حرم حسین بن علی (سیدالشهدا): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
البته بر اساس گزارش برخی از منابع متأخر، امام سجاد بعد از دفن پیکر مطهر امام حسین بر روی قبر آن‌حضرت نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی‌طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً»<ref> محدّثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص 20، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417ق؛ مقرّم، عبد الرزاق، مقتل الحسین(ع)، ص 337، بیروت، مؤسسه الخرسان للمطبوعات، 1426ق.</ref>. | البته بر اساس گزارش برخی از منابع متأخر، امام سجاد بعد از دفن پیکر مطهر امام حسین بر روی قبر آن‌حضرت نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی‌طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً»<ref> محدّثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص 20، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417ق؛ مقرّم، عبد الرزاق، مقتل الحسین(ع)، ص 337، بیروت، مؤسسه الخرسان للمطبوعات، 1426ق.</ref>. | ||
=زمان ساخت اولین حرم= | |||
پس از دفن جسم مطهر امام حسین توسط قوم بنی‌اسد و گذاشتن علامت و نشانهای ساده بر قبر شریف سید الشهداء، بارگاه آن‌حضرت برای نخستین بار در همان دوران [[بنیامیه]] بنا گردید. [[سید بن طاووس]] به نقل از حسین بن ابی‌حمزه مینویسد: در اواخر زمان بنیامیه سقفی بر روی آن ساخته شد و برای آن دری نیز بنا گردید. وی میگوید: در اواخر حکومت بنیامیه بود که روزی من به قصد [[زیارت]] قبر امام حسین به راه افتادم، همین‌که نزدیک درِ حائر رسیدم، مردی را مشاهده کردم که می‌گفت: چنانچه می‌خواهی حسین را زیارت کنی، از درِ حائر وارد شو. من نیز از همان در وارد بارگاه شدم<ref> سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج 2، ص 568، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، 1409ق.</ref>. | |||
گزارشی دیگر بیان‌گر آن است که بارگاه امام(ع) پیش از سال 128 هجری بنا گردید؛ چراکه [[امام صادق]] خطاب به [[جابر جعفی]] فرمود: چنانچه قصد زیارت قبر حسین را داشتی از در نزدیک حائر وارد شو و بر وی درود فرست. با توجه به این‌که، وفات جابر در سال 128 هجری اتفاق افتاد<ref> علامه حلی، حسن بن یوسف، رجال العلامه الحلی، ص 35، نجف اشرف، دار الذخائر، چاپ دوم، 1411ق.</ref>، می‌توان گفت حرم امام(ع) نیز قبل از این زمان بنا شده است. گفتنی است با مرگ [[مروان بن محمد]] در سال 132 هجری، حکومت بنیامیه منقرض شد<ref>طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 7، ص 437، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.</ref>. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۰
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۴۰، ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۲؛
.jpg)
| نام | حرم امام حسین(ع) |
|---|---|
| مکان | کربلا عراق |
| سبک معماری | اسلامی ایرانی |
| مدیریت | آستان قدس حسینی |
| آدرس وبگاه موسسه | العتبة الحسینة المقدسة |
حرم امام حسین محل دفن امام حسین و شماری از بنی‌هاشم و شهدای کربلا است. در این حرم، امام حسین، به همراه علی اکبر در پایین پا و علی اصغر بر سینه در ضریح دفن‌اند. همچنین بیشتر شهدای کربلا کمی آن‌سوتر در حرم به خاک سپرده شده‌اند. در شمال شرقی حرم امام حسین ، حرم حضرت عباس قرار دارد. مابین دو حرم را بین الحرمین می‌گویند. اولین بنا بر مرقد امام حسین، توسط مختار ثقفی ساخته شد. در دوره‌های بعد شیعیان و محبان اهل بیت به ویژه پادشاهان و حاکمان، اهتمام ویژه‌ای بر بازسازی، ترمیم و توسعه این حرم داشته‌اند. حرم امام حسین بارها از سوی مخالفان از جمله خلفای عباسی و وهابیان تخریب شده است. مهم‌ترین تخریب حرم امام حسین در زمان متوکل و آخرین آنها در سال ۱۴۱۱ق توسط حکومت حزب بعث عراق در پی انتفاضه شعبانیه صورت گرفت. بیشترین زیارت کنندگان در روزهای عاشورا، اربعین و نیمه شعبان در حرم امام حسین گردهم می‌آیند. در فقه شیعه، حرم و تربت امام حسین احکام خاصی دارد.
تاریخچه
بر اساس گزارش‌های تاریخی بعد از شهادت امام حسین و شهدای کربلا و خروج سپاه اموی از سرزمین کربلا، گروهی از قبیله بنی‌اسد خود را به کربلا رسانده و پیکر شهدا را به خاک سپردند[۱]. بر این اساس، نخستین بنای نشانگر مزار امام حسین، برآمدگی‌هایی از خاک بود که زائران بدان سو رهنمون می‌شدند[۲].
