بشیریه (غلاة شیعه): تفاوت میان نسخه‌ها

درباره او نوشته اند که وی اهل [[کوفه]] و نیرنگ باز و شعبده‏ باز بوده و از گروه «واقفیه» درباره حضرت [[موسى بن جعفر]] (ع) به شمار مى‏ رفت.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104

وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن [[امام کاظم]] (علیه‌السّلام) قرار گرفته است زیرا به امام کاظم (علیه‌السّلام) دروغ می‌بست.

کشى نوشته است که محمد بن بشیر معتقد بود حضرت موسى بن جعفر (ع) غایب شده و خود را به اهل نور، نورانى و به اهل ظلمت، ظلمانى نشان مى ‏دهد. از دیدگاه وی آن حضرت نمرده و به زندان نیفتاده بلکه غایب و [[قائم آل محمد]] است که در حال غیبت محمد بن بشیر را جانشین خود کرده انگشتر خود را به وى داده و آنچه را پیروانش از امر دین و دنیا احتیاج دارند به محمد بن بشیر آموخته است و بعد از وى محمد بن بشیر امام است. همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلى است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104

</ref> <ref>تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.</ref>

برخی از مداخل نویسان بدون نام بردن از اسم اثر فقط درباره او نوشته اند که دارای کتابی نیز بوده است.<ref>تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.</ref>

ب: [[محمّد بن بشیر کوفی]] که برادر [[علی بن بشیر کوفی]] است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آن ها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است