ابلقیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'أبی طالب' به 'أبی‌طالب') |
جز (جایگزینی متن - 'مى گفت' به 'مىگفت') |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة [[راوند]] بود و درباره آل عباس غلو مى کرد. | موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة [[راوند]] بود و درباره آل عباس غلو مى کرد. مىگفت روحى که در [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] وجود داشت در [[امام علی|على بن أبی‌طالب(ع)]] و دیگر ائمه شیعه حلول کرد و از ابدان ایشان به بدن ابراهیم بن محمد امام عباسى درآمد و سپس در ابوجعفر منصور «حلول» کرد و همه ایشان خدایانند. | ||
وى تمام چیزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى دانست. گروهى از پیروان خود را به خانه خویش دعوت مى کرد و به آنان مى خورانید و مى نوشانید و آنان را با زن خویش هم بستر مى کرد تا این که اسد بن عبداللّه القسرى البجلى بر وى دست یافت و او و کسانش را بکشت. [[طبری]] مىگوید: پیروان او تا زمان وى وجود داشتند. ایشان ابوجعفر منصور را جانشین ابراهیم امام دانسته و مى پرستیدند و او را خدا می‌دانستند و به کاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن که قصد پرواز دارند خود را از بالاى کاخ بر زمین مى افکندند و خویشتن را هلاک مى ساختند. جماعتى از ایشان سلاح پوشیده فریاد یا ابا جعفر بر می داشتند و | وى تمام چیزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى دانست. گروهى از پیروان خود را به خانه خویش دعوت مى کرد و به آنان مى خورانید و مى نوشانید و آنان را با زن خویش هم بستر مى کرد تا این که اسد بن عبداللّه القسرى البجلى بر وى دست یافت و او و کسانش را بکشت. [[طبری]] مىگوید: پیروان او تا زمان وى وجود داشتند. ایشان ابوجعفر منصور را جانشین ابراهیم امام دانسته و مى پرستیدند و او را خدا می‌دانستند و به کاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن که قصد پرواز دارند خود را از بالاى کاخ بر زمین مى افکندند و خویشتن را هلاک مى ساختند. جماعتى از ایشان سلاح پوشیده فریاد یا ابا جعفر بر می داشتند و مىگفتند: اى ابا جعفر «انت، انت» تو همان توئى، یعنى تو خدایى تا آن که روزى ابوجعفر منصور با عده اى از لشکریان خویش بر آنان که با سلاح بر او خروج کرده بودند بتافت و آنان را از دم شمشیر بگذرانید. ظاهرا این فرقه با همان «راوندیه» از غلاة شیعه بنى عباس باشند و آنان را به مناسبت اعتقاد به الوهیت ابراهیم بن محمّد امام، ابراهیمیه نیز مى گویند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 14 با ویرایش و تغییرات اندک در برخی ازجملات</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۳۵
ابلقیه شاخه ای از «راوندیه» هستند که پس از قتل ابومسلم خراسانی به دست منصور عباسی در قالب فرقه‌ای مذهبی به دست ایرانیان تأسیس شد.
تاریخچه
موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة راوند بود و درباره آل عباس غلو مى کرد. مىگفت روحى که در عیسی بن مریم وجود داشت در على بن أبی‌طالب(ع) و دیگر ائمه شیعه حلول کرد و از ابدان ایشان به بدن ابراهیم بن محمد امام عباسى درآمد و سپس در ابوجعفر منصور «حلول» کرد و همه ایشان خدایانند. وى تمام چیزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى دانست. گروهى از پیروان خود را به خانه خویش دعوت مى کرد و به آنان مى خورانید و مى نوشانید و آنان را با زن خویش هم بستر مى کرد تا این که اسد بن عبداللّه القسرى البجلى بر وى دست یافت و او و کسانش را بکشت. طبری مىگوید: پیروان او تا زمان وى وجود داشتند. ایشان ابوجعفر منصور را جانشین ابراهیم امام دانسته و مى پرستیدند و او را خدا می‌دانستند و به کاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن که قصد پرواز دارند خود را از بالاى کاخ بر زمین مى افکندند و خویشتن را هلاک مى ساختند. جماعتى از ایشان سلاح پوشیده فریاد یا ابا جعفر بر می داشتند و مىگفتند: اى ابا جعفر «انت، انت» تو همان توئى، یعنى تو خدایى تا آن که روزى ابوجعفر منصور با عده اى از لشکریان خویش بر آنان که با سلاح بر او خروج کرده بودند بتافت و آنان را از دم شمشیر بگذرانید. ظاهرا این فرقه با همان «راوندیه» از غلاة شیعه بنى عباس باشند و آنان را به مناسبت اعتقاد به الوهیت ابراهیم بن محمّد امام، ابراهیمیه نیز مى گویند.[۱]
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 14 با ویرایش و تغییرات اندک در برخی ازجملات