رسول خدا فرمود: بعد از آن‌که جبرئیل خبر شهادت امام حسین را به من داد، گفت: فرشتگانى را در حالی که با ایشان ظروفی از یاقوت و زمرّد و مملوّ از آب حیات بود و حلّهها و عطرهای بهشتى به همراه دارند از آسمان هفتم به زمین فرو می‌آیند. فرشتگان بدن‌های ایشان را با آن آب شست‌وشو داده و حلّهها را به تن آنها کرده و با آن عطرها حنوطشان می‌کنند و دسته دسته بر ایشان نماز میخواند، و پس از اتمام نماز، خدا گروهی از امتم را که کفار آنان را نمیشناسند و در ریختن خون شهداء نه با گفتار و نه با کردار و نه با قصد شرکت کرده اند را می‌فرستد تا اجسام و بدن‌های آنها را دفن کنند و برای قبر سیدالشّهداء در آن سرزمین نشانهای نصب کرده تا برای حق‌جویان نشانه و سببی برای رستگاری اهل ایمان باشد[۳].
بعد از شهادت امام حسین، امام سجاد برای شهادت پدر و شهدای کربلا و برهنه ماندن پیکر آنان بی‌تابی می‌کرد. حضرت زینب به آن‌حضرت فرمود: «…بی‌تابی نکنید؛ زیرا خداوند متعال گروهی از این امت که در شمار ستم‌کاران و سرکشان نیستند و در بین اهل آسمانها معروف و مشهور هستند، پیمان گرفته است که این اعضای قلم شده را جمع کرده و دفن نموده و این ابدان و اجسام خون‌آلود را به خاک سپرده و در این سرزمین برای قبر پدرت نشانهای نصب کرده که اثرش هیچ‌گاه کهنه و مندرس نشده و گذشت شب و روز آن‌را محو نمیکند…»[۴].
بنابراین، بر اساس قول مشهور، نخستین کسانی که بر قبر امام حسین و اصحاب آن‌حضرت بنا ساختند افرادی از قبیله‌ی بنی‌اسد بودند. به همین دلیل بنی‌اسد بر قبائل عرب افتخار می‌کردند که بر پیکر حضرتشان نماز خوانده و ایشان را دفن کردند[۵].
البته بر اساس گزارش برخی از منابع متأخر، امام سجاد بعد از دفن پیکر مطهر امام حسین بر روی قبر آن‌حضرت نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی‌طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً»[۶].
زمان ساخت اولین حرم
پس از دفن جسم مطهر امام حسین توسط قوم بنی‌اسد و گذاشتن علامت و نشانهای ساده بر قبر شریف سید الشهداء، بارگاه آن‌حضرت برای نخستین بار در همان دوران بنیامیه بنا گردید. سید بن طاووس به نقل از حسین بن ابی‌حمزه مینویسد: در اواخر زمان بنیامیه سقفی بر روی آن ساخته شد و برای آن دری نیز بنا گردید. وی میگوید: در اواخر حکومت بنیامیه بود که روزی من به قصد زیارت قبر امام حسین به راه افتادم، همین‌که نزدیک درِ حائر رسیدم، مردی را مشاهده کردم که می‌گفت: چنانچه می‌خواهی حسین را زیارت کنی، از درِ حائر وارد شو. من نیز از همان در وارد بارگاه شدم[۷].
گزارشی دیگر بیان‌گر آن است که بارگاه امام(ع) پیش از سال 128 هجری بنا گردید؛ چراکه امام صادق خطاب به جابر جعفی فرمود: چنانچه قصد زیارت قبر حسین را داشتی از در نزدیک حائر وارد شو و بر وی درود فرست. با توجه به این‌که، وفات جابر در سال 128 هجری اتفاق افتاد[۸]، می‌توان گفت حرم امام(ع) نیز قبل از این زمان بنا شده است. گفتنی است با مرگ مروان بن محمد در سال 132 هجری، حکومت بنیامیه منقرض شد[۹].
پانویس
- ↑ شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج 2، ص 114، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
- ↑ امین عاملی، سید محسن، اعیان الشیعه، ج 1، ص 613، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، 1403ق.
- ↑ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبد الحسین، ص 264 – 265، نجف اشرف، دار المرتضویه، چاپ اول، 1356ش.
- ↑ همان، ص 262.
- ↑ طبری، عماد الدین حسن بن علی، کامل بهائی، ج 2، ص 356، تهران، مرتضوی، چاپ اول، 1383ش.
- ↑ محدّثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص 20، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417ق؛ مقرّم، عبد الرزاق، مقتل الحسین(ع)، ص 337، بیروت، مؤسسه الخرسان للمطبوعات، 1426ق.
- ↑ سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج 2، ص 568، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، 1409ق.
- ↑ علامه حلی، حسن بن یوسف، رجال العلامه الحلی، ص 35، نجف اشرف، دار الذخائر، چاپ دوم، 1411ق.
- ↑ طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 7، ص 437، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.