ابوعبدالله صبیحی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۲: خط ۱۲:
</div>
</div>


'''أبو عبد الله الصبیحی''' یا الصنجی او را الحُسَین بن عبد الله بن أبی بكر می نامیدند؛ کنیه اش  أبو علی و از علمای [[اهل سنت]] و [[صوفی]] قرن چهارم هجری قمری بود <ref>طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی[؟]، ص252-254، دار الكتب العلمیة، ط2003</ref>.
'''أبوعبدالله الصبیحی''' یا الصنجی گاهی به نام الحُسَین بن عبد الله بن أبی بكر خوانده می‌شد؛ کنیه اش  أبوعلی و از علمای [[اهل سنت]] و [[صوفی]] قرن چهارم هجری قمری بود <ref>طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی[؟]، ص252-254، دار الكتب العلمیة، ط2003</ref>.


=دیدگاه علما=
=دیدگاه علما=
خط ۱۸: خط ۱۸:
==ابوعبدالرحمن سلمی==
==ابوعبدالرحمن سلمی==


او (ابو عبدالله صبیحی) دانشمند علوم مختلف از اهالی [[تصوف]] و اصول بود ، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و [[تقوا]] بود.
او (ابو عبدالله صبیحی) دانشمند علوم مختلف از اهالی [[تصوف]] و اصول بود، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و [[تقوا]] بود.


==عمر بن علی بن أحمد بن محمد بن عبد الله ابن ملقن==
==عمر بن علی بن أحمد بن محمد بن عبد الله ابن ملقن==
خط ۲۶: خط ۲۶:
=زندگی=
=زندگی=


او از مردم [[بصره]] [[عراق]] بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت ، ریاضت و عبادت بود<ref>الطبقات الكبرى، عبد الوهاب الشعرانی، ج1، ص88، ط1315 هـ، مكتبة محمد الملیجی الكتبی وأخیه، مصر</ref>. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرده، بنابراین او به شوش(شهری در استان [[خوزستان]]) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
او از مردم [[بصره]] [[عراق]] بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت، ریاضت و عبادت بود<ref>الطبقات الكبرى، عبد الوهاب الشعرانی، ج1، ص88، ط1315 هـ، مكتبة محمد الملیجی الكتبی وأخیه، مصر</ref>. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرند، بنابراین او به شوش (شهری در استان [[خوزستان]]) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.


=گفتار=
=گفتار=


از او درباره راههای اصلی هدایت در [[دین]] سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال الگوگیری از [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می شوند:وفای به عهد حفظ حدود راضی بر آنچه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.
از او درباره راههای اصلی هدایت در [[دین]] سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال الگوگیری از [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می شوند: وفای به عهد حفظ حدود راضی بر آن‌چه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.


مقام ربوبی برتر از مقام عبودیت و ربوبیت است که باعث عبودیت در بندگان می شود و تحقق عبودیت واقعی مشاهده مقام ربوبیت است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B9%D8%A8%D8%AF_%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87_%D8%A7%D9%84%D8%B5%D8%A8%D9%8A%D8%AD%D9%8A أبو عبد الله الصبیحی]</ref>.
مقام ربوبی برتر از مقام عبودیت و ربوبیت است که باعث عبودیت در بندگان می شود و تحقق عبودیت واقعی مشاهده مقام ربوبیت است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B9%D8%A8%D8%AF_%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87_%D8%A7%D9%84%D8%B5%D8%A8%D9%8A%D8%AD%D9%8A أبو عبد الله الصبیحی]</ref>.

نسخهٔ ‏۱۹ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۳

نام الحُسَین بن عبد الله بن أبی بكر
نام‎های دیگر أبو عبد الله الصبیحی ، الصنجی
حیات قرن چهارم هجری

أبوعبدالله الصبیحی یا الصنجی گاهی به نام الحُسَین بن عبد الله بن أبی بكر خوانده می‌شد؛ کنیه اش أبوعلی و از علمای اهل سنت و صوفی قرن چهارم هجری قمری بود [۱].

دیدگاه علما

ابوعبدالرحمن سلمی

او (ابو عبدالله صبیحی) دانشمند علوم مختلف از اهالی تصوف و اصول بود، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و تقوا بود.

عمر بن علی بن أحمد بن محمد بن عبد الله ابن ملقن

صبیحی را با عبارت «كان عالماً بعلوم القرآن» عالم به علوم قرآنی در عصر خود معرفی می کند.

زندگی

او از مردم بصره عراق بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت، ریاضت و عبادت بود[۲]. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرند، بنابراین او به شوش (شهری در استان خوزستان) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.

گفتار

از او درباره راههای اصلی هدایت در دین سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال الگوگیری از رسول خدا صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می شوند: وفای به عهد حفظ حدود راضی بر آن‌چه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.

مقام ربوبی برتر از مقام عبودیت و ربوبیت است که باعث عبودیت در بندگان می شود و تحقق عبودیت واقعی مشاهده مقام ربوبیت است[۳].

پانویس

  1. طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی[؟]، ص252-254، دار الكتب العلمیة، ط2003
  2. الطبقات الكبرى، عبد الوهاب الشعرانی، ج1، ص88، ط1315 هـ، مكتبة محمد الملیجی الكتبی وأخیه، مصر
  3. أبو عبد الله الصبیحی