confirmed، مدیران
۳۶٬۶۵۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
اینگونه پانویسها ممكن است صرفآ معادل واژههای زبانهای دیگر، شرح اصطلاحات دشوار، توضیح نسبتآ مفصلی درباره یك شخص یا پدیده، و یا نقد و نظر درباره مطلبی باشد كه نویسنده حضور آن را ضروری میشمارد ولی وارد كردن آن در پیكره اصلی دستنوشته را مناسب نمیداند (98:3؛ 68:4). پانویس توضیحی میتواند از آن مؤلف باشد یا بهوسیله مترجم یا ویراستار به متن اضافه شود. در هر صورت، در پانویسها اصل بر فشردهنویسی است (68:1). در معادلگذاریها نباید افراط شود، آوردن شرح و توصیف پدیدههایی كه برای خواننده معمولی بدیهی است در پانویس ضرورتی ندارد، و از افراط در نقد فرد یا اندیشهای خاص نیز پرهیز میشود (99:3؛ 68:4). در واقع، هدف پانویس توضیحی روشن ساختن بیشتر ذهن خوانندگان است و دشواری و پیچیدگی پانویسها نقض غرض خواهد بود (1: 527). | اینگونه پانویسها ممكن است صرفآ معادل واژههای زبانهای دیگر، شرح اصطلاحات دشوار، توضیح نسبتآ مفصلی درباره یك شخص یا پدیده، و یا نقد و نظر درباره مطلبی باشد كه نویسنده حضور آن را ضروری میشمارد ولی وارد كردن آن در پیكره اصلی دستنوشته را مناسب نمیداند (98:3؛ 68:4). پانویس توضیحی میتواند از آن مؤلف باشد یا بهوسیله مترجم یا ویراستار به متن اضافه شود. در هر صورت، در پانویسها اصل بر فشردهنویسی است (68:1). در معادلگذاریها نباید افراط شود، آوردن شرح و توصیف پدیدههایی كه برای خواننده معمولی بدیهی است در پانویس ضرورتی ندارد، و از افراط در نقد فرد یا اندیشهای خاص نیز پرهیز میشود (99:3؛ 68:4). در واقع، هدف پانویس توضیحی روشن ساختن بیشتر ذهن خوانندگان است و دشواری و پیچیدگی پانویسها نقض غرض خواهد بود (1: 527). | ||
= | =پانویس ارجاعی= | ||
در | در اینگونه پانویس، نویسنده مشخصات كامل اثری را كه در بیان مطالب بهطور مستقیم یا غیر مستقیم مورد استناد یا استفاده قرار داده به خواننده میشناساند (528:1). این نوع پانویس عنصر ضروری هر نوشته تحقیقی است و بهمنظور اعتبار بخشیدن بهكار تحقیقی بهكار میرود و جلوهای از امانتداری پژوهشگر نیز تلقی میشود. گاه متون درسی، راهنماها، برخی دایرهالمعارفها، و نیز بعضی از مجلات غیر تخصصی از این نوع پانویس استفاده نمیكنند (99:3؛ 69:4). | ||
پانویس ارجاعی را از لحاظ محل قرار گرفتن آن به دو گروه عمده ارجاع برونمتنی و ارجاع درونمتنی تقسیم میكنند. | |||
=ارجاع | ==ارجاع برونمتنی== | ||
در | در این نوع ارجاع، منابع مورد استفاده در پایین هر صفحه، پایان هر فصل، یا انتهای متن درج میشود. در این شیوه، هرگاه متنی برای نخستین بار مورد اشاره قرار گیرد اطلاعات كامل كتابشناختی آن منعكس میشود (69:4). در ارجاعات بعدی از یك منبع، ذكر تمام اطلاعات كتابشناختی ضروری نیست و بهصورت كوتاهشده درج میشود؛ اما كوتاه كردن اطلاعات كتابشناختی خود تابع قواعد خاصی است (78:4) كه عمدهترین آنها به قرار زیر است: | ||
# هرگاه از | # هرگاه از منبعی برای بار دوم یا بارهای بعد استفاده شود و هیچ ارجاع دیگری میان آنها قرار نگیرد از اصطلاح «همان» و سپس ذكر شماره صفحه استفاده میشود و اگر مجددآ از همان متن و همان صفحه استفاده شود ذكر كلمه «همانجا» كفایت میكند. در این حالت به ذكر شماره صفحه نیازی نیست. | ||
# | # | ||
# هرگاه | # هرگاه میان دو یا چند ارجاع به منبعی واحد ارجاع به منبع یا منابع دیگری قرار گیرد ذكر نام پدیدآورنده و شماره صفحه كفایت میكند و اگر از چند اثر متعلق به نویسندهای واحد یا آثار چند نویسنده همنام استفاده شده باشد، برای پرهیز از ایجاد ابهام، یكی دو كلمه از آغاز عنوان اثر نیز بهدنبال نام پدیدآورنده ذكر میگردد. | ||
==ارجاع درونمتنی== | |||
یكی از شیوههای ارجاع، بهویژه در نوشتههای علمی، شیوه ارجاع درونمتنی است. در این شیوه، پس از نقل مطلب در متن نوشته، مشخصات كوتاهی از مأخذ شامل نام پدیدآورنده، تاریخ نشر، و شماره صفحه به ترتیب در داخل كمانك میآید؛ مانند: (پالمر، 1366، ص 42). | |||
نوع دیگر ارجاع درونمتنی، استفاده از شماره ترتیب مآخذ است؛ مانند (1: 42). این ارجاع بهمعنای منبع شماره 1 در فهرست مآخذ است كه از صفحه 42 آن استفاده شده است. در این شیوه، طبعآ باید مآخذ پایانی كه قطعآ مورد استفاده قرار گرفته است نخست بر حسب الفبایی تنظیم شود و سپس شماره ترتیب به آنها تعلق یابد. | |||
مزیت اینگونه ارجاع آن است كه خواننده در حین مطالعه نوشته میتواند سند مورد استفاده نویسنده را بشناسد و احتمالا آن را ارزیابی كند (4: 80-81). | |||
=پانویس= | =پانویس= |