۸۵٬۹۴۴
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'می رود' به 'می‌رود'
جز (جایگزینی متن - 'نمی توان' به 'نمی‌توان') |
جز (جایگزینی متن - 'می رود' به 'می‌رود') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==سر انجام== | ==سر انجام== | ||
حسن صباح در سال 518 هجری قمری از دنیا | حسن صباح در سال 518 هجری قمری از دنیا می‌رود و پس از مرگ وی، یکى از شاگردانش به نام کیا بزرگ امید رودبارى به جاى وى می نشیند و بعد از او پسرش محمد بن بزرگ امید در سال 532 هجری قمری به جاى وى امام می شود و سپس فرزندش حسن ملقب به على ذکره السلام دعوى امامت می کند و در 561 هجری قمری کشته می شود.از نوادگان او جلال الدین حسن معروف به نو مسلمان بود که با خلیفه عباسى الناصر لدین اللّه رابطه دوستى برقرار می کند. پسر وى علاء الدین محمد بن حسن بود که در سال 618 هجری قمری خود را امام می خواند ولی بیشتر اوقات خویش را به تبهکارى و مستى مى گذراند تا این که در سال 653 هجری قمری به مرگ ناگهانی از دنیا می‌رود. پس از او رکن الدین خورشاه در سال 653 هجری قمری جانشین وى می شود و در زمان امامت او هلاکوى مغول الموت را ویران می کند و خاندان اسماعیلیه نزاریه را در 654 هجری قمری از بین می برد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 298 با ویرایش و اصلاحات و نیز جابجایی گسترده عبارات. | ||
</ref> <ref>جوینی عطاء الدین عطا، تاریخ جهانگشا، تصحیح و تحقیق محمد قزوینى، لیدن، سال 1355 هجری قمری، ص 186-278</ref><ref>ابن جوزی بغدادی ابو الفرج، تلبیس الابلیس، مصر، سال 1928 میلادی، ص 110- 111.</ref> <ref>برنارد لوئیس، فدائیان اسماعیلى، ترجمه فریدون بدره اى، نشر بنیاد فرهنگ ایران، سال 1348 شمسی، ص 49- 55.</ref> <ref>همدانی خواجه رشید الدین فضل الله، جامع التواریخ، قسمت اسماعیلیان، به اهتمام محمد تقى دانش پژوه و محمد مدرسى زنجانى، تهران، سال 1338 شمسی، ص 97- 137.</ref> | </ref> <ref>جوینی عطاء الدین عطا، تاریخ جهانگشا، تصحیح و تحقیق محمد قزوینى، لیدن، سال 1355 هجری قمری، ص 186-278</ref><ref>ابن جوزی بغدادی ابو الفرج، تلبیس الابلیس، مصر، سال 1928 میلادی، ص 110- 111.</ref> <ref>برنارد لوئیس، فدائیان اسماعیلى، ترجمه فریدون بدره اى، نشر بنیاد فرهنگ ایران، سال 1348 شمسی، ص 49- 55.</ref> <ref>همدانی خواجه رشید الدین فضل الله، جامع التواریخ، قسمت اسماعیلیان، به اهتمام محمد تقى دانش پژوه و محمد مدرسى زنجانى، تهران، سال 1338 شمسی، ص 97- 137.</ref> | ||