بسلمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه های قدرت عباسیان در عراق نقش موثری داشت، حفص بن سليمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی به نوعي گرايش شيعي داشت و در ابتدا تصميم داشت خلافت را به اولاد امام علی علیه‌السلام برگرداند. | از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه های قدرت [[عباسیان]] در [[عراق]] نقش موثری داشت، حفص بن سليمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی به نوعي گرايش شيعي داشت و در ابتدا تصميم داشت خلافت را به اولاد [[امام علی علیه‌السلام]] برگرداند. | ||
<ref> دینوری ابن قتيبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 162.</ref>اما در این امر بين فرزندان عباس و فرزندان امام علی علیه‌السلام مردد بود. به همين دليل دو نامه نوشت که | <ref> دینوری ابن قتيبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 162.</ref>اما در این امر بين فرزندان عباس و فرزندان امام علی علیه‌السلام مردد بود. به همين دليل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله بن حسن بن حسن علیه‌السلام و خطاب دیگری به [[امام صادق علیه‌السلام]] بود تا با آن‌ها بيعت كند. | ||
<ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref> | <ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref>امام صادق علیه‌السلام، با درايت خويش مي‌‌دانست كه ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست، به همین دلیل در حضور پیک، نامه ابو سلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابو سلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن حسن بدون دقت نظر، پيام وي را پذيرفت و همين امر باعث بدبيني عباسيان و كشته شدن عبدالله و فرزندانش شد و <ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref> پيش بيني امام صادق علیه‌السلام به واقعيت پيوست؛ زيرا هنوز پيك ابوسلمه به كوفه نرسيده بود كه ابوسلمه با ابوعباس بيعت كرد و نيروهاي خود را در اختيار وي گذاشت.<ref>مسعوی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref> اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر [[ابو مسلم خراسانی]] او را به قتل رساند. <ref>دینوری ابن قتیبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 165.</ref> | ||
امام صادق علیه‌السلام، با درايت خويش مي‌‌دانست كه ابوسلمه از شیعیان علوی استواری | |||
<ref>مسعوی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref> اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن عباس با نظر ابو مسلم خراسانی او را به قتل رساند. <ref>دینوری ابن قتیبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 165.</ref> | |||
==اعتقادات== | ==اعتقادات== | ||
بسلمیه معتقدند که امامت پس از حسنين و محمد بن | بسلمیه معتقدند که [[امامت]] پس از [[حسنين]] و [[محمد بن حنفيه]]، به ابو هاشم و [[ابو العباس سفاح]] مى رسد. آنان امامت را حق ابو سلمه حفص بن سليمان خلال وزير و صاحب و مؤسس خلافت عباسى مى دانستند و حتی هاشم بنى حكيم مقنع صاحب ماه نخشب، ابو سلمه را خدا مى دانست و مى گفت: | ||
بعد از ابو سلمه روح خدا در او «حلول» كرده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> | بعد از ابو سلمه روح خدا در او «حلول» كرده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۱۴
«بسلميه» يا «خلاليه» از فرق «راونديه» يعنى شيعيان آل عباس هستند.
موسس
موسس این فرقه شخصی به نام حفص بن سليمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود.
تاریخچه
از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه های قدرت عباسیان در عراق نقش موثری داشت، حفص بن سليمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی به نوعي گرايش شيعي داشت و در ابتدا تصميم داشت خلافت را به اولاد امام علی علیه‌السلام برگرداند. [۱]اما در این امر بين فرزندان عباس و فرزندان امام علی علیه‌السلام مردد بود. به همين دليل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله بن حسن بن حسن علیه‌السلام و خطاب دیگری به امام صادق علیه‌السلام بود تا با آن‌ها بيعت كند. [۲]امام صادق علیه‌السلام، با درايت خويش مي‌‌دانست كه ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست، به همین دلیل در حضور پیک، نامه ابو سلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابو سلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن حسن بدون دقت نظر، پيام وي را پذيرفت و همين امر باعث بدبيني عباسيان و كشته شدن عبدالله و فرزندانش شد و [۳] پيش بيني امام صادق علیه‌السلام به واقعيت پيوست؛ زيرا هنوز پيك ابوسلمه به كوفه نرسيده بود كه ابوسلمه با ابوعباس بيعت كرد و نيروهاي خود را در اختيار وي گذاشت.[۴] اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر ابو مسلم خراسانی او را به قتل رساند. [۵]
اعتقادات
بسلمیه معتقدند که امامت پس از حسنين و محمد بن حنفيه، به ابو هاشم و ابو العباس سفاح مى رسد. آنان امامت را حق ابو سلمه حفص بن سليمان خلال وزير و صاحب و مؤسس خلافت عباسى مى دانستند و حتی هاشم بنى حكيم مقنع صاحب ماه نخشب، ابو سلمه را خدا مى دانست و مى گفت: بعد از ابو سلمه روح خدا در او «حلول» كرده است. [۶]
پانویس
- ↑ دینوری ابن قتيبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 162.
- ↑ مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.
- ↑ مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.
- ↑ مسعوی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.
- ↑ دینوری ابن قتیبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 165.
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 با ویرایش و اصلاح عبارات.