۸۶٬۴۱۶
ویرایش
جعفریه (پیروان ابوالفضل جعفر بن حرب همدانی) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۳
، ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۲۲جایگزینی متن - 'عبد الکریم' به 'عبدالکریم'
جز (Hadifazl صفحهٔ جعفریه ( پیروان ابو الفضل جعفر بن حرب همدانی) را به جعفریه ( پیروان ابوالفضل جعفر بن حرب همدانی) منتقل کرد: جایگزینی متن - 'ابو ' به 'ابو') |
جز (جایگزینی متن - 'عبد الکریم' به 'عبدالکریم') |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
''' اختیار انسان'''' | ''' اختیار انسان'''' | ||
جعفر مانند سایر معتزله، مدافع [[اختیار]] انسان بوده و [[جبر]] را به شدت رد می کرد و معتقد بود که رای معتقدان به جبر از همه [[مذاهب اسلامی]] و [[ادیان]] دیگر بدتر است. زیرا که همه فِرق فقط افعال نیک را به معبود خود نسبت می‌دهند و تنها اهل جبر هستند که از نسبت دادن افعال زشت به خداوند ابایی ندارند. <ref>قاضی عبدالجبار بن احمد، شرح الاصول الخمسة، قاهره، نشر | جعفر مانند سایر معتزله، مدافع [[اختیار]] انسان بوده و [[جبر]] را به شدت رد می کرد و معتقد بود که رای معتقدان به جبر از همه [[مذاهب اسلامی]] و [[ادیان]] دیگر بدتر است. زیرا که همه فِرق فقط افعال نیک را به معبود خود نسبت می‌دهند و تنها اهل جبر هستند که از نسبت دادن افعال زشت به خداوند ابایی ندارند. <ref>قاضی عبدالجبار بن احمد، شرح الاصول الخمسة، قاهره، نشر عبدالکریم عثمان، سال 1408 قمری و 1988 میلادی، ج۱، ص ۷۷۷ـ ۷۷۸</ref> | ||
'''حسن و قبح عقلی''' | '''حسن و قبح عقلی''' | ||
عموم معتزله حسن و قبح عقلی را قبول دارند اما این پرسش وجود دارد که آیا خداوند بر ظلم قدرت دارد. بعضی نقل کرده اند که که جعفر بن حرب، مانند جعفر بن مبشّر و نیز ابوجعفر اسکافی، معتقد بود که خدا قدرت ظلم بر عقلا را ندارد، اما قادر است به کودکان و دیوانگان ظلم کند. | عموم معتزله حسن و قبح عقلی را قبول دارند اما این پرسش وجود دارد که آیا خداوند بر ظلم قدرت دارد. بعضی نقل کرده اند که که جعفر بن حرب، مانند جعفر بن مبشّر و نیز ابوجعفر اسکافی، معتقد بود که خدا قدرت ظلم بر عقلا را ندارد، اما قادر است به کودکان و دیوانگان ظلم کند. | ||
<ref> شهرستانی محمد بن | <ref> شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، بیروت، نشر سید محمد کیلانی، سال 1404 قمری و 1984 میلادی، ج ۱، ص ۵۸ ۵۹.</ref> | ||
<ref>جرجانی میر سید شریف، شرح المواقف، مصر، نشر محمد بدر الدین نعسانی حلبی، سال 1325 قمری و 1907 میلادی، چاپ افست قم، سال 1370 شمسی، ج ۸، ص ۳۸۱.</ref> | <ref>جرجانی میر سید شریف، شرح المواقف، مصر، نشر محمد بدر الدین نعسانی حلبی، سال 1325 قمری و 1907 میلادی، چاپ افست قم، سال 1370 شمسی، ج ۸، ص ۳۸۱.</ref> | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
'''امامت'''' | '''امامت'''' | ||
جعفر بن حرب [[امامت]] را مانند جعفر بن مبشّر، از مصالح دین و شناخت آن را از مجرای عقل می‌دانسته است. این دو متکلم بر همین اساس امامت مفضول بر فاضل را جایز می دانستند، چرا که امامت با این تعریف برای اجرای اموری چون اقامه حدود و قضاوت و جنگ و سایر مسائل اجتماع است. پس قرار گرفتن این کار برعهده مفضول با وجود فاضل، بدون اشکال است. | جعفر بن حرب [[امامت]] را مانند جعفر بن مبشّر، از مصالح دین و شناخت آن را از مجرای عقل می‌دانسته است. این دو متکلم بر همین اساس امامت مفضول بر فاضل را جایز می دانستند، چرا که امامت با این تعریف برای اجرای اموری چون اقامه حدود و قضاوت و جنگ و سایر مسائل اجتماع است. پس قرار گرفتن این کار برعهده مفضول با وجود فاضل، بدون اشکال است. | ||
<ref> شهرستانی محمد بن | <ref> شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، بیروت، چاپ محمد سید کیلانی، سال 1404 قمری و سال 1986 میلادی، ج ۱، ص۱۶۰</ref>. | ||
==آرای تفسیری و فقهی== | ==آرای تفسیری و فقهی== | ||