زیانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''زیانیه''' شاخه اى از طریقه [[صوفیه|صوفیه]] «[[شاذلیه|شاذلیه]]» هستند | '''زیانیه''' شاخه اى از طریقه [[صوفیه|صوفیه]] «[[شاذلیه|شاذلیه]]» هستند که [[ذكر|ذکر]] ایشان با ذکر طریقه «شاذلیه» اختلاف دارد. | ||
==موسس== | ==موسس== | ||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
==شرح حال موسس== | ==شرح حال موسس== | ||
محمد بن عبد الرحمن در ثاثا | محمد بن عبد الرحمن در ثاثا نزدیک قناذى (در جنوب شرقى فجوج) از اعمال مراکش متولد شد و در سجلماسه تحصیل علم کرد و به فرمان پادشاه مراکش با تهمت جادوگرى از فاس رانده شد و به (تافیلالت) گریخت و به فرقه شاذلیه در آمد و به حج رفت و پس از بازگشت در قناذى که مرکز آن طایفه بود زاویهاى (خانقاه) بنا کرد و چندین چاه آب، حفر نمود. چندى بعد شهرت کرامات او در شمال افریقا زبان‌زد مردم شد و گروهى از دزدان و راهزنان نیز به وى گرویدند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 214</ref> | ||
==توصیفات== | ==توصیفات== | ||
زیانیه صوفیه اى هستند | زیانیه صوفیه اى هستند که کارشان اختصاص به نگهداری و حفظ کاروان ها و تجار از راهزنان بوده است. به طوری که هیچ کاروان و تاجری نمی توانست بدون حمایت سواران زیانیه سفر امنی داشته باشد. آن ها با خود نامه ای را که به مهر شیخ طایفه رسیده بود حمل مى کردند. از این جهت دزدان به احترام نامه شیخ از غارت کاروان خوددارى مى کردند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 213 با ویرایش و جابجایی و اصلاح عبارات</ref> | ||
==حیطه جغرافیایی== | ==حیطه جغرافیایی== | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
[[رده: صوفی ]] | [[رده: صوفی ]] | ||
[[رده: طریقت صوفیه ]] | [[رده: طریقت صوفیه ]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۹ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۵
زیانیه شاخه اى از طریقه صوفیه «شاذلیه» هستند که ذکر ایشان با ذکر طریقه «شاذلیه» اختلاف دارد.
موسس
رییس طریقه زیانیه شخصی به نام محمد بن عبد الرحمن ابى زیان متوفای سال 1145 میلادی بود.[۱]
شرح حال موسس
محمد بن عبد الرحمن در ثاثا نزدیک قناذى (در جنوب شرقى فجوج) از اعمال مراکش متولد شد و در سجلماسه تحصیل علم کرد و به فرمان پادشاه مراکش با تهمت جادوگرى از فاس رانده شد و به (تافیلالت) گریخت و به فرقه شاذلیه در آمد و به حج رفت و پس از بازگشت در قناذى که مرکز آن طایفه بود زاویهاى (خانقاه) بنا کرد و چندین چاه آب، حفر نمود. چندى بعد شهرت کرامات او در شمال افریقا زبان‌زد مردم شد و گروهى از دزدان و راهزنان نیز به وى گرویدند. [۲]
توصیفات
زیانیه صوفیه اى هستند که کارشان اختصاص به نگهداری و حفظ کاروان ها و تجار از راهزنان بوده است. به طوری که هیچ کاروان و تاجری نمی توانست بدون حمایت سواران زیانیه سفر امنی داشته باشد. آن ها با خود نامه ای را که به مهر شیخ طایفه رسیده بود حمل مى کردند. از این جهت دزدان به احترام نامه شیخ از غارت کاروان خوددارى مى کردند. [۳]
حیطه جغرافیایی
زیانیه بیشتر در شمال آفریقا بسر می بردند و در کشوهای الجزایر و مراکش ساکن بودند. [۴] [۵]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 214
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 214
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 213 با ویرایش و جابجایی و اصلاح عبارات
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 213 با ویرایش و اصلاح و جابجایی عبارات
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیه، چاپ اول، ج 10، ص 477- 478.