ابوعبدالله صبیحی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''أبوعبدالله الصبیحی''' یا الصنجی گاهی به نام الحُسَین بن عبد الله بن أبی بكر خوانده می‌شد؛ کنیه اش  أبوعلی و از علمای [[اهل سنت]] و [[صوفی]] قرن چهارم هجری قمری بود <ref>طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی[؟]، ص252-254، دار الكتب العلمیة، ط2003</ref>.

او (ابو عبدالله صبیحی) دانشمند علوم مختلف از اهالی [[تصوف]] و اصول بود، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و [[تقوا]] بود.

او از مردم [[بصره]] [[عراق]] بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت، ریاضت و عبادت بود<ref>الطبقات الكبرى، عبد الوهاب الشعرانی، ج1، ص88، ط1315 هـ، مكتبة محمد الملیجی الكتبی وأخیه، مصر</ref>. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرند، بنابراین او به شوش (شهری در استان [[خوزستان]]) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.

از او درباره راههای اصلی هدایت در [[دین]] سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال الگوگیری از [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می شوند: وفای به عهد حفظ حدود راضی بر آن‌چه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.