تمیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'رده: کلام ' به ' ')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''تَمیمیّه''' (یا زُراریه) از فرق غلاة شیعه است. این فرقه در باب امامت «[[واقفی]]»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.  
'''تَمیمیّه''' (یا زُراریه) از فرق [[غلاة (فرقه)|غلاة]] شیعه است. این فرقه در باب امامت «[[واقفی]]»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.  


==موسس==
==موسس==
[[ابوالحسن اشعری]] می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر.ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103</ref>
[[ابوالحسن اشعری]] می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر.ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103</ref>


==تاریخچه==
==تاریخچه==
[[کشّى]] مى‏ نویسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الولید [[کوفه]] مى‏ زیست و از حواریین [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) بود.
[[کشّى|کشّی]] می‏‌نویسد زراره در حدود سال 80 هجری در دار‌الولید [[کوفه]] می‏‌زیست و از حواریین [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) بود.
به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[ابوجعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه|ابوجعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه]] می گوید کتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. [[شیخ طوسى|شیخ طوسى]] در «الفهرست» مى‏ نویسد: نام وى عبد ربه مکنى به ابوالحسن، مردى احول و در اصل بنده‏ اى رومى بود که به دست مردی از قبیله بنی شیبان آزاد شد. جدّ وى سنسن در روم و از راهبان بود. وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانى مى‏ نویسد. احادیثى که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref>
به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[ابوجعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه|ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن بابویه]] می‌گوید کتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. [[شیخ طوسى|شیخ طوسی]] در «الفهرست» می‏‌نویسد: نام وی عبد ربه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بنده‏‌ای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی می‏‌نویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref>


==عقاید==
==عقاید==

نسخهٔ ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۵

تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق غلاة شیعه است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.

موسس

ابوالحسن اشعری می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.[۱]

تاریخچه

کشّی می‏‌نویسد زراره در حدود سال 80 هجری در دار‌الولید کوفه می‏‌زیست و از حواریین امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود. به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن بابویه می‌گوید کتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. شیخ طوسی در «الفهرست» می‏‌نویسد: نام وی عبد ربه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بنده‏‌ای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی می‏‌نویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به مدینه فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید قرآن را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.[۲]

عقاید

تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. [۳] [۴]

پانویس

  1. ر.ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124
  4. اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، ص 253