارابی گردید. [۱]

پانویس

  1. حلبی، علی اصغر، تاریخ فلاسفه ایرانی، انتشارات زوار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۶۱، ص۹۹