بسلمیه

«بسلميه» يا «خلاليه» از فرق «راونديه» يعنى شیعیان آل عباس هستند.

موسس

موسس این فرقه شخصی به نام حفص بن سليمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود.

تاریخچه

از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه های قدرت عباسیان در عراق نقش موثری داشت، حفص بن سليمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی به نوعي گرايش شيعي داشت و در ابتدا تصميم داشت خلافت را به اولاد امام علی علیه‌السلام برگرداند. اما در این امر بين فرزندان عباس و فرزندان امام علی علیه‌السلام مردد بود. به همين دليل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله بن حسن بن حسن علیه‌السلام و خطاب دیگری به امام صادق علیه‌السلام بود تا با آن‌ها بيعت كند. امام صادق علیه‌السلام، با درايت خويش مي‌‌دانست كه ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست، به همین دلیل در حضور پیک، نامه ابو سلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابو سلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن حسن بدون دقت نظر، پيام وي را پذيرفت و همين امر باعث بدبيني عباسيان و كشته شدن عبدالله و فرزندانش شد و پيش بيني امام صادق علیه‌السلام به واقعيت پيوست؛ زيرا هنوز پيك ابوسلمه به كوفه نرسيده بود كه ابوسلمه با ابوعباس بيعت كرد و نيروهاي خود را در اختيار وي گذاشت. اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر ابو مسلم خراسانی او را به قتل رساند.

اعتقادات

بسلمیه معتقدند که امامت پس از حسنين و محمد بن حنفيه، به ابو هاشم و ابو العباس سفاح مى ‏رسد. آنان امامت را حق ابو سلمه حفص بن سليمان خلال وزير و صاحب و مؤسس خلافت عباسى مى ‏دانستند و حتی هاشم بنى حكيم مقنع صاحب ماه نخشب، ابو سلمه را خدا مى ‏دانست و مى ‏گفت: بعد از ابو سلمه روح خدا در او «حلول» كرده است.