حشویه: تفاوت میان نسخه‌ها

حشو در لغت به معنى چیزهایى از پنبه و پشم و غیر آن است که لحاف و بالش و تشک را با آن ها پر می‌کنند و همچنین به کلام زاید را که‏ در اداى مطلب واقع شود، حشو می‌گویند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159

حشویه در اسلام لقب تحقیرآمیزى است که بعضى از علماى [[کلام]] اسلام مانند «[[معتزله]]» به «ا[[صحاب حدیث|صحاب حدیث]]» دادند، زیرا اصحاب حدیث غالبا قایل به «تجسّم» و «تشبیه» خداوند بودند. دیگر آن که حشویه را از آن جهت به این لقب خواندند که [[احادیث|احادیث]] روایت شده از [[رسول خدا (ص)]] که اصلى براى آن نیست، بدون تحقیق در کلام خود وارد کنند و جمیع ایشان قایل به جبر و تشبیه ‏اند. در کتاب «هفتاد و سه ملت» نوشته شده است:

حشویه معتقدند که سخن گفتن در هر جاى که شنونده نباشد عبث و بیهوده و امر کردن در جایى که مأمورى نباشد بى ‏نتیجه است.

اکنون چون معلوم است در ازل آزال غیر خداى ذوالجلال هیچ موجودى نبوده است «کان اللّه و لم یکن معه شی‏ء» خطاب مستطاب رب الارباب را مستمع کسى نبوده باشد، پس در خلوت خانه ازلى امر و نهى با که بود، «... وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ...»[[سوره بقره]]، آیه 83. چون موسى نبود و [[فرعون]] نبود، خطاب حق با که بود.در رساله «معرفة المذاهب» آمده که حشویه معتقدند واجب و سنت و نقل هر سه یکى است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159