ابرهیم بن شیبان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
!أَبُو إِسْحَاق | !أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
|ابراهیم بن شیبان | |ابراهیم بن شیبان القِرمیسینی | ||
|- | |- | ||
|درگذشت | |درگذشت | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أَبُو إِسْحَاق | '''أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی''' یکی از علمای بزرگ [[تصوف]] [[اهل سنت]] قرن چهارم هجری است. ابو عبد الرحمن سلمی درباره او می گوید:...او در تقوا و پرهیزگاری دارای مقاماتی بود که به غیر از او به آن دست نیافته و در برابر مدعیان سخت‌گیر بودو پایبند به کتاب و [[سنت]] و مقید به روش شیوخ و بزرگان تصوف بود.عبد الله بن محمد بن منازل در مورد وی چنین می گوید:ابراهیم حجت خدا بر فقرا و نیکوکاران است<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی، ص303-306، دار الكتب العلمیة، ط2003</ref> | ||
سفر کرد و از معان (در [[اردن]] کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان های [[ایران]]) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری<ref> | سفر کرد و از معان (در [[اردن]] کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان های [[ایران]]) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری<ref>تاریخ دمشق، ابن عساكر، ج6، ص441-444</ref> و یا به نقلی دیگر در سال 337 هجری قمری<ref>سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص392-393</ref>در آنجا وفات یافت. | ||
=اساتید و شاگردان= | =اساتید و شاگردان= | ||
از اساتید او می توان به | از اساتید او می توان به علی بن الحسن بن أبی عنبر،أَبَا عبد الله المغربی و إِبْرَاهِیم الْخَواص اشاره کرد و تعدادی از شاگردان او عبارتند از:أبو زید محمد بن أحمد المَروزی ، الحسن بن إبراهیم القرمیسینی ، محمد بن عبد الله بن شاذان الرازی ، عبد الرحمن بن عبد الله الدقاق و محمد بن محمد بن ثَوابة. | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
خوف از [[خدا]] باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می گردد<ref>المنتظم | خوف از [[خدا]] باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می گردد<ref>المنتظم فی تاریخ الملوك والأمم، الذهبی، ج14، ص119</ref>. | ||
بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود <ref> | بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود <ref>حلیة الأولیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج4، ص428</ref>. | ||
عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازدو بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A5%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%8A%D9%85_%D8%A8%D9%86_%D8%B4%D9%8A%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B1%D9%85%D9%8A%D8%B3%D9%8A%D9%86%D9%8A#cite_note-4 | عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازدو بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A5%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%8A%D9%85_%D8%A8%D9%86_%D8%B4%D9%8A%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B1%D9%85%D9%8A%D8%B3%D9%8A%D9%86%D9%8A#cite_note-4 إبراهیم بن شیبان القرمیسینی]</ref>. | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۲۳ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۲۹
| نام | أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابراهیم بن شیبان القِرمیسینی |
| درگذشت | 330ق |
أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی یکی از علمای بزرگ تصوف اهل سنت قرن چهارم هجری است. ابو عبد الرحمن سلمی درباره او می گوید:...او در تقوا و پرهیزگاری دارای مقاماتی بود که به غیر از او به آن دست نیافته و در برابر مدعیان سخت‌گیر بودو پایبند به کتاب و سنت و مقید به روش شیوخ و بزرگان تصوف بود.عبد الله بن محمد بن منازل در مورد وی چنین می گوید:ابراهیم حجت خدا بر فقرا و نیکوکاران است[۱] سفر کرد و از معان (در اردن کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان های ایران) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری[۲] و یا به نقلی دیگر در سال 337 هجری قمری[۳]در آنجا وفات یافت.
اساتید و شاگردان
از اساتید او می توان به علی بن الحسن بن أبی عنبر،أَبَا عبد الله المغربی و إِبْرَاهِیم الْخَواص اشاره کرد و تعدادی از شاگردان او عبارتند از:أبو زید محمد بن أحمد المَروزی ، الحسن بن إبراهیم القرمیسینی ، محمد بن عبد الله بن شاذان الرازی ، عبد الرحمن بن عبد الله الدقاق و محمد بن محمد بن ثَوابة.
گفتار
خوف از خدا باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می گردد[۴].
بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود [۵].
عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازدو بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است[۶].