عطائیه: تفاوت میان نسخه‌ها

وی فقیهی تابعی از فقها، مفسرین، محدثین طبقه سوم در [[مکه]] و شخصی معلم و پارسا بوده و در ایام خلافت [[عثمان]] به دنیا آمد و در جنگ [[حَجّاج]] با [[عبدالله بن زبیر]]، دستش قطع و در ادامه نابینا شد و سرانجام در سال ۱۱۴ هجری قمری در سن ۸۸ سالگی درگذشت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref><ref>یوسف بن عبدالرحمن بن یوسف، تهذیب الکمال، ج۲۰ ص۷۶ ش۳۹۳۳</ref> <ref>ذهبی شمس الدین محمد، تذکرة الحفّاظ، ج۱ ص۹۸.

</ref> <ref>بخاری محمد بن اسماعیل، التاریخ الکبیر، ج۶ ص۴۶۴ ش۲۹۹۹</ref><ref>یوسف بن عبدالرحمن بن یوسف، تهذیب الکمال، ج۲۰ ص۸۵ ش۳۹۳۳</ref> <ref>منیع بغدادی محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۵ ص۴۷۰.</ref> <ref>محمدی ری شهری محمد، شناخت‌ نامه حدیث، ج۳، ص۱۶۸-۱۶۹.</ref>

در زمان وى [[مذاهب فقهى]] (به عنوان مذهب و فرقه) هنوز برقرار نشده بود و در [[مدینه]] هفت نفر به عنوان فقهاى سبعه مرجعیت داشتند که مردم به آنان رجوع مى‏ کردند. علاوه در [[مکه]] که عطاء مى ‏زیسته است، جمعى از جمله خود وی مرجعیت داشته‏ اند که پس از درگذشت هر کدام از ایشان، دوران مرجعیت وى نیز خاتمه یافت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 335</ref> <ref>مقدسی شمس الدین ابو عبیدالله محمد بن احمد، احسن التقاسیم فى معرفة الاقالیم، لیدن سال 1876- 1906 میلادی، ص 37</ref>

[[شیخ طوسی]] او را از اصحاب [[امام علی (ع)]] می داند و می‌نویسد که در نقل حدیث، خلط(مخلّط) می‌کرده است. <ref>شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۷۵ ش۷۲۱.</ref> البته عطا به نظر نمی‌تواند از اصحاب امام علی علیه السلام باشد، زیرا در زمان شهادت حضرت وی تنها سیزده سال عمر داشت.

علاوه، بعضی می‌گویند که تهمت خلط از ناحیه [[اهل سنّت]] درباره عطاء بن سائب گفته شده است نه درباره عطاء بن ابی رباح. <ref>شوشتری محمد تقی، قاموس الرجال: ج۷ ص۲۰۳ ش۴۸۸۹ .</ref> منابع اهل سنت از امام باقر علیه السلام نقل کرده است که فرمود: احکام حج را از عطاء بیاموزید. <ref>ابن کثیر دمشقی، البدایه و النهایة، ج۹ ص۳۰۶.</ref> همچنین شیخ طوسی حدود 84 فتوا را به عطاء نسبت داده است. <ref>موسوعة طبقات الفقهاء،  ج۱ ، ص۴۶۰، ش۲۱۴</ref>