بشاریه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==بشار شعیری== | ==بشار شعیری== | ||
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده | ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می‌شد. <ref>حلی، ابن داود، رجال ابن داود، ص۳۰۳، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ ه ق.</ref> و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است.<ref>کشی، محمد بن عمر، رجال کشی، ص۳۹۸، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ش.</ref> او در دوران [[امام صادق]] (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلات آن زمان چون مغیره، [[ابوالخطاب]]، سری، [[بزیع]]، [[حمزه بریری]] و [[صائد نهدی]] به گزافه گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه [[علیاویه]] بوده و در بخشی از عقاید غلو آمیز نیز معتقد به گزافه گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلات بوده است.<ref>علامه مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۰۵، لبنان، بیروت، موسسة الوفاء، ۱۴۰۴ه ق.</ref> | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
معتقدند که [[امام على]] (ع) از خدایى بگریخت و در خانواده خاندان علوى هاشمى جاى گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که على (ع) و [[فاطمه (س)]] و [[حسن (ع)]] و [[حسین (ع)|حسین (ع)]] باشند مظهر خدا | معتقدند که [[امام على]] (ع) از خدایى بگریخت و در خانواده خاندان علوى هاشمى جاى گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که على (ع) و [[فاطمه (س)]] و [[حسن (ع)]] و [[حسین (ع)|حسین (ع)]] باشند مظهر خدا مىدانست. او مى گفت که حسن (ع) و حسین (ع) جعلى هستند و در حقیقت على (ع) است، زیرا او نخستین ایشان بود.آنان منکر پیغمبرى محمد (ص) بودند و مى گفتند که محمد (ص) بنده على (ع) بود و على (ع) پروردگار است و با «[[مجسمه]]» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم داستان بودند.«علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیرى منکر خدایى محمد (ص) شد و پیغمبرى سلمان را انکار نمود، به صورت مرغى مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند. | ||
==عقیده امام صادق درباره بشار شعیری== | ==عقیده امام صادق درباره بشار شعیری== | ||
امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیرى شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. [[سعد بن عبداللّه]] روایت مى کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار | امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیرى شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. [[سعد بن عبداللّه]] روایت مى کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه اى سایبان تو نشود.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامى، مشهد،نشر آستان قدس رضوی، 102</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۴ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۴
بشّاریه از «غلاة» شیعه و پیرو بشّار شعیرى کوفى بودند.
بشار شعیری
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می‌شد. [۱] و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است.[۲] او در دوران امام صادق (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلات آن زمان چون مغیره، ابوالخطاب، سری، بزیع، حمزه بریری و صائد نهدی به گزافه گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه علیاویه بوده و در بخشی از عقاید غلو آمیز نیز معتقد به گزافه گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلات بوده است.[۳]
عقاید
معتقدند که امام على (ع) از خدایى بگریخت و در خانواده خاندان علوى هاشمى جاى گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که على (ع) و فاطمه (س) و حسن (ع) و حسین (ع) باشند مظهر خدا مىدانست. او مى گفت که حسن (ع) و حسین (ع) جعلى هستند و در حقیقت على (ع) است، زیرا او نخستین ایشان بود.آنان منکر پیغمبرى محمد (ص) بودند و مى گفتند که محمد (ص) بنده على (ع) بود و على (ع) پروردگار است و با «مجسمه» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم داستان بودند.«علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیرى منکر خدایى محمد (ص) شد و پیغمبرى سلمان را انکار نمود، به صورت مرغى مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند.
عقیده امام صادق درباره بشار شعیری
امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیرى شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. سعد بن عبداللّه روایت مى کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه اى سایبان تو نشود.[۴]